วันเสาร์ที่อยู่คนเดียวทั้งชั้น ทำไมอาทิตย์นี้กลับกันหมดเลยนะ 

ตอนเช้าตื่นขึ้นมาตอน 5.50 แล้วนอนต่อเพราะตั้งไว้อีกตอนหกโมง เราชอบเป็นแบบนี้แหละ ตื่นครั้งแรกจะรู้สึกอยากนอนต่อ เลยตั้งเวลาแรกก่อนที่ตั้งใจว่าจะตื่น 10 นาทีทุกวันเลย ทำมาตั้งแต่มอหนึ่งแล้ว 

หลังจากกดปิดปลุกครั้งแรก เรานึกถึงคุณ เพราะเมื่อวานเค้าดูอบอุ่นกับเรามั้ง นึกถึงว่าทำไมเป็นคนที่น่ารักจังนะ สักพักก็หกโมง ไปปิดแล้วนอนต่อแล้วก็เปลี่ยนใจอยากไปวิ่งแทน เลยไปวิ่งแล้วซื้อนมไวตามิลมากิน ขึ้นหอ โอเอ้กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เก้าโมงครึ่งเลยมั้ง55 ตอนเช้ามันไม่อยากทำอะไรนี่

 วันนี้อยู่คนเดียวทั้งวัน เหงาจัง เหมือนสี/สีสันในชีวิตมันหดหายไปไหนไม่รู้ มองไปทางไหนก็หมดความสนใจ ไม่มีอารมณ์อะไรเลย มันทึมๆ มันหม่นๆ ไม่ชอบเลย ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่อยากให้ถึงวันจันทร์ด้วย อารมณ์มันเยอะเกินไป เราอยากกลับบ้าน ก็แค่นั้น

สีชีวิตวันนี้เริ่มต้นด้วยสีเหลืองส้มจบด้วยสีเทาครามหม่น รู้สึกลืมตาไม่ค่อยขึ้น ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากดูหนังทั้งๆที่บ่นตลอดว่าไม่มีเวลาไว้ดูหนังเลย เศร้าจัง

เหมือนกำลังจะเป็นโรคจิตหรอ ถ้าวันจันทร์หยุดอีกวันเราต้องเป็นบ้าแน่ๆ 

ใครก็ได้ มาเติมสีให้เราหน่อย สีที่ตัวเราถูกฝนชะซะจนจางออกไปหมดเเล้ว ถ้าไม่มาเติมเรากลัวว่ากระดาษอาจจะกำลังขาดลง วันนั้นถึงมีสีคงไม่ช่วยอะไรแล้ว 

เหนื่อยจัง ชีวิตสีขาวดำ เหมือนลากร่างกายที่เป็นสิ่งของไปทางนั้นทางนี้ เหมือนเราไม่รู้สึกถึงการมีีชีวิต เกลียดตัวเอง ท้้งๆที่ตอนนี้เราควรจะมีไฟ มีความหวัง มีความฝัน มีพลังและกำลังมากมายพอที่จะสร้างอะไรที่มันมีคุณค่าให้คุ้มค่ากับการเกิดมาซักครั้ง 

เราเคยคิด ว่าเรานี่ไม่น่าเกิดมาเลย เรามันทำอะไรไม่ได้ เรามันไร้ประโยชน์ เรามาเพื่อทำลายความสุขของคนอื่น เรามาเพื่อเป็นจุดด่างของภาพต่างๆที่เราเดินไป และเราก็เคยคิดด้วยว่าหรือเราเกิดมาเพื่อเจ็บปวด เจ็บปวด รู้สึกผิด รู้สึกผิด ซ้ำๆและตายจากไปแค่นั้น หรอ