หยอดถั่วทั่วภู ฟื้นฟูป่าภูหลง ที่ภูเขียว ชัยภูมิ เมื่อวันที่ 21-22 พ.ค.ที่ผ่านมา นับเป็นประสบการณ์ที่มีคุณค่ามหาศาล ไม่ใช่แค่ผมที่ไปเยียวยาป่าหรอก หากแต่ป่านั่นแหละที่กลับมาเยียวยาหัวใจผมเช่นเดียวกัน

การออกไปทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น ทำให้เรารู้จักมองออกไปนอกตัว ไม่มัวหมกมุ่นกับความคิด จมจ่อมอยู่กับตัวเองมากจนเกินไป

เหมือนเมล็ดถั่วถ้าปล่อยทิ้งให้จมดิ่งลงไปในน้ำเน่า ก็มีแต่จะเฉาตายเสียเปล่าๆ หาประโยชน์ไม่ได้ แต่ถ้าเราเอาถั่วเมล็ดนั้น ไปหยอดลงหลุม ปลูกลงดิน มันก็จะเติบโต ช่วยคลุมหน้าดิน กันไม่ให้หญ้าคาขึ้นรกเรื้อ รังแต่จะรวมกันหนาแน่น จนกลายเป็นเชื้อไฟไหม้ป่าในที่สุด ที่สำคัญการปลูกถั่ว ยังช่วยเพิ่มปุ๋ยและความชุ่มชื้นให้กับผืนดิน ถือเป็นการเตรียมความพร้อมของดิน สำหรับปลูกต้นไม้ใหญ่ ให้เจริญงอกงามต่อไป

เมื่อเราเริ่มปลูกต้นกล้าในใจ ด้วยการกล้าที่จะก้าวเท้าออกจากพื้นที่ปลอดภัย จากเปลือกหนาที่คอยปกป้องตัวเอง ทลายความกลัวที่ครอบงำเราไว้ พร้อมเจอะเจอ และทักทายสิ่งใหม่ๆ มิตรภาพใหม่ๆ ที่คนรอบข้างยินดีจะหยิบยื่นให้เรา แต่เมื่อก่อนเรากลับไม่รับไว้ เพราะความขลาดกลัวของเราเอง

ทันทีที่เราสัมผัสทั้งดินดำ แสงแดด สายลม และโอบกอดความรักที่รออยู่รายรอบ พร้อมทั้งส่งต่อความรักและปรารถนาดีจากใจจริงของเรากลับไปอย่างอ่อนโยน เมื่อนั้นเราจะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของกันและกันที่ค่อยๆแผ่ก้านใบ หยั่งรากลึกลงไปภายในใจ จนเผยให้เห็นคุณค่าและความงดงามของชีวิต ทำให้เราอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อต่อลมหายใจและเป็นกำลังในการทำประโยชน์ให้โลกใบนี้ ไปได้อีกนานนาน

จบภารกิจในสองวัน พื้นที่รับผิดชอบคนละไม่ต่ำกว่าห้าไร่ จากทั้งหมดสองพันกว่าไร่ ที่ต้องเร่งฟื้นฟู ผมหยอดถั่วไปไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเมล็ด จะมีโอกาสแทงยอดขึ้นมาสักกี่ต้น ก็ไม่อาจรู้ได้

แต่อย่างน้อยในวันนี้ ผมแหงนหน้ามองฟ้า ด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป เมฆสีทึมเทา ไม่อาจทำให้เศร้าได้ เพราะรู้ชัดในใจ ไม่นานสายฝนจะโปรยลงมา