เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Sweet potato in the potflowerinshade
[แจ่มใส] ยุทธจักรเริงรมย์: พิษโอสถ (Y)
  • เรื่องคือมนุษย์ยาแห่งหุบเขาซัมติง เสี่ยวชุน ออกไปตามหาศิษย์พี่และได้เจอกับท่านอ๋องคนงามผู้เย็นชาที่โดนพิษราคะ พอแตะกันไปมาท่านอ๋องก็ชอบเสี่ยวชุน เสี่ยวชุนก็ชอบท่านอ๋อง อะไรประมาณนั้น

    คำเตือน: นิยายเรื่องนี้มีสลับ/ริบะ

    มันมีภาคสองต่อ แต่ข้อยบายไปตั้งแต่ภาคแรกเลี้ยว

    *ดังนั้นที่จะอ่านจากนี้จะไม่ใช่คำชม*

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    เอาจริงๆ เลยภาพรวมๆ ก็ไม่แย่ อ่านได้ มันพอมีเนื้อเรื่อง แต่แกนหลักไม่ชัด เรามองว่าเอเลเม้นต์ใดๆ ในเรื่องล้วนต้องพึ่งความรัก (ทั้งฉากแก้แค้นไม่แก้แค้น เชื่อไม่เชื่อ เสียสละสุดยิ่งใหญ่) พอต้นเรื่องที่ปูมาทำให้เราเชื่อในความรักไม่ได้ มันก็จบแล้วเนี่ย 

    อีพวกนี้แบบ จู่ๆ ก็รักกันตายแทนกันได้ขึ้นมาซะงั้น อ่านๆ อยู่งงเป็นไก่ตาแตก 

    แบบ ฮัลโหลลลลลลลลล พวกแกยังไม่ทันรู้จักกันสักเท่าไหร่เลย

    จริงๆ ของจริงๆ เลยส่วนสตอรี่ไม่แย่นะ มันมีเอเลเม้นต์ที่ดีหลายจุด แต่พอไม่รู้สึกถึงความผูกพันของตัวละครแล้วมันก็เลยลอยๆ หลายอีเว้นต์ก็เลยได้แค่เป็น "ฉากที่รู้ว่าต้องซึ้ง" ไม่ใช่ "ฉากที่อ่านแล้วร้องไห้ออกมาจริงๆ" 

    ซึ่งมันไม่เหมือนกันนะ ฉากที่เราสะเทือนใจไปกับมัน ไม่ต้องให้สั่งน้ำตาก็ไหลเอง แต่เรื่องนี้ลักษณะการเขียนไม่ค่อยดี มันเลยเหมือนติดป้ายตัวโตๆ บอกเราว่า ตรงนี้ซึ้งนะ

    ...จ้ะ

    ด้านคาแรกเตอร์ ตัวเสี่ยวชุนมีหลายจุดที่มันเหมือนจะดีนะ แต่พอเขียนไม่ดีแล้วฮีเลยมีแต่จุดไม่น่ารักอะ

    ตัวอย่าง

    เสี่ยวชุนดำรงตนเป็นหมอชะ 

    เห็นใจคนร้าย A (พี่พระเอก) เลยปล่อยไป เพราะกลัวว่าเดี๋ยวฮีโดนพระเอกฆ่า 

    'เราเป็นหมอ เราต้องช่วยคน' *จำตรงนี้ไว้นะ* 

    มันหิ้วคนร้าย A ไปส่งบ้าน ไปถึงก็โดนเขาล้อมจับ หนีไม่ได้ ได้แต่รอให้พระเอกมาช่วย

    ปิดท้ายพระเอกมาจริงๆ พร้อมกองทหารช่วยมันไปได้ ฉากยิ่งใหญ่พลีเพื่อความรักเหลือเกิน

    ฝ่ายเสี่ยวชุนเห็นศพตายเกลื่อนแล้วคิดว่าดีจังที่พระเอกมาช่วยมัน นั่นนี่โน่น

    ............................................ไอ้ตัวไหนนะที่บอกหมอต้องช่วยคน *มองกองศพ*

    ฉากนั้นมีควัยวิ่งเต็มทุ่งเลย (เรากรีดร้อง)

    ระดับความน่าฆ่าให้ตายของเสี่ยวชุนจาก 2-3/10 อัปเป็น 4-6/10 เลยทีเดียว คือที่เมิงทำนี่ทหารสองฝั่งตายเกลื่อน ทีงี้ไปไม่เข้าไปห้ามอะว่าอย่าฆ่ากัน ชีวิตคนสำคัญ

    เพื่อนเราที่อ่านก่อนเอาฉากนี้มากรีดร้อง ตอนแรกเราไม่เข้าใจ ตอนนี้เราเลยเข้าใจแล้ว กว่านั้นเพื่อนเรามันแบบ อีพวกอ๋องนี่มีกำลังทหารเยอะกันแบบรบกันในเมืองงี้ได้เลยอ๋อ...เออ จริง 

    นอกจากนี้ยังมีสารพัดเรื่องเสือกที่เสี่ยวชุนทำในยุทธภพ มัน...ไม่น่ารักอะจริงๆ 

    เสี่ยวชุนมันบรรยายเหมือนจะมีสติ มีอีคิวดีชะ คือควรเป็นตัวละครแบบที่เราชอบ แต่ความเป็นจริงคือการกระทำแม่งไม่ใช่ไง เหมือนอีคิวทั้งหมดของมันอยู่แต่ในบทบรรยาย ที่เหลือคือแบบ เมิงอยู่บ้านไปไม่ต้องออกมาก่อความเดือดร้อนเลยเถอะ กราบล่ะ

    บทพูดมันดีมากเลยนะ คูล ยอมตัดใจ เขาทรยศก็เข้มแข็ง ควรจะดี แต่พอตัวละครแบบนี้พูดแล้วตูไม่เชื่อถือเอ็งอะ ดีแค่คำพูดเนี่ย

    เรียกว่าเรื่องนี้เหมาะสำหรับการอ่านแบบเชื่อเขาไปเลย เขาบอกในบทบรรยายว่าฉลาดก็คือต้องเชื่อเขา อ่านแล้วน่าจะสนุก เพราะฉลากมันคือเด็กมีสติ ปลงได้ ปล่อยวางเป็นแต่ความเป็นจริงโคตรสวนทาง

    คือตัวละครเรื่องนี้แทบทุกตัวคือลอยๆ จับต้องไม่ได้ คือเขาก็พยายามมีแบ็กกราวด์แล้วนะ (ซึ่งตรงนั้นมันมีเนื้อหาที่ดี แต่เอามาเล่าแล้วมันไม่ส่งอารมณ์) 

    อย่างอีตาคนงามก็ยึดติดง่ายๆ​ คาร์แรกเตอร์หลุดๆ มาก งงงวย

    ศิษย์พี่นี่มีบางโมเม้นต์เกือบจะชอบ แล้วก็บ้าๆ บอๆ บางทีก็สงสารฮีนะเนี่ย

    ที่ว่าทำดีสุดในเรื่องคือฉากซั่มกันเนี่ย โดยเฉพาะตอนสลับกัน 

    ไม่ใช่ดีเพราะหื่น (เพราะตรงนั้นตูตายด้านนานละ) แต่แบบเขานำเรื่องเข้าฉากได้บันเทิงดี เป็นช่วงเวลาเดียวที่คาร์ไม่แกว่ง ชอบตอนเสี่ยวชุนเสียบมากกว่าด้วยเนี่ย เอาจริงๆ อ่านไปอ่านมารอฉากสลับเนี่ย อีฉากปกติคือธรรมดามาก พระเอกเอาแต่ใจเอะอะก็ทำไม่ค่อยบันยะบันยัง เบสิก 

    คนเลยชมมั้งว่าเรื่องนี้รีเวิร์สดี ส่วนเรามองว่าแกควรกลับฝั่งกันไปเลยแต่แรกอะ ดีกว่า 

    ทั้งเรื่องเลยโดนวางอยู่ในเลเวลที่ จบกันไปแบบไม่ประทับใจตรงไหนเป็นพิเศษ (ปกติจะมีอยู่บ้าง) อ่านได้ ไม่ถึงขนาดอ่านไปกัดฟันกรอดๆ ไปแบบตอนอีเซ็ตหมู่บ้านลับแล (อันนั้นโกรธว่าใครเลือกเรื่องมา) อาจจะเพราะว่าเรื่องนี้ไม่ตลกด้วยมั้ง 

    ยังไงดี การวางพล็อตไม่ได้ถึงกับผิด​ผี แต่เป็นจังหวะที่เราไม่ชอบ​ จังหวะมันเร็ว​ตอนที่ควรทอด​ และทอดตรงที่น่าจะรวบ ตอนหยิบมาใช้มันทื่อมะลื่อ ไม่ค่อยมีชั้นเชิงการเล่า 

    มันเล่าแบบ​ ตัวละคร​ A เจอตัวละคร​ B แล้ว​ A ช่วย​ B บลาๆๆๆ​ ทื่ออะ

    ช่วงสัก 1/5 ของท้ายเล่มสองคือช่วงที่รู้สึกมีอารมณ์ร่วมที่สุดแล้ว หรือเพราะเลตอิตโกแล้วก็ไม่รู้

    แต่นิดนึง คืออาจจะเพราะก่อนอ่านเห็นคนชมในกรุ๊ปผ่านตาหลายคนว่าดีไม่อยากให้พลาดเพราะปกเลยคาดหวังด้วยมั้ง​ เลยแทนที่จะอ่านได้เรื่อยๆ​ กลายเป็นแย่กว่าที่คิด​ O]--[

    (แย่กว่า 'ที่คิด' เฉยๆ คิดไว้ว่าจะเลเวลสูงกว่านี้)

    ก็อ่านได้​ อ่านจบแหละ

    แต่ให้อ่านภาคสองต่อก็คงไม่ไหว เจ็บแล้วจำ เพราะมีโมเม้นต์แบบอีกสัก .5% เราจะโกรธคนเลือกเรื่องแล้วเนี่ย เอามาลองเชิงแล้วพอแค่นี้เถอะค่ะ /กราบ

    ตอนเพื่อนมาบอกว่าเขาจะออกภาคต่อเป็นคู่เดิม นี่ก็หลุดปากว่า ตอนนี้ยังเหลืออะไรนอกจากท้องได้แล้วเหรอ *แค่ก* ทิ้งจนตกตะกอนในหัวแล้วพบว่าความประทับใจในเรื่องลดลงเรื่อยๆ

    เห็นคนกรีดร้อง (กะความพัง) ภาคสองแล้วก็ยิ้มเนือยๆ อา...มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ภาคแรกแล้ว ก่อนนี้โฟกัสอะไรกันล่ะคะเนี่ย ← เฬว คนเขียนหนึ่งคน ก็เขียนได้เท่านี้ของเขาแหละ

    แต่เลวแค่ไหนก็สงสารที่ได้ปกหน้าตานั้น จริงๆ เอาตัวละครออกแล้วเหลือตะ BG เลยก็อาจจะดีกว่านะก๊ะ 



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in