ความพิเศษของจินตนาการคือการลากเส้นต่อจุดอย่างไม่รู้จบ แต่บางเส้นก็สุ่มเสี่ยงเหลือเกินที่จะลากเราเข้าสู่คุกสู่ตาราง จึงต้องขออธิบายเอาไว้สักหน่อย

...

อาจจะไม่ใช่เหตุผลที่ดีนัก แต่ครั้งแรกที่เราได้อ่านการ์ตูนเรื่องนี้ของ ‘สเลดทอย’ เรารู้สึกคิดถึง ‘ต้นฉบับ’ (ที่เราไม่สามารถกล่าวอ้างได้อย่างตรงๆ ในพื้นที่นี้ แต่คิดว่าผู้อ่านก็รู้ว่าคือการ์ตูนเรื่องไหน) เราจำได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในกลุ่มเล็กๆ ของเด็กสี่ห้าคนนั้นสนุกแค่ไหน จำความวุ่นวายในทุกตอนได้อย่างดี อิจฉาคนที่มีของวิเศษนั่งวางแผนว่าถ้าเป็นเราจะเอาไปใช้ยังไงให้เกิดประโยชน์สูงสุด ฯลฯ

เมื่อโตมา เรามีวิธีการแสดงออกถึงความรักที่มีต่อหุ่นยนต์—พระเอกของการ์ตูนเรื่องที่ว่าต่างกัน—สะสมโมเดลเต็มตู้ เก็บหนังสือการ์ตูนทุกเล่ม ใช้ริงโทนเป็นเพลงธีมซอง ตีตั๋วบินไปพิพิธภัณฑ์ถึงญี่ปุ่น เอาไปตั้งเป็นชื่อลูกชาย เข้าเรียนคณะที่เกี่ยวข้องกับหุ่นยนต์ เป็นนักวิทยาศาสตร์ หรือไม่ก็เป็นนักวาดการ์ตูน

การ์ตูนเรื่องนี้จึงเปรียบเสมือนการแสดงออกถึงความเคารพและพาตัวเองไปสู่จุดเริ่มต้นของสเลดทอย ตลอดเวลาที่เราทำการ์ตูนเรื่องนี้ร่วมกัน เขาดูร่าเริงเกินผู้ชายมีหนวด ให้ทำอะไรก็ทำ วาดเพิ่มเท่าไหร่ก็ได้ไม่มีอิดออด และเมื่ออ่านเองเราก็พบว่าเราพร้อมที่จะทำและอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ ไม่รู้เบื่อ จนคุ้นๆ ว่านี่มันเป็นความรู้สึกตอนที่เฝ้าจอรอรายการการ์ตูนตอนเช้าวันเสาร์อาทิตย์ชัดๆ!

เอาล่ะ สุดท้ายที่อยากจะอธิบายเอาไว้ แม้จะเต็มไปด้วยความซาบซึ้งในวัยเด็กและเจตนาอย่างที่เล่าไป แต่นอกจากความฮา เกรียน และบ้า ก็อย่าคาดหวังสาระใดๆจากการ์ตูนเรื่องนี้เลย ก็นี่มันการ์ตูนสเลดทอยนี่นา!