เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
(FICTION) RED HEAVEN #ชู้ดุ๊บแชง - CUT SCENEdubuttalgi
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน #ชู้ดุ๊บแชง - CUT SCENE
  • เมื่อมาถึงห้องของดาฮยอน แชยองก็โดนไล่ให้ไปอาบน้ำก่อน ส่วนเจ้าของห้องก็ไปจัดการเคลียร์สถานที่ให้เรียบร้อย แชยองหายเข้าไปห้องน้ำสักพักก็ส่งเสียงตะโกนเรียกดาฮยอนชวนให้เขาเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน แต่ก็โดนปฎิเสธไม่เป็นท่า เพราะเขารู้ทันเธอว่าถ้าหากปล่อยตัวปล่อยใจยอมทำตามที่แชยองทอดสะพานไว้ มีหวังได้จบลงที่เตียงอีกแน่ๆ ซึ่งดาฮยอนต้องการที่จะหลีกเลี่ยงมัน แต่แล้วก็ไม่วายโดนแผนสองของแชยองที่หวีดร้องโวยวายว่าแชมพูเข้าตา ขอให้ดาฮยอนช่วยเข้ามาดูให้หน่อย ทันทีที่เขายอมเข้าไปหาเธอก็ตกหลุมพรางอย่างว่าง่าย



    "อื้อ.. แสบไปหมดเลย" ดาฮยอนคว้าฝักบัวลงมาล้างหน้าล้างตาให้คนตัวเล็กที่เอาแต่ร้องงอแงไม่หยุด



    "ก็อยู่นิ่งๆสิ อย่าดิ้น" ถึงจะดุก็แล้ว แต่แชยองก็ยังคงเขยิบออกอยู่เรื่อย เขาก็เลยต้องโอบเธอไว้เป็นการล็อคตัวไม่ให้เขยิบหนีไปไหนอีก แล้วมันก็ทำให้เขาต้องตัวเปียก



    "เสร็จแล้ว ลืมตาสิ"



    "อื้อ ขอบคุณนะ"



    "ยังแสบอยู่ไหม" ดวงตาแดงก่ำของแชยองทำให้ดาฮยอนต้องเป็นห่วง



    "อื้อ.. สระผมให้หน่อยได้ไหม ยังไม่เสร็จเลย" เธออ้อนเขา



    "..."



    "ตัวเธอเปียกหมดแล้ว ก็อาบด้วยกันเลยสิ"



    "ไม่เอา" ดาฮยอนรีบปฏิเสธทันที เพราะเขากลัวว่ามันจะมีอะไรมากกว่านั้น คงไม่ดีแน่ๆ ความพยายามที่เขาอดทนมาตลอดจะสูญเปล่า



    "ทำไมล่ะ รังเกียจกันหรือไง?" แต่พอได้ยินแชยองพูดแบบนี้ สายตาวูบไหวของเธอที่เขาสังเกตได้ ก็ทำใจเขากระตุกวูบ



    "ไม่ใช่" ถึงแม้ว่าดาฮยอนจะปฏิเสธว่าไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่มันก็ทำให้แชยองอดคิดตามไม่ได้จริงๆ เธอน้อยใจเขาจนไม่รู้จะยังไงแล้วนะ ถ้ามาถึงขนาดนี้แล้วเขายังไม่รู้สึกอะไรอีก เธอก็เริ่มคิดที่จะยอมแพ้จริงๆแล้วนะ



    "แล้วทำไมถึงอาบด้วยกันไม่ได้ล่ะ ทีเมื่อก่อน.."



    "โอเคๆ ไม่ต้องพูดแล้ว รีบๆอาบแล้วกัน ฉันง่วงแล้ว"



    แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ได้อาบน้ำด้วยกันอยู่ดี ที่เขายอมเธอ เพราะไม่อยากให้เธอขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาพูดให้รู้สึกไม่ดี



    พวกเขาใช้เวลาอยู่ด้วยกันในห้องน้ำสักพัก โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกเหนือจากนั้น จนกระทั่งเมื่ออาบน้ำเสร็จ แล้วออกมาแต่งตัวกันข้างนอก แชยองก็อาสาจะเช็ดผมให้ดาฮยอนที่กำลังนั่งแต่งตัวอยู่ปลายเตียง



    แต่ก็เช่นเดิม เขายังคงพยายามปฎิเสธการแตะเนื้อต้องตัวกันอยู่ตลอด แต่แชยองเองก็ไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะเข้าหาเขาเหมือนกัน เธอพยายามตื้อเขาจนได้



    "มองอะไรนักหนา รีบๆทำเถอะน่า" ดาฮยอนดุแชยองที่เอาแต่มองหน้าเขาอยู่ได้



    "ก็อยากมองหน้าแฟน ไม่ได้หรือไง" เธอย้อน



    "เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นานแล้วนะ เธอใจร้ายมากเลยนะรู้ไหม" น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เธอต้องทนรอเขา ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาพยายามที่จะหลีกเลี่ยงเธอ มันทรมานมากจริงๆ



    "ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ คิดถึงมากจริงๆ" แชยองฉวยโอกาสนี้สวมกอดร่างบางตรงหน้าอย่างเต็มรัก โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพอใจไหมที่ทำอย่างนี้



    "ฉันคิดถึงเรา" เธอเอ่ย ก่อนจะร้องไห้ออกมา ทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมอกของเขา



    ดาฮยอนนิ่ง ความรู้สึกของเขากำลังปั่นป่วน มันทำให้เขาสับสนยิ่งกว่าเดิม และไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง แต่การที่คนตัวเล็กกำลังนั่งร้องไห้ตัวโยนอยู่อย่างนี้ เขาก็ไม่สบายใจ และทนไม่ไหว



    "เมื่อไหร่เราจะได้คบกันจริงๆสักที ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำผิดหรอกนะ ฉันไม่อยากหลบๆซ่อนๆแบบนี้อีกแล้ว" เธอเอ่ยเสียงสะอื้น แต่เขาก็ยังคงนิ่งไม่ตอบ



    "รีบแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย" ดาฮยอนเพียงแค่ค่อยๆผละแชยองออกจากการกอด ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมให้เธอคืน



    แชยองไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ เธอไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร กำลังคิดอะไร หรือรู้สึกยังไง แต่ในตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอรู้ก็คือเขาพยายามจะหลบตาเธอ และไม่พูดถึงเรื่องนั้นเลย เธอทนไม่ไหวแล้วนะ ขนาดมีโอกาสดีๆแบบนี้ เขาก็ยังเมินเฉย



    "คิม ดาฮยอน" เธอจับมือเขาให้หยุด ก่อนจะจ้องหน้าเขาตาเขม็ง "ทำไมเธอไม่ตอบฉัน"



    "..."



    "สักที เธอคิดยังไงก็พูดออกมาเถอะ เห็นใจกันบ้างไหม เธอปล่อยให้ฉันรอนานแล้วนะ"



    "..."



    "คิม ดาฮยอน ตอบสิ"



    "..."



    "ไม่ตอบใช่ไหม ได้" เธอตัดสินใจทำในสิ่งที่คิดเอาไว้ว่ามันคือวิธีเดียวที่จะพิสูจน์เขาได้



    แชยองคว้าดาฮยอนมาจูบ ก่อนจะเริ่มรุกใส่เขาอย่างคนบ้า



    "อือ.. แอออง" คนโดนจู่โจมเบิกตากว้างอย่างตกใจ และยิ่งตัวแข็งทื่อมากกว่าเดิม เมื่อแชยองเขยิบขึ้นมานั่งบนตักเขา พร้อมกับปลดปมหมัดผ้าเช็ดตัวของตัวเองออก เผยเรือนร่างเล็กเปือยเปล่าแก่สายตาเขา



    "อืม.."



    แชยองแลกสัมผัสปลายลิ้นจนพอใจ ก่อนจะผละออกแล้วเริ่มรุกล้ำส่วนอื่นของร่างบางต่อ ทว่าทันทีที่เธอแตะริมฝีปากลงบนซอกคอของเขาได้แค่แปปเดียว ดาฮยอนก็รีบผละเธอออก "พอได้แล้วแชยอง หยุด"



    "ทำไม"



    "อย่าทำแบบนี้"



    "ทำไม รังเกียจกันแล้วจริงๆใช่ไหม? หรือว่าเธอเบื่อฉันแล้ว?" แชยองเอ่ยเสียงสั่นๆ พยายามเต็มที่ที่จะไม่แสดงสายตาที่อ่อนไหวให้เขาเห็น เธอไม่อยากให้เขายอมเพราะความสงสาร เธออยากได้ความจริงจากปากของเขา



    "ไม่ใช่อย่างนั้น" ดาฮยอนตอบ ทั้งที่หลบหน้าแชยอง แค่นี้มันก็ทำให้เธอรู้แล้วว่าเขากำลังโกหก เขาปฏิเสธ แต่เขาก็คอยหลบเลี่ยงเธอตลอด เขาทำอย่างนั้นมาตลอดนั่นแหละ มันจะหมายความว่ายังไงได้อีกล่ะ มันคงเป็นอย่างที่เยริว่าจริงๆนั่นแหละ เขาคงไม่กล้าที่จะพูดมันออกมามากกว่า ทั้งๆที่อะไรๆมันก็ดูชัดเจนขนาดนี้แล้วว่าไม่ต้องการกัน เขาไม่ต้องการเธอ ใช่ไหม..



    "ไม่อยากทำใช่ไหม" แชยองไม่อาจห้ามให้ตัวเองร้องไห้ได้อีกต่อไป เธอดึงดันที่จะเค้นเอาคำตอบจากเขา แม้ว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกอ่อนแอมากแค่ไหนก็ตาม



    "อืม"



    ดาฮยอนเองก็ทนความกดดันตรงหน้าไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เขาควรจะทำอะไรสักอย่างให้แชยองหยุด และนี่ก็คือสิ่งที่เขาเลือก



    "..."



    "มองฉัน คิม ดาฮยอน แล้วพูดอีกทีสิว่าไม่อยากทำจริงๆ"



    แชยองแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็ยังหวัง หวังจนถึงตอนสุดท้าย เธอพยายามที่จะอดทน อดทนจนถึงที่สุด



    "..."



    แต่แล้วก็ไม่มี.. ไม่มีคำที่เธออยากได้ยิน ก็ได้ คิม ดาฮยอน ฉันยอมแล้ว ฉันยอมแพ้



    "หึ.." เขาทำให้เธอรู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆที่ทำแบบนี้



    "แค่บอกมาตั้งแต่แรกว่าไม่รู้สึกอะไรแล้ว มันก็จบแล้วล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องรอ" พูดจบ แชยองก็รวบผ้าเช็ดตัวกลับขึ้นมาคลุมตัวอย่างเดิม และกำลังจะลุกขึ้นออกจากตักเขา ทว่ามือบางกลับรั้งเธอไว้





    ----------





    Dahyun's Part :





    และในตอนนั้นเองที่ทำให้ฉันรู้ว่าฉันปล่อยแชยองไปไม่ได้ เรื่องของเรามันยังไม่จบ มันจะไม่จบจนกว่าฉันจะตัดสินใจ เพราะฉะนั้น ตอนนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้แชยองหนีไปไหนทั้งนั้น ฉันอยากให้เธอรอ ช่วยรอกันอีกสักนิด และฉันจะทำให้เธอรอ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม



    "จะไปไหน" ฉันถาม



    "กลับบ้าน ปล่อย" เธอตอบฉันเสียงสะอื้น



    "มันดึกแล้ว" ขืนปล่อยเธอกลับไปสภาพนี้ มีหวังได้ไปเป็นเมียโจรข้างทางแน่ๆ อันตรายขนาดนั้น ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้หรอกแชยอง



    "จะสนใจทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" เธอย้อน



    "แชยอง" ฉันขึ้นเสียง เพราะขี้เกียจจะเถียงกับเธอเต็มทนแล้ว วันนี้เราเหนื่อยกันมามากแล้วนะ แล้วฉันก็ไม่อยากให้เราแบกรับอะไรมากไปกว่านี้แล้ว



    "ปล่อย"



    แชยองพยายามจะให้ฉันปล่อยมือออกจากแขนเธอ แต่ฉันไม่ยอม ฉันออกแรงดึงให้เธอกลับเข้ามาอยู่บนตักกันอีกครั้ง



    "จะทำอะไร" เธอหยุดร้องไห้แล้ว แต่ยังคงจ้องตากันเขม็ง คงเพราะกำลังโมโหฉันนั่นแหละ ฉันที่ทนแรงดิ้นของเธอไม่ไหวแล้ว ก็เหวี่ยงร่างเล็กลงไปที่กลางเตียงแทน ก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วตึงแขนทั้งสองข้างของเธอ จับไว้แน่น ล็อคไม่ให้เธอดิ้นหนีไปไหนได้อีก



    "ดาฮยอน!"



    "อยากให้ทำไม่ใช่หรอ" ฉันเอ่ย แล้วจ้องตาเธอกลับ บอกแล้วว่าฉันจะทำให้เธอรอ และฉันรู้ว่าเธอจะรอฉัน ถ้าทำแบบนี้



    "ปล่อยนะ ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้ ปล่อย" แชยองแสดงท่าทางไม่พอใจใส่ฉัน แต่ฉันรู้ดีว่ามันก็แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวเธอก็ยอมงอเป็นลูกไก่ในกำมือของฉันแล้ว



    "ทำไมล่ะ ก็เธอยั่วฉันเองไม่ใช่หรอ"



    "ดาฮยอน อย่ามาประชดนะ ปล่อย"



    "อื้อ.."



    ฉันหยุดต่อปากต่อคำกับเธอ ก่อนจะจู่โจมจูบปิดปากเธอเบาๆแล้วค่อยๆทำให้เธอเคลิ้มไปตามสัมผัสของฉันทีละนิดๆ



    "อ่อยอะ อื้อ.." ถึงแชยองจะทำเป็นขัดขืน แต่ร่างกายของเธอกลับกำลังโอนอ่อนลงเรื่อยๆ ลิ้นเล็กค่อยๆตอบรับสัมผัสกันอย่างลืมตัว



    "บอกให้ปล่อย แต่ก็จูบตอบ" ฉันผละริมฝีปากให้เธอพักหายใจครู่นึงแล้วแกล้งล้อที่เธอยังทำเป็นดื้อ ทั้งที่จริงๆแล้วต้องการฉันมากแค่ไหน



    "ปล่อย"



    "อยากให้ปล่อยจริงๆหรอ หืม" ฉันโน้มลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวของเธอ ไล่ปลายจมูกไปเรื่อยๆทั่วบริเวณ แล้วกดจูบเบาๆลงบนไหล่สวย ก่อนจะเลื่อนขึ้นมากระซิบเบาๆข้างใบหูเล็ก "อยากให้ปล่อยไหม หืม"



    "ก็บอกว่าไม่อยากทำไม่ใช่หรือไง เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก คิม ดาฮยอน" เมื่อเห็นว่าแชยองทำท่าเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็รีบฉวยโอกาสกดจูบลงบนริมฝีปากสวย ก่อนจะปล่อยแขนเธอให้เป็นอิสระแล้วสลัดผ้าเช็ดตัวที่คลุมตัวเธออยู่ออกไป โยนทิ้งไว้ที่พื้นข้างๆเตียง



    "ก็ตอนนี้อยากทำแล้ว"



    "อื้อ.."





    ----------





    ดาฮยอนปล่อยให้แชยองลิ้มรสชาติที่ปลายลิ้นของเขาจนพอใจ แล้วจึงค่อยก้มลงไปสัมผัสส่วนอื่นของเธอ หน้าอกขาวนุ่ม หน้าท้องเนียนสวย และส่วนๆนั้น.. ที่เขารักที่สุด ไม่ได้สัมผัสมานาน พอได้เห็นแบบนี้แล้ว มันช่างเย้ายวนใจเขาจริงๆ นี่แหละเหตุผลที่เขาพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองเข้าไปใกล้แชยอง เพราะเขารู้ว่าเธอมีดีแค่ไหน ดีเสียจนทำให้เขาอดใจไม่ไหวทุกครั้งที่ได้เห็น ทุกครั้งที่ได้สัมผัส



    ขณะที่เขากำลังมอบความรักให้เธอ ก็พลันหวนกลับไปนึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนที่เขาทำตัวไม่ดีกับเธอมากมาย มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด ดาฮยอนไม่คิดเลยว่าแชยองจะรู้สึกกับเขามากขนาดนี้ ทำไมเธอถึงยอมเขาได้ขนาดนี้



    ก่อนหน้านี้ที่แชยองมาหาดาฮยอนที่นี่ วันนั้นที่เธอร้องไห้หนักมาก เพราะแค่เธอยากจะมาเจอเขา เธออยากเห็นหน้าเขา แต่เขาก็ทำตัวใจร้ายกับเธอ ลากเธอไปนั่งคุยในรถ ทำตัวหลบๆซ่อนๆ แถมยังพยายามคะยั้นคะยอให้เธอรีบกลับ ผลักไสไล่ส่งเธอทุกทาง ทั้งๆที่เป็นคนให้สัญญาเองว่าจะให้เวลากับเธอ



    แม้แต่ในตอนนี้ที่เขากำลังกอดเธออยู่ ข้างในใจของเขาก็คงยังทำร้ายเธอ เพียงแต่เธอไม่รู้ ถ้าหากเธอรู้ ถ้าแชยองได้ยินเสียงความคิดของดาฮยอน เธอคงต้องเสียใจอีกแน่ๆ เพราะเขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม เขายังคงสับสน ไม่รู้ว่าควรตัดสินใจเดินต่อไปทางไหน เขาไม่กล้า คิม ดาฮยอน ก็แค่คนขี้ขลาดที่กำลังจับปลาสองมือ



    ขอโทษนะ.. เพราะความสับสนของฉัน เธอถึงต้องเจ็บปวดขนาดนี้





    ----------





    ฟ้าสาง แชยองก็ลุกขึ้นมาทำรามยอนเป็นอาหารเช้าง่ายๆรอดาฮยอนตื่น แม้ว่าเธอเพิ่งจะได้นอนพักเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วก็เถอะ แต่เพราะว่าเธออยากจะเอาใจเขา เหมือนที่เคยทำตอนที่เคยอยู่ด้วยกันเมื่อก่อน ในระหว่างนั้นเธอก็สำรวจห้องเขาไปพลางๆว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง เธอไม่ได้มาที่นี่นานแล้วนี่นา



    ไม่นานดาฮยอนก็ตื่น ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมาแล้วไม่เจอคนข้างๆบนเตียง ก็ทำเอาตกอกตใจรีบลุกขึ้นไปตามหา มือบางคว้าโทรศัพท์บนหัวเตียงมาเตรียมจะกดโทรออก ทว่าแชยองตะโกนขานรับเขากลับมาก่อน



    "ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก" ดาฮยอนรีบเดินเข้าไปดุคนตัวเล็กที่กำลังยืนหันหลังเก็บกวาดห้องให้เขาอยู่บริเวณมุมนั่งเล่น



    "ตกใจหรอ กลัวฉันหายไปหรือไง" แชยองแกล้งย้อนเขากลับ พลางอมยิ้มดีใจที่เขาเป็นห่วงเธอ แปลว่าดาฮยอนคนเมื่อคืนไม่ใช่ผี เป็นตัวจริงแน่นอน คิม ดาฮยอนของเธอ



    "ทำอะไรอยู่ ไปอาบน้ำได้แล้ว" เขาไม่ตอบ แต่เปลี่ยนเรื่องแล้วเดินเข้ามาแย่งอุปกรณ์ทำความสะอาดจากเธอมือไป ก่อนจะดันตัวให้เธอไปอาบน้ำ



    "ก็ทำความสะอาดห้องให้แฟนไง ทำไมล่ะ" แชยองขืน แล้วหมุนตัวกลับมาเถียงเขา



    "ไม่ต้อง ไปอาบน้ำไป จะได้รีบไป" ดาฮยอนทำหน้าดุ



    "ไปไหน ไล่หรอ"



    "ไม่ต้องมาชวนทะเลาะแต่เช้าเลย ไปอาบน้ำ จะได้รีบไปเรียน ไม่ไปหรือไง" พอเห็นแชยองทำหน้างอแงใส่ เขาก็รีบชักสีหน้ากลับมาเป็นปกติ วางอุปกรณ์ทำความสะอาดลง แล้วเดินจูงมือเธอไปห้องน้ำ



    "แล้วไป งั้นก็ไปอาบพร้อมกันเลยสิ จะได้มากินข้าว ฉันทำรามยอนไว้แล้ว" แชยองอ้อน แต่เขาปฏิเสธ



    "ไม่ต้องเลย เธอนั่นแหละไปอาบก่อน อาบด้วยกันเดี๋ยวก็ไม่ได้อาบพอดี" ดาฮยอนหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ส่งให้แชยอง แล้วเร่งให้เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำได้แล้ว "เร็วๆ"



    "ก็ได้" เธอรับผ้าเช็ดตัวมาจากเขา แล้วยอมงอให้อย่างว่าง่าย



    พอแชยองเดินหายเข้าไปห้องน้ำ เขาก็เตรียมชุดของตัวเองไว้ให้เธอยืมใส่ไปก่อน ระหว่างรอ ดาฮยอนก็นั่งเช็คโทรศัพท์ไปพลางๆ เมื่อคืนตั้งแต่กลับมายังไม่ได้แตะเลย มัวแต่สู้รบปรบมือกับแชยองอยู่นั่นแหละ กว่าจะปราบเสือให้อยู่หมัดได้ ล่อไปเกือบเช้า ตอนนี้ยังรู้สึกเพลียๆอยู่เลย เพราะแบบนี้ด้วยแหละเขาถึงไม่อยากให้เธอมาทำอะไรให้ เดี๋ยวก็ได้เป็นลมเป็นแล้งไม่สบายกันพอดี ขนาดมองดูแค่นี้ยังรู้เลยว่าเธอเองก็เพลียไม่ต่างกัน แต่เขาก็รู้ว่าเพราะเธออยากจะเอาใจเขานั่นแหละ ถึงได้ยอมลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ให้



    แจ้งเตือนข้อความเป็นสิบจากพวกซึลกิ แล้วก็นายอน ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ก็ทำให้เขางงนิดหน่อย เพราะข้อความทีเล่นทีจริงของนายอนที่บอกว่าจะมาหา อยู่ๆมันก็ทำให้ดาฮยอนรู้สึกหวิวๆข้างในแปลกๆ เพื่อความชัวร์ว่านายอนจะเอายังไงกันแน่ จะมาไหม หรือจะให้เขาเอาของไปทิ้งไว้ตรงล็อบบี้ ดาฮยอนก็เลยลองโทรเช็คดู ทว่านายอนปิดเครื่อง อาจจะยังเช้าอยู่มั้ง..



    "เสร็จแล้ว ไปอาบสิ" ไม่นานแชยองก็ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเรียกให้ดาฮยอนไปอาบน้ำต่อ เขาก็เลยวางโทรศัพท์ไว้แล้วลุกไปอาบน้ำก่อน



    กว่าได้ไปมหา'ลัย ก็เกือบจะสายแล้ว เพราะกว่าจะได้กินข้าวกัน มัวแต่เถียงว่าจะป้อนหรือจะกินเองอยู่ตั้งนาน ไหนจะต้องรอแชยองแต่งหน้าเสร็จอีก แล้วก็ต้องขนของของนายอนไปไว้ตรงล็อบบี้ด้วย





    ----------


    สำหรับคัทซีนนี้เราใช้พลังเยอะมากๆ แล้วก็ใช้เวลานานมากเลยนะคะ ฮือ
    พยายามจะให้มันออกมาสมู้ดที่สุดแล้วเด้อ หวังว่าจะชอบกันนะคะ ^^


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in