DIARY 00:
เรื่องราวในไดอารีที่ขยายมาเป็นหนังสือ GO GO, MOROCCO โมร็อกโกนั้นโก้จริงๆ

‘สมองลืมได้ แต่ไดอารีจะไม่มีวันลืม’

คงเพราะประโยคนี้ผมจึงพยายามหนีบไดอารีไปด้วยทุกหนแห่ง ไม่ว่าจะสถานที่ใกล้บ้านอย่างร้านกาแฟแถบพญาไท ไกลออกมาหน่อยอย่างเชียงใหม่หรือไกลโพ้นไปในประเทศแถบแอฟริกาอย่างโมร็อกโก

ถ้าใครได้แง้มกระเป๋าของผมดูก็จะพบสมุดเล่มจ้อยนอนนิ่งอยู่ในนั้นเหมือนเด็กน้อยนอนในเปลฟังกาพย์เห่เรือจนหลับ และถ้าหากคุณได้สอดมือล้วงเอาไดอารีขึ้นมาเปิดกางออกดูสักหน่อยก็จะพบตัวอักษรนอนเรียงกันอยู่ในนั้น เรื่องมีสาระบ้าง ไร้สาระบ้างเรื่องเป็นเรื่องบ้าง เรื่องไม่เป็นเรื่องบ้าง

แต่ทุกเรื่องนั้นผมใช้มือขวาของตัวเองจรดลงให้กำเนิดตัวอักษร เกิดเป็นลายมือที่มักถูกเพื่อนหรือคนใกล้ชิดค่อนขอดว่าเขียนภาษาไทยเป็นภาษาจีนเลยนะมึง อ่านลายมือตัวเองออกมั้ย มึงเขียนให้ใครอ่านและผมก็มักจะตอบกลับไปว่า ก็เขียนไว้อ่านเองสามารถแกะอดีตจากลายมือได้ไม่มีปัญหาอะไร

นั่นแหละครับผมเขียนเองแทบทุกหน้า น้อยครั้งมากๆ ที่จะจับมือใครเขียนหรือยื่นให้คนใกล้ตัวเขียน ถ้าเป็นแบบนั้น ก็คงเป็นเหตุวาระพิเศษอะไรบางอย่าง เช่นเจอเพื่อนใหม่แล้วอยากให้เพื่อนเขียนอะไรลงไปหรือแม้กระทั่งครั้งหนึ่งที่เกาะปีนัง ประเทศมาเลเซียผมเคยยื่นไดอารีให้ชาวบ้านคนหนึ่งเขียนแผนที่นำทางให้ เพราะมือถือปิดตัวเองลงไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

และอย่างที่บอกว่าไดอารีติดตัวไปแทบทุกที่พอได้ออกเดินทางไกลๆ ทีไร ผมก็จะเสียบเล่มเก่าเก็บไว้ในชั้นหนังสือแล้วโฉบหิ้วเล่มใหม่ไปทุกครั้ง

เช่นเดียวกับการเดินทางไปโมร็อกโก

ผมเริ่มต้นบันทึกไดอารีเล่มใหม่ก่อนเดินทางหลายสัปดาห์เริ่มบันทึกความรู้สึกแรกที่รู้ว่าจะได้ไป ทั้งๆ ที่ยังนอนเล่นอยู่แถวพญาไท นี่จึงเป็นเหตุผลที่ผมอยากจะแก้คำครหาจากผู้อ่านว่าทำไมมึงเขียนไม่ถึงโมร็อกโกสักที โมร็อกโกมึงไกลมากขนาดต้องเขียนสิบบทกว่าจะไปถึงเชียวหรือ คือถ้าเดินไป ว่ายน้ำไปชีวิตนี้ก็คงไปไม่ถึงโมร็อกโก คงนอนสลบไสลอยู่แถวๆ อิรัก อิหร่านกระทั่งบทจบแล้วคุณก็จะยังไปไม่ถึงโมร็อกโก แต่เพราะเราอยู่ในยุคสมัยที่มีเครื่องบินให้บริการ ควบรวมมาพร้อมกับคนขับมีคนเดินเสิร์ฟน้ำ คอฟฟี่ออร์ที้? มีคนเคาะจานให้อาหารถึงที่นั่งเดินทางรวดเร็วและสบายยิ่งกว่ากษัตริย์ดูไบเมื่อพันปีก่อนถ้าเล่าแบบรวบรัดคุณก็จะคิดว่าโมร็อกโกมันใกล้เหมือนนั่งรถทัวร์ไปหาดใหญ่ แล้วผมก็มิอาจขึ้นต้นบทที่หนึ่งในหนังสือด้วยประโยคทำนองว่า “...แล้วผมก็มายืนอยู่ในประเทศโมร็อกโก…” ได้ เพราะไดอารีของผมไม่ได้บันทึกหน้าแรกๆ ไว้แบบนั้น

ใช่ครับผมเริ่มบันทึกตั้งแต่การหาข้อมูล การเตรียมตัว ไปจนถึงคืนก่อนออกเดินทางเรื่องราวเหล่านี้ค่อยๆ ถูกลงหลักปักเสาก่อสร้างเรื่องมาคือถ้าจะพูดให้ตรงกว่านั้น หนังสือ GO GO, MOROCCO โมร็อกโกนั้นโก้จริงๆ คือการที่ผมออกกำลังนิ้วหยิบตัวอักษรจากรอยปากกาในไดอารีให้ออกมาเดินเล่นอยู่ในหน้ากระดาษหนังสือ แล้วปล่อยให้มันออกลูกออกหลาน สืบพันธุ์ ขยายที่พักอาศัยเหมือนจอกแหนที่ถูกเขวี้ยงลงไปในน้ำเพียงนิดไม่กี่วันก็กระจายตัวออกเป็นพรมสีเขียวชวนมอง

GO GO, MOROCCO โมร็อกโกนั้นโก้จริงๆ จึงเป็นหนังสือที่คล้ายกับว่าผมนำเรื่องส่วนตัวจากไดอารีมาเล่าให้ฟังบันทึกไว้อย่างไร ก็เอามาเขียนและเรียบเรียงใหม่อย่างนั้น

ไหนๆ ก็ไหนๆบัดนี้ ได้เวลามงคลฤกษ์แล้วในเมื่อมันได้ขยายพันธุ์ออกมาเป็นเล่มให้หยิบจับลูบคลำตามร้านหนังสือ ออกลูกออกหลานให้ใครหลายคนได้ลองลูบหัวตัวอักษรเล่นด้วยความเอ็นดูบ้าง หยิกแขนเพราะหมั่นเขี้ยวบ้างตบหัวเป็นการหยอกเอินบ้าง ผมจึงอยากพาทุกคนย้อนกลับไปในไดอารีต้นฉบับเล่มนั้น เล่มที่ผมใช้ลายมือตัวเองจรดลงนั่นแหละ แต่ผมไม่ใจร้ายขนาดที่จะให้ทุกคนแกะลายมือกันเอาเองหรอกนะ ผมจะพาพวกคุณลงไปเดินเล่นในไดอารีเล่มที่อยู่กับมือผมมาแรมเดือน ตั้งแต่ก่อน ขณะและหลังการเดินทางกลับจากประเทศโมร็อกโก เพื่อชี้ให้ทุกคนเห็นว่าเรื่องราวในหนังสือมีต้นกำเนิดของเผ่าพันธุ์อย่างไรบ้าง ถูกขยายออกไปอย่างไรและมึงไม่ได้เสริมเรื่องแต่งขึ้นมาเองใช่มั้ย?

เราไม่รู้หรอกครับจนกว่าจะได้ทยอยอ่านเรื่องราวถัดจากนี้

ยินดีต้อนรับสู่ไดอารีบันทึกการเดินทางของหนังสือ GO GO, MOROCCO โมร็อกโกนั้นโก้จริงๆ ครับ

29 สิงหาคม 2561

ทริปโมร็อกโกที่กำลังจะไปเป็นสถานที่ที่ไกลที่สุดในชีวิต
ไกลกว่าญี่ปุ่นหลายเท่า
วัดความไกลได้จากความห่างของช่วงเวลากับประเทศไทย
ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะพักผ่อนให้เพียงพอ
แต่สุดท้าย แผนไม่เคยเป็นไปตามแผน
เมื่อคืนนอนกะปริดกะปรอยมาก
เรียกว่า ยิ่งกว่าไม่พอ
เช้านี้และทั้งวันเลยมึนๆ
ไม่ต้องพูดถึงว่า บินตีสองด้วย
สิ่งที่ทำในวันนี้คือ จัดเตรียมของ
สำหรับโมร็อกโก ประเทศทะเลทราย
ร้อนตอนกลางวัน หนาวตอนกลางคืน
คิดภาพไว้ว่า กระเป๋าสะพายสองใบแน่นๆ
สรุป คิดว่าเอาไปเยอะแล้ว
ก็ยังน้อยอยู่ดี
กระเป๋าสองใบยังหลวม
ก็ยังไม่เข้าใจว่าคนที่ใช้กระเป๋าใบใหญ่ๆ
เขายัดอะไรไปกัน
กระเป๋าใบใหญ่หนัก 5 กิโลฯ
คือ 6 ชั่วโมง
ใบเล็ก 3 กิโลฯ
โมร็อกโก 20 กว่าวัน
กระเป๋า 8 กิโลฯ

30 สิงหาคม 2561

ตอนนี้นั่งอยู่ที่สนามบินโดฮา ประเทศกาตาร์
Hamad International Airport
หลังจากอยู่บนเครื่องบินเจ็ดชั่วโมง
เคยบินเวลาประมาณนี้มาก่อนตอนไปญี่ปุ่น
แต่ไม่เคยมีโอกาสได้เปลี่ยนเครื่อง
มันเหมือนนั่งรถทัวร์แล้วพักกลางทาง
บนเครื่องผมนอนเป็นส่วนใหญ่
ตื่นอยู่หนึ่งรอบ
อาหารเช้า พนักงานเดินมาแนะนำประมาณ 3-4 อย่าง
เมนูประมาณออมเล็ต, ชิกเก้น ซอสเซจ และฟิชอะไรสักอย่าง
ป๋าแป๊ะเอาออมเล็ต
ผมหันไปถามป๋าว่ามีอะไรบ้าง
ป๋าตอบว่า ฟังออกแค่ออมเล็ต
ผมเลยเอาฟิช
ป๋าหันมาบอกว่า “ช่างกล้าหาญชาญชัยยิ่งนัก”
สิ่งที่ได้มาคือ ข้าวต้มปลา จบ

กดเงินมา 25,000 บาท เอาไปแลกเงินยูโรตั้งแต่ที่สุวรรณภูมิ
ตอนหยิบออกมาจากช่องรับเงิน
รู้สึกว่าแบงก์หนามาก เงินก้อนใหญ่
พอเอาไปแลกเงินยูโร ได้มา 645 ยูโร
รู้สึกแบงก์ลีบเล็ก ดูเป็นแบงก์การ์ตูน
แบงก์กาโม่ ดูคิกขุอาโนเนะ
แล้วพอมันเป็นแบงก์กระดาษที่หน้าตาไม่คุ้นเคย
มันก็เหมือนไม่มีคุณค่าอะไรเลย
ดูเป็นของเด็กเล่น

สิ่งที่กระทบความรู้สึกวันนี้คือ
ตอนมาถึงสนามบินโดฮา
วินาทีที่ออกจากประตูเครื่องบินมันร้อน
ร้อนแบบแวบแรกคิดว่าเป็นลมร้อนจากเครื่องบิน
แต่พอเดินออกมาเรื่อยๆ ก็ยังร้อนแบบเดิม
เพิ่งรู้ตัวว่า นี่คืออากาศของประเทศกาตาร์
มันร้อนเหมือนไปยืนตรงช่องเครื่องยนต์ข้างรถเมล์
ยิ่งตอนขึ้นเครื่องจากโดฮาเพื่อไปต่อ แดดมาพอดีด้วย
มันร้อนแบบเข้มข้นกว่าเมืองไทย

ที่ไหนได้ ตรงที่เขานั่งเอาที่วางแขนขึ้นไม่ได้
เขาอยากตีตั๋วนอนในเบาะผมต่างหาก
แต่ผมไม่เสียหายอะไร เพราะไม่นอนอยู่แล้ว เพลิดเพลินกับวิวมาก
พื้นดินข้างล่างจะแห้งแล้งอะไรขนาดนั้น กินพื้นที่กว้างมาก
ถ้าตกลงไปแล้วไม่ตาย ไม่นานก็คงแห้งตายไปเอง
อาหารมาเสิร์ฟตอน 11 โมง
ก่อนนั้นเขาให้ใบเมนูมาดูก่อน
เมนูหลักมีอยู่สามรายการ
สองรายการแรกพออ่านออก คือแนวๆ เฟรนช์ฟรายส์
แต่เมนูที่สามอ่านไม่ออกเลย
เขียนว่า...
Vermicelli upma and meda vada Sambar
อันนี้เดาทางไม่ออก แต่ต่อมอยากลองเริ่มทำงาน
ถามแอร์โฮสเตส ได้ความว่าเป็นอาหารอินเดีย
เลยชูนิ้วหนึ่งนิ้ว เอาหนึ่งชุด
อาหารที่ได้เป็นเส้นเล็กๆ กับกองแข็งๆ อะไรสักอย่าง
ขนาดเห็นแล้ว ยังเดาไม่ออกเลย
รสชาติพอใช้ได้
ผมสั่งน้ำส้มหนึ่งแก้ว
และเครื่องดื่มอีกหนึ่งอย่าง นิ้วชี้ไปที่ Baileys original Irish cream

สิ่งที่ได้มาคล้ายๆ เหล้าผสมกับครีมวานิลลา
กินไปสองจิบพอ
กลัวเมา

ประเทศที่ไฟลต์จากกาตาร์-มาราเกซผ่าน
ได้แก่ ซาอุดิอาระเบีย - อิหร่าน - ตุรกี
- กรีซ - อิตาลี - ตูนิเซีย
- แอลจีเรีย - โมร็อกโก

เดินทางจากกรุงเทพฯ - มาราเกซ
ไม่ใช่กรุงเทพฯ - มหาสารคาม ย่อมตื่นเต้น
ใช้เวลาเดินทาง รวมนั่งรอเปลี่ยนเครื่องทั้งสิ้น 21 ชั่วโมง

ตอนที่เขียนบันทึกคือ 21:30 น.
เวลาประเทศไทยก็คือตีสามครึ่ง
ถึงว่าทำไมง่วงนอน
ถ้านับจริงๆ ถึงตอนนี้ คิดว่าไม่ได้นอนยาวๆ มาประมาณ 48 ชั่วโมงแล้ว
ช่วงที่นอนเก็บเกี่ยวบนเครื่องบินก็กะปริดกะปรอย
อารมณ์เหมือนกลัวไม่คุ้มค่าตั๋ว
มาถึงสนามบิน Marrakesh Menara Airport ตอนห้าโมง
เอาเงิน 250 ยูโรไปแลกเงินดีรั่ม ได้มา 2,600 กว่าดีรั่ม

ออกจากสนามบินมาก็มีเรื่องให้วุ่นใจเลย
แท็กซี่มาชวนขึ้นรถ เรียกเก็บคนละ 50 ดีรั่ม
ประมาณ 225 บาทต่อคน
เพื่อเดินทางไปโรงแรมระยะทาง 5 กิโลเมตร
ก่อนออกรถ กำลังจะจ่ายตังค์ พี่เนนควักเงินออกมา
ยื่นให้ผมเป็นคนจ่าย เพราะจะเอากล้องบันทึกภาพไว้
พอยื่นไป พี่คนขับแกหยิบอย่างรวดเร็ว
แล้วหันมาด่าช่างกล้องเลย
ว่าถ่ายทำไม มันไม่ดี ให้ลบทิ้ง โนกู้ด
ไม่รู้ว่าไม่ดีจริงหรือแกขี้โกง
เรื่องแรกของทริปก็เอาตั้งแต่หน้าสนามบินเลย

รถพาขับออกมาตามถนนเรื่อยๆ
บ้านเมืองเป็นสีส้มอมชมพูจริงๆ
คือไม่มีสีอื่นปะปนเลย

พักที่ Ryad Mogador ใกล้สถานีรถไฟ 

สิ่งที่ทำให้ตะลึงคือ เห็นอูฐตัวเป็นๆ อยู่ริมทาง เหมือนเห็นสุนัขที่เมืองไทย
เคยเห็นแต่ในทีวี
พอเห็นตัวจริง เหมือนเจอดารา

Diary
เริ่มเข้าใจว่า
เวลามองคน
ให้มองทะลุกายเนื้อเข้าไป
ให้ถึงจิตใจ และสิ่งที่ทำ
เพราะนั่นคือสิ่งที่เขาเลือก
ส่วนกายเนื้อ
เลือกไม่ได้

31 สิงหาคม 2561

เอสเซาอิรา (Essaouira)
- เมืองริมทะเล (เล็กๆ ยาวประมาณ 4 กิโลฯ)
- ชายทะเล นักท่องเที่ยวมีกิจกรรมทำ
- เมืองฟ้าขาว
- ถ่ายรูปทีมตรงไหนก็สวย
- Wind City of Africa
- มีแกลเลอรี และร้านขายเสื้อผ้าสตรีเยอะ

คิดคำถาม
1. ตัวไกด์
2. ทาส
3. ดนตรี
4. เมือง

1 กันยายน 2561

พอคิดว่าถ้ามาเที่ยวเอง ก็คงจะอยู่เมืองเอสเซาอิราไม่นาน เพราะเมืองเล็ก
แต่พอรู้ตัวว่าต้องอยู่ห้าวันเพื่อทำงาน เราก็จะไปจุดซ้ำๆ ได้ ออกเดินในที่แปลกๆ ได้
ผมค้นพบความสนุกในงานที่ผนวกกับการเดินทาง
ห้าวันที่ผ่านมา ผมไม่ได้บันทึกไดอารีส่วนตัวเท่าไหร่
ผมได้แต่เดินทางตามถ่ายสารคดี
และบันทึกเกร็ดที่จะเอาไว้เล่าสรุปเทปในตอนนั้นๆ
พอรู้ว่ากำลังทำงานอยู่ ในแต่ละวันผมก็จะทำสิ่งที่เกี่ยวเนื่องกับงานเสมอ
พออะไรที่ไม่เกี่ยวเนื่อง จะรู้สึกผิด รู้สึกไม่อยากทำ
และถ้าจะทำจริงๆ ผมก็ต้องหาจุดเชื่อมโยงกับงานให้ได้
พอหาจุดเชื่อมโยงได้ ผมก็จะทำสิ่งนั้นได้อย่างสบายใจ

ถึงตอนนี้จบไปแล้วหนึ่งเมือง
และกำลังเตรียมตัวออกเดินทางไปอีกเมือง
เป็นเมืองที่อยู่ท่ามกลางทะเลทราย
ในห้าวันถัดจากนี้
ที่เอิร์ก ชิกากา (Erg Chigaga)
ในวันแรกกับวันสุดท้ายเป็นวันเดินทางและแวะพัก
เหมือนกองคาราวาน
และสามวันตรงกลางคือวันที่อยู่ทะเลทราย
หน้ากระดาษเปล่าถัดจากนี้จะบรรจุเรื่องราวที่ยังไม่เกิดขึ้น
และกำลังจะเกิดกับเรา
จะเติบโตอีกแล้ว

ใครที่เคยมีประสบการณ์ไม่ได้กินอาหารที่ชอบนานๆ
จะรู้ว่ามันทรมานแค่ไหน
วันนี้ได้กินแล้ว หายอยากแล้ว

คุยกันหลายเรื่องเลย
ทั้งการเดินทางโดยรถไฟ คนทำงานที่นี่
มาเฟีย การหาช่องทางการค้า ทัวร์
สนุกดี
พี่เขาบอกว่าวันที่ 16 เวลา 12:00-14:00 น.
จะมีนัดกินอาหารไทยร่วมกันที่ร้านนี้
นำทีมโดยสถานทูตไทยในโมร็อกโก
คนไทยที่นี่มาร่วมกินฟรีได้
ถ้าทันจะมากินฟรีแน่ๆ ไม่ให้พลาด

11 กันยายน 2561

วันนี้ตั้งปลุกเจ็ดโมงเช้าในห้องที่มีเตียงนอน 18 ที่
ฝันอีกแล้วครับพี่น้อง กังวลเรื่องอะไรก็จะฝันเรื่องนั้น

เมื่อคืนกังวลเรื่องของจะหาย เพราะนอนกับคนเยอะ
ก็ทำทุกวิถีทางให้ปลอดภัย และตัวเองสบายใจ
เอากระเป๋าใหญ่เก็บล็อกเกอร์
เอากระเป๋าเล็กไว้ข้างที่นอนซึ่งผมนอนชั้น 2
เอาไว้ติดกำแพง หันหน้าเข้ากระเป๋า และเอาผ้าห่มคลุม
ถ้าใครจะหยิบจากชั้น 1 ก็จะลำบาก เพราะเตียงสูงมาก
ก่อนนอน แม้แบตมือถือไม่เต็มก็ถอดที่ชาร์จออก
เอามือถือไว้ใต้หมอนด้านติดกำแพง
แต่ก็มิวายฝันว่า มีคนหนึ่งเก่งมาก
มาขโมยเงินเราไปได้
ของทั้งหมดที่ผมมีอยู่ มันเอาไปแค่เงิน
คือแค่เงินในกระเป๋าจริงๆ
ซึ่งยากกว่าการหิ้วกระเป๋าไปทั้งหมดในความเป็นจริง
ทำให้รู้เลยว่า ผมกังวลเรื่องเงินหาย
ผมให้ความสำคัญกับเงินก้อนนี้

ตื่นเช้าเรียกแท็กซี่ออกมาสถานีรถไฟ
คนในที่พักบอกว่าค่าแท็กซี่ 20-25 ดีรั่ม
แต่สุดท้ายผมโดนเก็บ 30 ดีรั่ม
คือต่อจนขี้เกียจต่อ
ขี้เกียจใช้ทักษะการแสดงเพื่อประหยัด 5 ดีรั่ม

รถไฟจากสถานีมาราเกซ-เฟสใช้เวลาแปดชั่วโมงครึ่ง
ผมไม่ได้ดูสองข้างทางมากนัก
อ่านหนังสือ ดูเน็ตฟลิกซ์ ดูยูทูบเป็นส่วนใหญ่
สังเกตตัวเองว่าเวลาเที่ยวคนเดียว
อิสระก็จริง แต่ผมจะไม่ค่อยอยากคุยกับใคร
ไม่รู้ทำไม รู้สึกไม่สบายใจ
เลยไม่ได้คุยกับใครตลอดทาง

ลงรถไฟที่เฟส จับแท็กซี่แดงเข้าเมือง
คิดว่าค่าโดยสาร 35 ดีรั่มก็แพงไป แต่ขี้เกียจต่อ
แท็กซี่เหมือนมีของขวัญให้นักท่องเที่ยว เพื่อเป็นสีสันนิดหน่อย
คือแวะถ่ายรูปให้ตรงจุดชมวิวเมืองเฟส
ลุงพาขับมาส่ง และส่งไม้ต่อให้กับเพื่อน
ภาพที่ตลกคือ
การที่คนเข็นรถเข็นอยากได้เงินจากผม
ถึงขนาดเอารถเข็นใหญ่ๆ มาเข็นกระเป๋าใบเล็กของผม
และพาเดินไปที่พัก

แต่ก็ดีตรงที่ได้คนเข็นรถคอยนำทาง
คือถ้าให้มาเองคงไม่รอด
ขนาดเดินตามยังตามไม่ทันเลย

ลึกมาก และบรรยากาศยามเย็นยิ่งทำให้น่ากลัว
จากในรูป ผมเห็นที่พักแค่ห้อง ไม่เห็นบรรยากาศรอบนอก เลยไม่รู้มาก่อน
เอาเข้าจริง น่ากลัวดี
แต่การผจญภัยต้องผ่านไปให้ได้
ทำให้รู้ว่าจิตใจเราอ่อนไหว อ่อนแอแค่ไหน

หลังจากเก็บกระเป๋าแล้ว
ก็ด้วยความหิว ลงมาหาอะไรกิน
คิดว่าไม่นานคงจะกลับที่พัก
เพราะขนาดสว่างยังน่ากลัวเลย
และตั้งแต่เริ่มเขียน จนกระทั่งตัวอักษรนี้
ผมกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ที่เดินผ่านแล้วเห็นลุงยืนอยู่หน้าป้าย เชิญชวนไปเรสเตอรองก์
ลุงพาเดินเข้ามาลึกๆ
แม่เจ้า! ทั้งร้านไม่มีใครเลย

เหมือนกับเปิดร้านนี้เพื่อผมโดยเฉพาะ
คือตอนเดินเข้ามา ลุงเพิ่งกดเปิดไฟร้านด้วย
ทั้งร้านตอนนี้เลยมีผมเป็นลูกค้าคนเดียว

ไฟสลัวๆ ห้องตกแต่งสไตล์โมร็อกโก
และรู้สึกว่าเหมือนจะถูกโกง
ไม่รู้ทำไมรู้สึกแบบนี้
เพราะอาหารเป็นชุดๆ แพงเหลือเกิน
ผมบอกว่าไม่ค่อยหิว และเอาแค่อันนี้ๆๆๆ
คอยดูว่าจะเท่าไหร่
จะถูกโกงมั้ย

ป.ล.
เพื่อความสบายใจ
เราจะต้องตั้งจิตคิดว่า เอาเงินมาเที่ยวเพื่อให้โดนโกง
พอเราโดนโกงก็จะคิดได้ว่า เป็นเรื่องธรรมดา
ได้มามากแล้ว ถือว่าบริจาคให้ เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว

สรุป ไม่รอด โดนไป 154 ดีรั่ม
ประมาณเกือบหกร้อยบาท
กับไก่หนึ่งชิ้น ไข่เจียว มันฝรั่ง และน้ำส้ม

ที่น่าแปลกใจคือ
ตอนเข้ามา ผมอ่านเมนู ลุงรับออเดอร์
บริการด้วยสายตาสุภาพ อยากเอาอะไรจะจัดให้
แต่พอตอนเก็บเงิน ผมบอกไปว่าราคาสูง ค่านี้อะไร ค่านั้นอะไร
เท่านั้นแหละ สายตา ท่าทางเปลี่ยนเลย
เหมือนคนละคน
ในใจหงุดหงิด แต่ไม่รู้จะทำยังไง
ประมาณว่าก็ต้องจ่าย เพราะกินไปแล้ว
จะคายออกมาก็น่าเกลียด
เรียกเท่าไหร่ ก็ต้องจ่ายไป
มันไม่เหมือนสินค้าอื่นที่ตกลงก่อนซื้อ
ถ้าไม่ให้ราคาที่ต้องการ ก็เดินหนี
อันนี้กินไปแล้ว จบ จ่าย
พอเจ้าของร้านรับเงินไป เดินหนีผมเลย
ผมโกรธ และก็เดินออกมา ไม่หันกลับไปมองอีก

กลับมาอยู่ที่ห้อง นั่งจัดกระเป๋าเสื้อผ้าใหม่
ทบทวนการเดินทางครั้งนี้
การเดินทางคนเดียว มักจะไม่มีความสุขจนครบวัน
สุขครึ่งๆ กลางๆ ไม่มีใครรับรู้
ไม่ได้แชร์เหตุการณ์ร่วมกัน
ได้แต่เก็บไว้คนเดียว เก็บมาเขียนไดอารี

กินข้าวเสร็จ ไม่รู้จะไปไหนเลย
กลับห้องสถานเดียว เพราะมันหลงได้ง่ายๆ
กลับมาก็ได้แต่นั่งดูยูทูบที่โหลดๆ ไว้ ฆ่าเวลา
ไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ
จองที่พักมาผิดตำแหน่งด้วย ขนาดเดินไปสองฟาก เจอร้านอาหารแค่ฟากละร้าน
แต่พรุ่งนี้จะพักอีกที่ ร้านอาหารรอบตัว
จองแถวๆ Gate ทางเข้าเมดินา
คืนนี้ก็ตกระกำลำบากไปก่อน

ขึ้นห้องมาลืมซื้อน้ำเปล่า
ไม่รู้จะทำยังไงเลย ออกไปก็เสียว
เพราะทางแคบ มืด เล็กมาก
ยอมอดน้ำ และรอตื่นพรุ่งนี้

แบกกระเป๋าสองใบ เดินตามแมปส์บวกกับถามคน จนมาถึงที่พักที่สอง
เหนื่อยมาก เพราะกระเป๋าหนัก
พอเข้าห้อง เอากระเป๋าเก็บปุ๊บ กระโจนเที่ยวกับกระเป๋าเบาหวิว
ตอนบ่ายเลยเดินไปสี่ชั่วโมง

ไฮไลต์อยู่ที่การตัดสินใจไปดูโรงฟอกหนัง
ทางซับซ้อนมาก ได้แต่เดินตามทางที่ถามเอาจากผู้คน
รู้อยู่แล้วว่าจะต้องเสียเงินให้กับการดูโรงฟอกหนัง
พอมีคนทักปุ๊บ เลยเดินตามเขาไปในดงที่แสนลึกลับ
พอถึงหน้าประตูก่อนทางเข้า
ชาวโมร็อกโกสามคน กับผมหนึ่งคน คุยเรื่องค่าใช้จ่ายกัน
เป็นการต่อรองที่ผมเอาจริงเอาจังมาก
เพราะคนโมร็อกโกมีทีท่าจะเก็บแพง
ผมยืนยันว่าให้ได้สูงสุดที่ 20 ดีรั่ม
เขาบอกว่า ตอนพาฝรั่งชมจ่ายตั้ง 500-700 ดีรั่ม
ผมทำท่าจะเดินหนีเลย บ้ามาก
แต่เขาก็รั้งไว้และบอกว่า 30 ดีรั่ม
ผมตกลง

ก่อนมาตั้งใจจะดูโรงฟอกหนังจากมุมสูงอย่างที่นักท่องเที่ยวดูกัน
แต่คนนำทางพาเดินเข้าไปในระยะโคลสอัพ
คือลงไปแถวบ่อเลย
ถ้าเป็นสวนสัตว์ คนอื่นคือดูนอกกรง
แต่พนักงานลากผมเข้ากรง
ระทึกมาก ไม่ได้เตรียมใจกับการได้กลิ่นระยะใกล้
เห็นบ่อทำสีระยะใกล้
เห็นหนังสัตว์สดๆ ระยะใกล้
เห็นคนกำลังปาดขนออกจากหนังระยะไม่ถึงเมตร
แหงนหน้ามองไปข้างบน คนถ่ายรูปเพียบ
ก่อนกลับ ผมบอกว่าอยากดูมุมสูงบ้าง
เขาพูดว่าจะพาผมไป และอะไรต่อมิอะไรสักอย่าง
ผมฟังไม่เข้าใจ แต่ก็ตามไป
ตามไปที่ร้านขายหนังแปรรูปเป็นรองเท้า กระเป๋า
และได้ภาพจากมุมบนเช่นกัน กดมาหนึ่งรูป ก่อนขอลาจากมา
เขาขอเก็บเงิน ก็จ่ายไป 30 ดีรั่ม
นึกว่าจะจบ แต่ไม่จบ ทำสายตาอ้อนวอน
ในมือผมมีเหรียญบาทไทยห้าเหรียญ เลยให้เพิ่มไปอีก

ที่ไหนมีคน ที่นั่นมีตลาด
ตลาดโมร็อกโกแปลก
ขายรองเท้า แบบวางเป็นข้างๆ ให้ดูเยอะๆ
คนยืนเป็นกลุ่มๆ เอาของมาขายคนละชิ้นสองชิ้น
เหมือนเอาของที่ไม่ใช้จากบ้านมาขาย
แบบเปิดตู้เสื้อผ้า คิดว่าตัวนี้ไม่ใช้ ก็แบกมาขาย

14 กันยายน 2561

ถึงที่หมายเวลา 21:20 น.
ห้าชั่วโมงกับการขับไต่ขึ้นเขามาเรื่อยๆ
หลับบ้าง อ่านหนังสือบ้าง ดูหนัง ฟังเพลงบ้าง
สุดท้ายเบื่อๆ ใช้วิธีหางานทำ
ผมชอบเบื่อเวลาไม่มีอะไรทำ
แต่พอทำเยอะๆ ก็จะเบื่อเหมือนกัน
เลยพิมพ์เล่าอะไรไปเรื่อยเกี่ยวกับการเดินทาง
เกี่ยวกับเงิน 35 ดีรั่ม
เกี่ยวกับโรงฟอกหนัง
จนได้รู้ว่าการเขียนอะไรที่มีประเด็นจะเขียนได้ดี
และการพิมพ์ตัวอักษรจะดีกว่าการเขียนเมื่อจะเล่าอะไรที่มีประเด็น
เหมือนค่อยๆ สร้างเรื่องขึ้นมา
และรู้ว่าจะมีคนอ่าน

สามทุ่มครึ่งถึงเมืองสีฟ้า
มีคนขับมาทัก ผมยื่นชื่อที่พักให้ดู
เขาพยักหน้าและบอกว่า 30 ดีรั่ม
ผมต่อเหลือ 20 ดีรั่ม
แม่งบอก “Let’s go.”
แสดงว่าตั้งราคาเผื่อต่ออยู่แล้ว
จริงๆ ปกติอาจจะแค่ 10 ดีรั่มก็ได้

ก่อนนอน ใช้เวลาให้คุ้มค่า
ออกไปเดินเมืองสีฟ้าสักหนึ่งชั่วโมง
ได้อารมณ์มาก รอบตัวสีฟ้าหมด
ในอดีตคงมีบางคนลุกขึ้นมาประกาศกร้าวว่า
จะทำให้เมืองนี้มีชื่อเสียง ดึงดูดคนจากทั่วโลก
ทำยังไง
ทาสีฟ้าทั้งเมือง
คิดไม่ยาก แต่ต้องเกลี้ยกล่อมให้ทุกบ้านคิดแบบนี้ และทาสีฟ้า
ซึ่งได้ผลด้วย เหมือนเดินในทะเลเลย

คืนนี้เจอเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
ผมเดินอยู่ เขาทักทาย “มาเลเซีย”
ปกติเวลาใครทัก ผมจะไม่ค่อยหัน
เพราะหลังจากคำทักทาย ส่วนใหญ่จะเป็นการขายของ
ไม่รู้ทำไมถึงหยุดคุยกับเด็กคนนี้
พอบอกว่ามาจากไทยแลนด์
เด็กทำท่าเหมือนจะพูดคำทักทายได้
พอผมเฉลยว่า “สวัสดีครับ” พูดไม่ทันจบประโยค
เขาก็ต่อคำพูดได้
แน่นอน พูดจบเขาก็ขายของให้ผม

เขาขายแม่เหล็กที่ทำจากไม้ เป็นประตูเปิด-ปิดได้
ขายในราคา 30 ดีรั่ม ถือว่าแพงใช้ได้
เขาชวนผมนั่ง ผมไม่นั่ง ถ้านั่งจะนาน
เขาพูดขายไปเรื่อย
ระหว่างขาย ก็คุยเรื่องอื่นเป็นระยะ
เขาบอกผมว่ากำลังเรียนสามภาษา
อังกฤษ จีน ญี่ปุ่น
สิ่งนี้ทำให้ผมคิดทำอะไรบางอย่าง
ผมบอกเขาว่าอยากได้พวงกุญแจ
เด็กบอกว่า จะไปเอามาจากอีกร้าน ให้ผมรอที่นี่
ผมเดาออกแล้วแหละว่า ร้านที่เขาไปดีลมาก็ต้องบวกกำไรเพิ่มอยู่แล้ว
เขาถึงให้ผมรอที่นี่
แต่ผมตามเขาไป เขาก็ยอมให้ตามไปด้วย
พอจะถึงร้าน เขาก็ให้รอ
ร้านแรก ไม่มี
เขาพาไปอีกร้านหนึ่ง ผมก็ยืนรอ
สุดท้ายเขาก็ได้มา และเดินพาผมไปซื้อขายอีกที่
เนียนมากไอ้น้อง
เขาบอกว่าอันละ 30 ดีรั่ม
เขาพยายามเชียร์ขายมากกว่าหนึ่งอัน

สุดท้ายผมบอกเขาว่าขอซื้อหนึ่งอัน
แต่ให้ไป 5 ยูโร
แล้วบอกเขาว่า “ผมสนับสนุนคุณ เพราะคุณขยัน” และจากมา
ผมทำให้ตัวเองและเด็กโมร็อกโกคนหนึ่งมีความสุขด้วยเงิน 5 ยูโร

วันนี้เก้าโมง มีนัดไปน้ำตกอักชอร์
เพราะเมื่อวาน คนที่รับเช็กอินเสนอว่า
จ่ายแค่ 180 ดีรั่ม คุณก็จะได้ไปน้ำตกที่ดังที่สุดของที่นี่
ค่าไกด์ 100 ดีรั่ม
ค่ารถ 50 ดีรั่ม (เที่ยวละ 25)
ค่าอาหาร 30 ดีรั่ม
ผมตกลงทันที ให้โชคชะตาพาไป

ผมคงเข้าใจความหมายของไกด์ผิดไป
ผิดไปจริงๆ
ไกด์พาผมนั่งแท็กซี่มาเที่ยวน้ำตก
คิดว่าไกด์จะช่วยเราในการเดินครั้งนี้
เปล่าเลย แม่งเดินนำกูไปไกล
ไกลชนิดที่ว่า เหมือนชวนกูมาเล่นวิ่งไล่จับ
โดยกูเป็นคนไล่
ไม่คิดเลยว่ากูไม่เคยมา ไม่คุ้นเคย
ถามมัน มันบอกมาวันเว้นวัน