จองแจฮยอนหยุดเท้าทั้งสองข้างเมื่อเดินมาถึงริมขอบถนน ตรงหน้าคือแยกไฟแดงขนาดใหญ่ในย่านการค้าที่มีรถราพลุ่กพล่าน เขาล้วงมือในกระเป๋ากางเกง ยืนรอเพื่อข้ามทางเดินอย่างใจเย็น

ตัวแดงดิจิตอลกำลังนับถอยหลัง ขณะเดียวกันผู้คนก็เริ่มหยุดรอ ชายหนุ่มทอดสายตามองรอบ ๆ สภาพอากาศอบอ้าวจึงทำให้เห็นการแต่งกายที่ดูเข้ากับบรรยากาศ

เขาเองก็เช่นกัน เสื้อยืดตัวโคร่งสีขาว สกรีนลายกราฟฟิก และกางเกงยีนส์สีซีดหนึ่งตัว ออกจะธรรมดาด้วยซ้ำ แต่ผู้หญิงกลุ่มข้าง ๆ กำลังซุบซิบด้วยเสียงเบา แน่นอนว่าตนคือประเด็นในการสนทนา

5

4

3

2

1

ติ๊ด ๆ ๆ


สัญลักษณ์รูปคนเดินขึ้นไฟเขียวและเลขดิจิตอลนับถอยหลังใหม่อีกครั้ง แจฮยอนก้าวเท้าเดินไปตามทางม้าลาย ระหว่างที่กำลังสวนกับกลุ่มคนฝั่งตรงข้าม รูปร่างสูงโปร่งท่ามกลางหมู่คนเหล่านั้นทำให้เขาเผลอจ้องมอง

เราสบตากันแค่เพียงเสี้ยววินาที

เหมือนอีกฝ่ายมองอยู่ตั้งแต่แรก และก็เป็นเขาเองที่รีบหลบสายตาทันที จู่ ๆ ก็เกิดอาการงุ่นง่าน เขาทำตัวไม่ถูก ทั้งที่ไม่รู้จัก ทั้งที่ไม่เคยพบกัน แต่ทำไมถึงรู้สึกประหม่า เพียงแค่สบตาภายในช่วงเวลาอันสั้น

เขาเผลอใจเต้นแรงกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น

แค่ชั่วครู่ ผู้คนมากมายต่างเดินผ่านกันไปตามทางของตน แจฮยอนก็ไม่ต่าง เขาเดินตรงตามทาง อีกฝ่ายเองก็เดินตรงมาทางเขาเช่นกัน

แล้วเราก็เดินสวนกันไปราวกับคนไม่รู้จัก

มันควรเป็นเช่นนั้น

เราไม่รู้จักกัน


5

4

3

2

1

ติ๊ด ๆ ๆ


เสียงสัญญาณดังขึ้นอีกครั้งเมื่อสองปลายเท้าเดินถึงอีกฝั่งของถนน แจฮยอนหยุดเดินขณะที่ในใจก็ทบทวนเรื่องราวเมื่อครู่ เขาไม่ได้หันไปมองด้านหลัง ไม่ได้คาดหวัง เพียงแต่เผยยิ้มให้ปรากฏที่มุมปากเบา ๆ

ก่อนที่สองเท้าจะก้าวเดินต่อไปตามทางของตน

เขาคนนั้นก็เช่นกัน





END

ครึ้มใจอะไรไม่รู้ ขอหน่อยเถอะ อิอิ

ทำไมมันถึงสั้นเท่าหางอึ่งแบบนี้ล่ะคะ อ่อ เรากำลังทำชาเล้นจ์กับตัวเองอยู่ค่ะ โดยมีโจทย์อยากลองเขียนแนว double drabble (ไม่เกิน 200 คำ) ซึ่งยากมากกกกก ตอนนี้เราทำผิดกฏเพราะมันปาไปเกือบ 400 คำ เอาเถอะ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี ฝากด้วยนะคะ

#themoonjohnjae