เขาเขวี้ยงถ้วยแก้วในมือออกไปสุดแรง
มันถูกเหวี่ยงออกไปจนฟาดเข้ากับกำแพงห้องอย่างจัง
แตกกระจายทันทีที่ถูกกับผนัง
กระจัดกระจายออกไปเป็นชิ้นเล็กๆ
แหลกละเอียดร่วงหล่นลงพื้นแบบไม่ทันจะได้ร้าว


เขารู้สึกดีที่ได้เขวี้ยงอะไรซักอย่างออกไปสุดแรง
ให้มันฟาดกับอะไรซักอย่างเข้าอย่างจัง
เขาชอบเสียงแตกกระจายของมัน
เพราะครั้งนี้เขารู้สึกว่ามันน่าฟังอย่างประหลาด

พอรู้สึกตัวอีกที
ก็มีเลือดหยดลงมาจากข้างแก้ม
...เศษแก้วพวกนั้นเอง
ที่มันกระเด็นมาถูกหน้าของเขา


เขามองบรรดาเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่บนพื้น
เอื้อมมือออกไปสัมผัสพวกมันอย่างแผ่วเบา
ก่อนหยิบชิ้นที่รู้สึกถูกชะตาขึ้นมา


ด้วยความรู้สึกแบบไหนก็ไม่รู้
ที่ทำให้อยากจะลองฝังมันลงไปบนข้อมือของตัวเอง
ตรงที่ที่มีเส้นเลือดบางๆ อยู่ใต้ผิว


ความรู้สึกในตอนนั้น
บางทีมันอาจจะเป็นความสุขก็ได้...

มีคำถามผุดขึ้นมา
ถ้าให้เลือกจมระหว่างกองเลือดของตัวเองกับความเจ็บปวด...
แทบไม่ต้องตอบ
ว่าเขาเลือกจะจมกองเลือดของตัวเอง.