ครับ ก่อนที่ผมจะมายืนงงอยู่ตรงนี้ คงต้องเกริ่นสักนิดคือก่อนหน้านี้แม่เสียผมก็ไม่ยอมไปทำการทำงานจนเพื่อนฝูงและเหล่าเจ้านายตามจิกกันให้วุ่น คือจริงๆก็เศร้าแหละแต่ก็ไม่ได้ขนาดนั้น ผมคงแค่เคว้งละมั้ง เดือดร้อนถึง "นะ" เพื่อนผู้หญิงตัวเล็กที่เป็นคนลากผมออกมาจากกะลาความคิดของตัวเอง "ไปๆ เก็บของเราจะไปบาหลีกัน!"

            กลับมาสู่ปัจจุบันดีกว่า หนึ่งอาทิตย์หลังจากที่โดนขุดออกมารับแสงตะวันคือผมกำลังยืนอยู่สนามบินในโซนของผู้โดยสารขาออกนะเป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่างดูจากสภาพผมตอนนี้เธอคงคิดว่าผมคงจัดการอะไรไม่ได้ เครื่องออกตอนสี่โมง เราคงไปถึงสนามบินที่จาการ์ตาประมาณสองทุ่มและต้องรอต่อเครื่องไปสุราบายาอีกสองชั่วโมงคือผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันคือที่ไหนแล้วไปทำไม เธอบอกให้ไปผมก็ไปละครับจุดนี้ผมได้แต่มองผู้หญิงตัวเล็กเดินไปเดินมาติดต่อนั่นนี่ คุยกับคนโน้นทีคนนี้ทีมาตลอดหนึ่งอาทิตย์เพื่อประสานหาคนมารับพวกเราที่สนามบิน 

            เฟิร์สไทม์อินอินโดนีเซีย โอ้โหมันช่างตื่นตาเสียนี่กระไร ผู้คนยิ้มแย้มทักทายถึงแม้จะพูดคุยกันคนละภาษาดูเป็นมิตรอะไรอย่างนี้ ... แต่ในความเป็นจริงนั้น นี่คือสนามบินในเมืองหลวงจริงดิ ด้วยความที่ไม่มีงวงช้างต่อตรงเข้ากับตัวสนามบินเราเลยต้องเดินลงมายืนงงกันอยู่แปปนึง หันซ้ายหันขวาคือเงียบและวังเวงมาก เอาหน่าคงเพราะยังไม่ได้เข้าไปในตัวสนามบิน ยืนหนาวปลอบใจตัวเองอยู่แปปนึงรถก็มารับเพื่อรอต่อเครื่อง พอเข้าตัวสนามบินมันก็ไม่ได้ศิวิไลซ์ขนาดนั้นไม่ต่างอะไรกับสนามบินดอนเมืองที่ดีกว่าหน่อยและผู้คนก็ไม่ได้แย้มรอยยิ้มให้กันต่างคนต่างเดินชนกันไปชนกันมา ตัวผมเองก็ปวดฉี่จะแย่พอเข้าไปห้องน้ำก็โอ้โห ชิท ! ชิท จริงๆด้วย เละเทะไปหมด ครับ ประทับใจตั้งแต่แรกเริ่มกันเลย !!!

            2 ชั่วโมงอันว่างเปล่าระหว่างผมกับชะนีหนึ่งนาง เท่าที่ผมจับใจความจากการพูดมากของนะแล้วนั้นที่ที่เราจะไปมีชื่อว่า mount bromo คือภูเขาไฟที่เคยระเบิดและปัจจุบันยังไม่ดับ และงานที่ผมได้รับมอบหมายให้ทำในทริปนี้ก็คือการเขียนคอลัมน์

“อือ ไม่งั้นจะให้มึงมาทำไมมาแล้วต้องได้อะไรสักอย่างสิวะ เขาคงไม่ได้ส่งมึงมาเปืองตังเล่นๆหรอกปะ”

จริงของมันครับ แต่จากคำพูดของผู้หญิงที่ไม่สมหญิงคนนี้ช่างช่วยให้ผมอยากทำงานกับมันมาก แล้วผมควรเขียนอะไรดีละ ข้อมูลก็มีเท่าหางอึ่ง อินเทอร์เน็ตก็ไม่มี โธ่.... เลยได้แต่นั่งฝันหวานนึกถึงภาพที่แสนประทับใจในห้องน้ำแล้วก็ เอ่อ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราก็มีไรให้เขียนเองแหละ ด้วยตอนมาตัวผมเองก็ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมตั้งแต่แรกแม่ตายเลยหนีมาเที่ยวจะได้รู้สึกดีขึ้นบ้างแบบนี้หรอ  ในความเป็นจริงถึงกลับไปแม่ก็ไม่ได้ฟื้นมาต้อนรับผมหรอก ตัวผมเองก็ทำใจได้ในระดับหนึ่งเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาติอันนี้ผมเข้าใจดี เพียงแต่รู้สึกเคว้งเฉยๆ กลับมาบ้านแล้วไม่เจอใครคงเหงาซะมากกว่า เอาหน่า ไม่มีอะไรอยู่ค้ำฟ้า ตบไหล่ตัวเองเบาๆ

           แล้วนี่สรุปว่า ผมควรจะเขียนอะไร..... ไหนๆก็ว่างตั้งสองชั่วโมง จับปากกาเขียนไดอารี่สักหน่อยก็ได้วะ หันไปทางนะเห็นเธอหัวเราะคิกคักก่อนที่จะเขียนอะไรหยุกหยิกอยู่คนเดียว แม่งเพี้ยนไปแล้วรึเปล่า คนอะไรมีความสุขได้ตลอดเวลาแม่งเคยทุกข์บ้างไหมเนี่ยหรือจริงๆเธออาจเป็นคนที่ทุกข์ที่สุดเพียงแต่ซ่อนทุกสิ่งไว้ภายใต้รอยยิ้มสดใส

เดี๋ยวนะ กูเพ้ออะไรอยู่ !!

นั่งๆนอนๆรอเวลาขึ้นเครื่องกว่าเครื่องจะออกก็หลับไปหลายตื่นถึงสุราบายาประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ ไหนว่าอินโดนีเซียอยู่ใกล้เส้นศูนย์ไงแล้วทำไมอากาศมันหนาว นะติดต่อกับบริษัทเช่ารถเพื่อให้เขามารับตั้งแต่อยู่ที่ไทย รู้สึกว่าจะชื่อฟินฟิวหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ ว่าแต่เขาจะรู้ไหมว่าพวกเราหน้าตาเป็นยังไงแต่คงหากันไม่ยากหรอก เวลานี้ที่สนามบินนอกเมืองคนโหลวงเหลงสุดๆ ที่นี่ดีอย่างตรงเขาจะไม่ให้คนที่ไม่ได้เดินทางเข้ามาภายในไม่เหมือนอย่างบ้านเราเวลาใครจะไปไหนทีเหล่าญาติพี่น้องเพื่อนฝูงยกโขยงมากันให้วุ่น

             ก่อนออกจากสนามบิน นะหันมาบอกกับผมว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อุ่นขึ้นหน่อยก่อนเดินทางน่าจะดีกว่าแต่ด้วยสิ่งที่พบเจอมาในห้องน้ำที่จาการ์ตาผมเลยส่ายหัวดุ้กดิ้กไม่เอาดีกว่า  ฟิลบอกกับเราว่าเดี๋ยวต้องไปเปลี่ยนรถเป็นอีกคันตอนถึงรีสอร์ทที่โบรโมเพราะรถคันนี้ไม่สามารถขับเข้าไปในโบรโมได้ อ้าวแล้วทำไมไม่เอาคันนั้นมาให้นั่งตั้งแต่แรก เหมือนฟิลจะอ่านใจพร้อมฟังภาษาไทยออกบอกทันทีที่ผมคิดจบว่าคันนี้นั่งสบายกว่าและเราจะถึงรีสอร์ทประมาณตีสาม ดีครับดีผมนี่เตรียมนอนเต็มที่เดินทางตลอดแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน นอนบนรถก็ยอมละจุดนี้

             ผิดคาด! ทุกอย่างผิดคาดไปจากที่ผมคิดทั้งหมดทางที่ขับไปนั้นไม่ได้ราบเรียบสวยงาม ถนนนี่เลี้ยวโค้งไปมาจนผมเริ่มเวียนหัว โค้งทางไปปายที่ว่าแน่เจอที่นี่ก็ต้องจอด พลิกนาฬิกาขึ้นมาดูเพิ่งจะตีหนึ่งกว่าๆยังไม่ถึงครึ่งทางเลยก็ว่าได้ หันไปมองนะที่นั่งด้วยกันข้างๆ หลับปุ๋ย มันหลับไปได้ไงวะและการวิงเวียนของผมก็หยุดลงเมื่อพี่คนขับจอดนิ่งอย่างแรกที่ผมทำคือ ....

เปิดประตูแล้วอ้วก อ้วกแบบหมดไส้หมดพุง นะที่ตอนแรกเหมือนเพิ่งตื่นที่ไหนได้วิ่งลงมาอ้วกเหมือนกันแต่ก็ยังมีอารมณ์มายืนขำผม ฟิลหันมามองพวกเราด้วยสายตางงๆก่อนที่จะพูดเป็นภาษาอังกฤษมาว่า เมารถทำไมไม่บอก !!!! อื้อหือ ขับรถอย่างกับหนีคดี ใครจะกล้าพูดอะไรและแค่กลั้นไม่ให้อ้วกบนรถก็แทบแย่ละ ฟิลขอโทษมายกใหญ่ก่อนยื่นยาซองเล็กๆสีเขียวที่เขียนว่า Gazero มาให้ เป็นยาน้ำที่นอกจากจะอร่อยแล้วยังแก้อ้วกได้อย่างดีเลยครับ สรุปที่เราต้องจอดกันไม่ใช่พักให้ผมอะไรหรอกนะ เปลี่ยนรถ ไหนบอกเปลี่ยนที่รีสอร์ทไง

             ระหว่างรอเปลี่ยนรถอีกครั้ง นี่ก็ตีสามกว่าแล้วตาผมยังคงสว่างโล่งไม่ได้หลับเลยสักนิดฟิลบอกให้เราพักผ่อนกันก่อนสักตีสี่ค่อยออกเดินทางต่อ ผมนี่ยืนเคว้งเลยครับ หนาว โครตหนาว ฟิลบอกอากาศตอนนี้น่าจะประมาณ สิบองศาเดี๋ยวขึ้นไปโบรโมน่าจะหนาวกว่านี้ ซึ่งคนที่ไม่ได้เตรียมพร้อมรับมือกับความหนาวอย่างผมก็เหวอสิไม่คิดว่าอากาศจะหนาวขนาดนี้ ส่วนเพื่อนร่วมทางของผมหนะเหรอมันนี่เตรียมชุดอุ่นสบายตัวเรียบร้อยสวยงาม ผมได้แต่รื้อเสื้อผ้าในกระเป๋ามาใส่ซ้อนๆกันแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อุ่นมากขึ้นสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าฟิลสงสารหรืออะไรจึงยื่นถุงมือมาให้ผมคู่หนึ่งพร้อมผ้าพันคอ บอกใส่ไว้นะยูเผื่อจะช่วยได้  ถึงจะไม่ได้อุ่นขึ้นอะไรมากแต่ผมต้องขอบคุณในน้ำใจเขามากๆ ด้วยความที่ไม่รู้จะยืนทำอะไรพวกเราเลยไปนั่งเล่นอยู่ในศาลาไม่รู้คนที่นี่เรียกศาลารึเปล่าเอาเป็นว่าเป็นที่นั่งสำหรับพักแล้วกัน 

“ไอ้นะ ไหนว่าบาหลีไง ไหนทะเลของมึงวะ”ผมเปิดบทสนทนาระหว่างรอ หลังจากสงสัยมานานว่าแม่งจะพากูไปไหนกันแน่วะ

“เออ บาหลีก็ไป แต่มานี่ก่อนกูเปิดเจอในเน็ตกูว่าที่นี่สวยดีเลยอยากมา เห็นว่าพอมีเวลาก็เลยขอแวะสักหน่อยไหนๆก็มาละ”

“เป็นทางผ่านหรอ”

“เอาจริงๆก็ไม่เชิงหวะ ฮ่าๆ  จริงๆเราไปลงบาหลีเลยก็ได้ แต่เลิกสงสัยเหอะเดี๋ยวไปก็รู้เองแหละว่าทำไมกูถึงแวะมา” นี่มันยังกล้าใช้คำว่าแวะอีกเหรอ

“แล้วเป็นไงมั่งมึง โอเคปะเนี่ย” นะถามผมขณะที่เธอหยิบน้ำออกมาดื่ม มันไปซื้อมาตอนไหนอีก

“เออ โอเค ไม่อ้วกละ”

“เปล่า กูถามถึงความรู้สึกของมึงต่างหาก”แล้วที่กูตอบไม่ใช่ความรู้สึกตรงไหนวะ โอเคๆผมพอเข้าใจคำถามของมันอยู่ว่ามันถามถึงเรื่องอะไรจะว่าไปตั้งแต่นั่งเครื่องมาจนถึงตอนนี้ ผมก็แทบไม่ได้รู้สึกหงอย คงเพราะมันมีอย่างอื่นให้ทำมากกว่าการนั่งเฉยๆในบ้านละมั้ง

“ก็ดี” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆอย่างมากผมก็แค่คิดถึงแม่......

             จริงๆผมก็อยากให้มันเป็นโมเม้นแบบนั้นนะแต่ความเป็นจริงก็คือ หลังจากลงจากรถผมก็อ้วกยับไม่มีบทสนทนาใดๆ นะปล่อยผมยืนซึ้งใจกับผ้าพันคอและถุงมืออยู่พักนึง ฟิลก็ต้อนพวกเราให้ขึ้นไปนั่งบนรถจิ๊ปที่เตรียมไว้ให้แล้วก็ขับๆ ต่อไปจนถึงตีนภูเขาไฟโบรโมเพื่อรอดูพระอาทิตย์ขึ้น นี่แหละความเป็นจริง ใจร้ายยยยยยยย

              เราต้องนั่งรอพระอาทิตย์ขึ้นไปอีกประมาณเกือบชั่วโมงได้แน่นอนผมกับนะยังไม่พูดกันสักคำ หนึ่งผมยังมวนท้องอยู่ สองนะก็กำลังแหวกฝูงคนเพื่อหาทำเลถ่ายภาพที่ดีที่สุดไปลงคอลัมน์ผมก็ควรเอาเยี่ยงอย่างบ้างสิ ว่าแล้วหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปสักหน่อยก่อนจรดปากกาลงกระดาษ

เงยหน้ามาอีกทีก็ตอนที่นะมาปลุก ผมเขียนได้สองบรรทัดก็จมดิ่งหลับลึกไปเลย ตื่นมาอีกทีพระอาทิตย์ก็ขึ้นไปแล้วจนนะเธอเก็บของเสร็จสรรพเตรียมจะกลับไปที่รถนี่กูนั่งรถมาเพื่ออะไรเนี่ย

“มึงแม่งไม่สุนทรีเลย” นี่คือคำพูดทิ้งท้ายของนะก่อนแม่นางจะจรลีหายไปอีกรอบ

             แต่ถึงแม้พระอาทิตย์จะขึ้นไปแล้วผมก็ยังทันได้เห็นความสวยงามของมันนะปากปล่องภูเขาไฟที่มีแสงแดดลอดผ่านม่านหมอกจางๆ หวังว่าชีวิตผมพอจะมีแดดส่องมาให้เห็นบ้างก็คงดีอะไรจะหม่นขนาดนั้น!! ได้แต่ส่ายหัวให้กับความคิดไร้สาระของตัวเองก่อนจะเดินตามผู้หญิงตัวเล็กที่เดินนำลิ่วไปโน้นแล้วแถมยังทิ้งขาตั้งกล้องให้แบกอีก

             หลังจากดูทิวทัศน์อันสวยงามจนพอใจฟิลขับพาเราไปที่ต่างๆรอบภูเขาไฟ จอดให้ผมกับนะขี่ม้าขึ้นปากปล่อง เพื่อชมมุมมองต่างๆจากที่ง่วงๆประสาทรับรู้ต่างๆของผมก็ตื่นขึ้นทันทีที่ได้พินิจสิ่งรอบตัวอย่างตั้งใจผมคงเอาแต่สนใจดูตัวเองจนมองข้ามสิ่งรอบตัว นะดูมีความสุขกับที่นี่มากเห็นได้จากการที่เธอถ่ายภาพไม่ยอมหยุดยิ้มไม่หุบ นะบอกที่นี่อากาศดีธรรมชาติสวยผู้คนน่ารักง่ายต่อการพูดคุยก็จริงของเธอหากผมมองในแง่ดีได้สักครึ่งหนึ่งตัวผมเองอาจจะมีความสุขไม่เอาแต่บ่นในใจแบบนี้ก็ได้หรือจริงๆแล้วไอ้นะมันก็บ่นในใจแบบผมอยู่เหมือนกันวะ

              ที่นี่ธรรมชาติแปลกตามีภูเขาไฟตั้งตระหง่านพร้อมกับป่า ทุ่งหญ้าที่เกือบจะเป็นสะวันนา และทะเลทรายสีดำแถมอากาศก็หนาวไม่ร้อนเลยสักนิดถึงแม้จะเที่ยงกว่าแล้วก็ตาม นะหันมาบอกกับผมว่าคืนนี้เราจะเดินทางต่อไปอีกเมืองเพื่อที่ตอนเช้าจะขึ้นเรือข้ามไปเกาะบาหลีแต่ในระหว่างนี้ช่วงบ่ายเขาจะพาไปน้ำตก ความรู้สึกผมตอนนี้คือชะโงกทัวร์มากๆแวบไปนั่นแวบไปนี่ แต่สนุกดีนะผมไม่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่จบมหาลัยนี่รึเปล่าที่เขาเรียกสีสันชีวิต แต่การนอนบนรถนี่ก็จะสีสันมากไปละ ไม่ได้ดูสังขารกันบ้างเลย

              ในช่วงเช้าฟิลพาพวกเรามาน้ำตกบอกเลยว่าจำชื่อไม่ได้ชื่ออย่างยาก แล้วกว่าจะเจอก็ต้องใส่เสื้อคลุมฝนเดินเท้าฝ่าเข้าป่าไปอีกแต่ยอมรับว่ามันสวยจริงๆ น้ำตกสูงจนต้องแหงนหน้าคอตั้งบ่าละอองน้ำที่ตกลงกระทบหินกระจายฟุ้งผ่านแสงจนมีสายรุ่งให้เราได้เชยชมหากหลับตาลงเราจะได้ยินเสียงของน้ำที่ไหลอย่างไม่ขาดสายลมที่พัดผ่านต้นไม้จนเกิดเสียง เสียงที่มีแต่ธรรมชาติเท่านั้นจะสรรสร้างออกมาได้และจะดีกว่านี้ถ้าหากผมไม่ตกใจเสียงเด็กที่กำลังเล่นน้ำกรี๊ดอยู่จนผมตกจากหินตัวเปียกโชกประสบการณ์ที่ดีได้เล่นน้ำไกลถึงอินโด แหมจะว่าไปชีวิตเราก็น่าอิจฉาใช่เล่นนะเนี่ย