"ห่วยแตก ห่วยแตก" 

"ใช้ไม่ได้ ใช้ไม่ได้" 

"ไม่ได้เรื่อง" 

แต่ฉันทำเป็นไม่ได้ยินเสียงที่ดังมาอยู่สักพักใหญ่นั้น และก้าวเดินต่อไป อย่างไม่ได้สนใจมากนัก 

บางครั้งฉันก็มีอะไรต้องทำมากพอจะไม่สนใจเสียง บางครั้งมันก็ดังจนฉันทำอะไรไม่ถูก 

บางครั้งมันทำให้ฉันสั่นไหว หลายครั้งมันทำให้ฉันเชื่อจริงๆ ว่าฉันเป็นคนแบบนั้นอยู่  

ขณะนั้นตรงหน้าเอง ฉันเจอกับแสงสว่าง หรือง่ายๆว่า "ความหวัง"

ใจฉันเต้นดังพอที่จะกลบเจ้าเสียงที่ดังอยู่ได้ จนอดใจไม่ได้ที่จะวิ่งไปหาแสงสว่างนั้น  

ฉันเดินมุ่งเข้าไปอย่างที่หวังว่า เจ้าแสงสว่างจะเข้ามาจัดการกับเจ้าคนช่างวิจารณ์นี้ได้สักที

"ตรงนั้นอันตรายนะ" 

ได้ผล เสียงนั้นทำให้ฉันชะงักลง ฉันที่มองทางเดินที่สว่างจ้าจนแทบมองไม่เห็น จนไม่รู้ว่าข้างหน้ามีอะไรรอฉันอยู่ ก่อนจะมองแผลเป็นของตัวเองอย่างสมเพช 

หลายครั้งที่ฉันพยายามวิ่งหนีเสียงที่ดังอยู่ จนกระโจน เข้าไปหาเจ้าแสงสว่างนั้น  

ก่อนจะล้มลงกับพื้นไม่เป็นท่า ต้องรักษาตัวเองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะกลับมาเดินในเส้นทางเดินเดิมได้ 

ฉันยืนมองมันอยู่สักพัก ก่อนตัดสินใจเลี้ยวไปอีกทาง 

ฉันจะไม่กระโจน ฉันจะไม่วิ่งเข้าหามันอีกแล้ว 

ฉันจะอยู่กับเสียงนี้ จนกว่าฉันจะไม่ได้ยินมันอีก 

"ฉันเก่ง ฉันจะปลอดภัย ฉันจะไม่เป็นอะไร!!!!" 

ฉันตะโกนสู้แข่งกับเสียงนั้น ช่างมันแล้ว ทั้งอดีต ทั้งความหวังอะไรนั้นนะ 

จากวันนี้ไป ฉันจะโอบกอดตัวเอง โอบกอดความเจ็บปวด ยอมรับความห่วยแตก และ มันจะไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันพูดกับตัวเองหลายครั้งๆ 

.

.

. 

.

เสียงนั้นค่อยๆเบาบางลง จากเสียงตะโกน สู่เสียงกระชิบ และ แผ่วเบาไปในที่สุด 

เหลือเพียงเสียงของฉัน 

"ฉันเก่ง ฉันจะปลอดภัย ฉันจะไม่เป็นอะไร" 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ เราอยากเขียนนิยายแนวแฟนตาชี โดยมีคุณ อนุสรณ์ ติปยานนท์ เป็นไอดอลมากเลยค่ะ 

แต่คงต้องฝึกอีกเยอะค่ะ แง 555 

                ส่วนตัวเราเป็นคนที่มีอดีตค่อยข้างเจ็บปวด โดยเฉพาะเรื่องความรัก เราเลยเชื่อกลายๆว่า หากเราเจอคนที่ดีกว่า เราจะลืมสิ่งที่เจอได้ค่ะ ผลปรากฏคือ ยิ่งค้นหา ยิ่งเจอความเจ็บปวดใหม่เข้ามาเพื่มแทนค่ะ 

เราเลยเริ่มรักตัวเองแทนค่ะ ในเมื่อไม่มีใครรักฉัน ฉันก็รักตัวเองละกัน 5555 

ซึ่งมันได้ผลค่ะ เราสบายใจมากขึ้น และ ความเจ็บปวดที่เคยเจอก็เจ็บปวดน้อยลงไปเรื่อยๆค่ะ พอไม่ได้ผูกใจเจ็บกับใคร เลยยิ่งรู้สึกถึงอิสระค่ะ 

มีบางครั้งที่อ่อนแอบ้าง แต่ก็เข้มแข็งด้วยตัวเองได้ทันที เลยรู้สึกเป็น Save Zone ที่แสนสบายใจค่ะ 

ถึงจะมีบางครั้งเหงาใจ แต่ก็โอเคค่ะ กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียวจนชินแล้ว 

แต่ก็ชอบค่ะ ชอบที่ตัวเองเป็นตัวเองได้ 

ไว้เจอกันใหม่กับ freewrite วันหน้าค่ะ