ผมโจชัวเป็นพ่อมดคนหนึ่งที่บังเอิญได้รับมรดกเป็นอพาร์ทเม้นขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่เหมาะสำหรับผู้ที่มีเงินเดือนประจำเช่าได้จากคุณยายที่เป็นแม่มดในตระกูลเดียวกัน แถมด้านหน้ายังมีร้านดอกไม้ที่คุณยายสร้างไว้ปลูกสมุนไพรเพื่อใช้ทำยาอีกด้วย กิจการสืบทอดจากครอบครัวนี้ดีจังเลยนะ

ตอนนี้ผมก็อยู่นี้มาได้กว่าครึ่งปีแล้วหลังจากคุณยายจากไปอย่างสงบช่วงฤดูหนาว ผมค่อนข้างสนิทกับคนเช่าส่วนใหญ่ โดยเฉพาะแวมไพร์ผมเงินที่อยู่ชั้นหนึ่งข้างห้องผม

อันที่จริงผมไม่รู้จะเรียกว่าสนิทดีไหม เพราะดูเหมือนส่วนใหญ่ผมกับเขาจะเถียงกันซะมากกว่า

เรื่องที่ผมรู้เกี่ยวกับเจ้าแวมไพร์นั่นคือเจ้านั่นทำงานที่โรงพยาบาลที่ห่างจากอพาร์ทเม้นไปประมาณสองกิโลเมตร มีหน้าที่คือเป็นพนักงานขับรถพยาบาลแผนกฉุกเฉินกะกลางคืน (เพราะหลับช่วงกลางวัน) นอกจากนั้นที่ผมรู้คือหมอนั่นเป็นมังสวิรัต

"ชัวนี่~" 

"บอกว่าอย่าเรียกฉันด้วยชื่อน่าขยะแขยงแบบนั้นไง" โจเซฟ แวมไพร์ที่ผมพึ่งจะพูดถึงไปเดินมาทักทายผมที่กำลังจะปิดร้านดอกไม้หน้าอพาร์ทเม้น 

"น่ารักดีออก เสบียงฉันล่ะ" ผมถอนหายใจเรื่องชื่อแล้วเดินเข้าไปในร้านเพื่อหยิบขวดน้ำมะเขือเทศคั้นสด (จากต้นที่ผมปลูกเอง) ออกมาให้เจ้าแวมไพร์ที่ควบรถจักรยานยนต์เวสป้าคร่ำครึซึ่งดูเหมือนจะเป็นมรดกจากร้านมือสองหรืออาจเป็นสามหรือสี่รออยู่

"ทำไมต้องน้ำมะเขือเทศ" ผมลองถามออกไปตรงๆ

"มันดีต่อสุขภาพไง"

"นายตายแล้วไม่ใช่รึไง..."

"อย่างน้อยฉันก็รู้สึกดีกว่าดื่มเลือด"

"ดื่มเลือดรู้สึกแย่ต่อสัตว์โลกขนาดนั้นเลยรึไง นายทำงานในโรงพยาบาลมีสวัสดิการแจกเลือดนี่" 

โจเซฟทำหน้าอึกอักอยู่สักพักก่อนจะตอบผม

"มันไม่เชิงรู้สึกแย่หรอก..."

ผมเลิกคิ้วกอดอกมองรอคำตอบเพราะอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะยังพูดออกมาไม่หมด

"ก็ตอนเด็กๆท่านพ่อเคยให้ลองดื่มเลือดแล้ว..."

"แล้ว?"

"...แพ้"

"แพ้เลือด?"

เขาพยักหน้าตอบอย่างเขินอาย "อืม..."

โอ้โห แวมไพร์แพ้เลือดแฮะ 

-จบตอนหนึ่ง-