คุณเคยประสบปัญหากับ ‘เพื่อนบ้าน’ บ้างไหม?

          สิ่งที่แทบจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลยหากคุณเช่าห้องอพาร์ตเมนท์ราคาถูก และผนังกั้นระหว่างห้องข้าง ๆ แม่งบางจนแทบจะเป็นกระดาษ -- จริง ๆ ไม่ได้ขนาดนั้น -- แต่ก็นั่นแหละ มันก็ยังคงบางจนแทบจะกั้นอะไรมากไม่ได้อยู่ดี มันเลยทำให้เราต้องกลายเป็นพวกสอดรู้เรื่องของชาวบ้านไปโดยปริยาย

          ซึ่งมาร์คก็ไม่ได้เต็มใจจะเป็นมันเลยสักนิด

          “ทำไมเมื่อคืนคุณกลับดึกอีกแล้วล่ะ?!” ชาย1พูด

          “ผมก็ไปเลี้ยงสังสรรค์กับที่ทำงานมาน่ะสิ ผมส่งข้อความมาบอกคุณแล้วนะ” ชาย2อธิบายอย่างใจเย็น

          “เลี้ยงสังสรรค์? ต้องให้ยัยนั่นเกยตักด้วยหรือไง?!”

          “คุณพูดเรื่องอะไร?”

          “นี่ไง รูปหราลงโซเชียลขนาดนี้คงจะให้ยัยนั่น ‘นั่งบนตัก’ หลังจากนั้นเลยล่ะสิ”

          “คุณอย่ามาหาเรื่องน่า เธอก็คงแค่เมาเท่านั้นแหละ แล้วผมก็ไม่ได้มั่วไปทั่วนะ”

          “ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย ผู้ชายถ้ามีไอ้นั่นอยู่ก็ได้ไปทั่วนั่นแหละ”

          “อย่ามาพูดจาแบบนี้กับผมนะ ผมบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีไง!” เสียงฝีเท้าและข้าวของตกกระทบพื้นนิดหน่อย “แล้วนั่นจะไปไหน?” ชาย2เอ่ยถาม

          “ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

          “ถ้าจะประชดด้วยการไปค้างบ้านหมอนั่นก็หยุดความคิดนี้ไปเลยนะ”

          “หมอนั่นที่ว่าน่ะเพื่อนสนิทผม”

          “คุณจะมาชวนทะเลาะแล้วหนีไปแบบนี้ไม่ได้ คุยกันให้รู้เรื่อง”

          “ผมชวนทะเลาะเหรอ?! ภาพคาตาขนาดนั้นแล้วยังไม่ยอมรับก็คุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว!”

          “อย่าเดินหนีผมแบบนี้เจย์!”

          “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”

          แล้วบทสนทนาก็เงียบลงไป

          เขากำลังนับ1-100ในใจ ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ก่อนที่เสียงเซ็ตถัดไปจะตามมา

          ตึง!

          อ่า...ยังไม่ทันสามสิบเลยด้วยซ้ำ

          มาร์คหันไปหยิบไอพอดพร้อมหูฟังที่เสียบไว้รออยู่แล้วบนโต๊ะเล็กข้างเตียงมาไว้ในมือ หนังสือเล่มเล็กที่วางอยู่ข้างกันถูกนำมาวางไว้บนตัก เอนหลังพิงหัวเตียง ใส่หูฟังให้เรียบร้อยทั้งสองข้างแล้วไล่หาเพลงเพื่อจุดประสงค์ต่อไปนี้

          “Ahh!”

          ให้ตาย ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็เลือกเพลงไม่เคยทันเลยจริง ๆ