ช่วงเวลาที่ยากลำบากมาถึงอีกแล้ว
ช่วงเวลาที่ต้องคิดมาก
ช่วงเวลาที่ไม่มีเวลาให้ทำในสิ่งที่รัก
ช่วงเวลาที่อยากร้องไห้แค่ไหนก็ได้แต่ยิ้มไปเรื่อยๆ
"Burned Out"
สิ่งที่เราต้องเผชิญในทุกๆวันไม่มีหยุดพัก
"เหนื่อยแล้ว" "ไม่ไหวแล้ว" "อยากพักแล้ว"
แล้วความคิดอันตรายอย่างหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว
"ถ้าตายหายไปซะ... จะเป็นยังไงต่อ?"
พอคิดได้แบบนั้น หลายคนจะบอกว่า
"คิดถึงหน้าพ่อแม่เข้าไว้ เค้าผ่านอะไรมาบ้าง"
"พูดแบบนี้ทำไมไม่เห็นแก่พ่อแม่เลยล่ะ"
หนักสุดที่เจอแล้วรู้สึกหดหู่กว่าเดิมคงเป็น
.
.
.
"เธอมันคนเห็นแก่ตัว"
.
.
.
เราก็แค่มีช่วงเวลาที่แย่หน่อยแค่นั้นเอง
ในเมื่อคนเรามีนิยามของคำว่า'บ้าน'ไม่เหมือนกัน
เธอเอาอะไรมาตัดสินเราว่าเราต้องรู้สึกยังไง คิดยังไง พูดยังไง ทำยังไง
ได้ยังไง?
It sucks when I have to pretend I am okay.
เกลียดที่แต่ละคนมักจะบอกว่าเราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
ทั้งที่ไม่มีใครรู้จักเราจริงๆด้วยซ้ำ
แย่ที่เรามักจะแสดงด้านบวกของตัวเองให้คนอื่นรู้
ในขณะที่แสดงด้านลบให้ตัวเองเห็นแค่คนเดียว
รับรู้ทุกอย่าง แต่ไม่มีใครรับรู้สักอย่าง
เอาเหอะ
เรียนรู้ที่จะ"I don't give a fuck."บ้างก็ดี
ชีิวิตจะได้เดินต่อไปได้
แล้วพบกันใหม่
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in