Sun sets, we wander through a foreign town
Strangely, there's nobody else around

พระอาทิตย์กำลังจะตก
แสงสุดท้ายของวันกำลังจะลับไป
ฟ้าเปลี่ยนสีไปตามธรรมชาติของมัน
ความเงียบสงบ
คนสองคน

“แปลกว่ะ ทำไมไม่มีคนเลยวะ”
“ฟ้าจะมืดแล้วใครจะออกมา”
“กูกับมึงไง”
“ก็มึงชวนออก”
“ออกจากบ้านบ้างเหอะ คนในเมืองลืมหน้ามึงหมดละ”

/

On the swing set at the old playground

“ไปนั่งชิงช้ากัน”
“เดี๋ยวก่อนดิ”
“อะไร”
“ถอดเสื้อกัน”
“ตลก อากาศหนาวขนาดนี้เดี๋ยวก็ป่วย”
“ป่วยแล้วไง กินยาก็หาย”
“ทำแล้วจะได้อะไร”
“ความสนุกไง ท้าทาย”
“งั้นไม่ทำ”
“โอเค แล้วอยากได้อะไร”
“เดี๋ยวค่อยบอกได้มั้ย”
“เออ ถ้าให้ได้จะให้”

บทสนทนาของคนสองคนจบลง
ความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจบางคน
พร้อมกับดวงอาทิตย์ที่คล้อยต่ำจนลับฟ้าไป

/

Sun sets, I want to hear your voice
A love that nobody could destroy

“ความรักคืออะไรวะ”
“คำถามแมสชิบหาย”
“นั่นแหละ ก็แค่อยากรู้เฉยๆ ว่าคนอื่นคิดยังไงกับมัน”
“คนเราให้definitionไม่เหมือนกันปะ มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เหมือนกับถ้ามีคนถามมึงว่ามีดบาดรู้สึกยังไง มึงจะตอบเขาว่าอะไร”

“เจ็บดิ”
“นั่นแหละ เจ็บมันเป็นความรู้สึกยังไง”
“ไม่รู้ว่ะ อธิบายไม่ถูก”
“เห็นมั้ย มันเป็นสิ่งที่ต้องเจอเองถึงจะรู้”
“แล้วมึงคิดว่าความรักแบบไหนที่จะไม่มีวันถูกทำลาย”
“แบบเพื่อนมั้ง”

ใครจะไปรู้
ว่าวันนึงมันจะถูกทำลาย
ด้วยคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนเองเนี่ยแหละ

/

And when you go away, I still see you
The sunlight on your face in my rear view

“มึงล้อเล่นปะเนี่ย ขอกูเป็นแฟนเนี่ยนะ”
“มึงเห็นเป็นเรื่องล้อเล่นเหรอ”
“ที่บอกให้ขออะไรก็ได้ ไม่ใช่ให้ขอกูเป็นแฟน กูให้ไม่ได้หรอก”

น้ำเสียงแบบนั้น
ความขำขันที่เปลี่ยนไปเป็นความโกรธแบบนั้นของมัน
กับความตื่นเต้นที่เปลี่ยนเป็นความเสียใจของผม
เสียใจที่พูดมันออกไป
เสียใจที่เข้าใจผิดว่าคิดเหมือนกัน

/

This always happens to me this way
Recurring visions of such sweet days

เป็นแบบนี้เสมอ
ทุกๆครั้งที่พระอาทิตย์ตกดิน
ยังคงกลับมานั่งที่ชิงช้าในสนามเด็กเล่นเดิม
ต่างไปแค่ตอนนี้ไม่มีมัน

/

When you go away, I still see you

ยังเห็นมันอยู่เลย
อยู่ไม่ไกลกันหรอก
แค่โคจรมาเจอกันอีกไม่ได้เท่านั้นเอง

/

Sun sets, I want to hear your voice

คิดถึง
คิดถึงเสียงหัวเราะ แววตา รอยยิ้ม
ที่เคยส่งให้ผม
ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว