การเป็นคนขี้อิจฉามันไม่ดีเลย
คังแดเนียลไม่เคยอยากรู้สึกไม่ดีกับเพื่อนสนิทของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว มันน่าเศร้าและน่าสมเพช ยิ่งแล้วใหญ่มันเป็นเรื่องไร้สาระ
อันที่จริงเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเรื่องนี้มันไร้สาระหรือเปล่า?
"ฮยอนบิน นี่จีฮุนนะ " แดเนียลพูด เขายิ้มอย่างสดใสให้กับทั้งฮยอนบินและจีฮุน
ก็ใช่ เขาหวังให้ทั้งคู่สนิทกันไว้ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน แต่ไม่ได้อยากให้ทั้งคู่คุยอะไรกันโดยไม่มีเขานี่
"คุยเพลินอะดิ"
"เงียบไปเลย"
แดเนียลได้แต่นั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ ถ้าจีฮุนอยากบอกเขา ก็คงบอกเขาไปตั้งแต่แรกแล้วละ
การที่จีฮุนไม่บอกเขาแต่บอกมันกับฮยอนบิน
ไม่รู้สิ มันรู้สึกแย่.
และเขาก็คิดว่าเขามีสิทธิที่จะรู้สึกแย่
แดเนียลทิ้งกระเป๋าและกองสัมภาระทุกอย่างไว้กับพื้น เขาสะบัดรองเท้าและดึงถุงเท้าออกอย่างรีบๆ ปาลงในตะกร้าสำหรับถุงเท้ารอซัก เขาถอนหายใจขณะที่มองซากชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปบนโต๊ะ
มันเป็นสิ่งที่แดเนียลทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน และเขาต้องเก็บมันด้วยตัวเอง
เหมือนกับความรู้สึกแย่ๆที่เกิดขึ้น เขาก็ต้องจัดการมันด้วยตัวเอง
"ก็เธอไม่ยอมล้างตั้งแต่เมื่อวาน"
"ทำไมหงอยจังวะ"
"เธอ เป็นไร"
แดเนียลไม่รู้ว่าทำไมคนรักของเขาถึงดูออก เขาแค่ทำหน้าบูดใส่ชามเน่า ก็แค่ทำหน้าตาบูดๆบี้ๆ
"ซองอู" แดเนียลเรียกเขาเสียงค่อย แดเนียลอยากงอแงเต็มแก่ เมื่อซองอูเดินเข้ามาใกล้ เขาไม่ลังเลเลยที่จะคว้าหมับเข้าให้ กอดซองอูแน่นๆ
"ไม่อยากล้างจานหรอ" ซองอูถาม แดเนียลซุกหน้าเข้ากับไหล่แคบๆ ซองอูใส่เสื้อย้วยๆนิ่มๆ แดเนียลชอบมันมากมาก
"เธอไม่อยากล้างจานจริงๆสินะ" ซองอูหัวเราะ ขณะเดียวกันก็ตบหลังกว้างของแดเนียลเบาๆ
"ไม่เป็นไร เราล้างให้เอง" แดเนียลเริ่มสะอื้นบนไหล่เขา
"เราจัดการให้เธอทุกอย่างเลย" ซองอูกดจมูกลงบนขมับเขา แดเนียลส่ายหน้ากับไหล่ของซองอู เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกของตัวเองตอนนี้เป็นอย่างไร แต่การถูกรักและใส่ใจมันดีมากจริงๆ
"แต่จัดการให้แค่ตอนนี้เท่านั้นนะ พรุ่งนี้เธอต้องเผชิญหน้ากับมันด้วยตัวเอง"
"เธอ เธอเล่นเกมมากไปหรอ เราไม่ได้จะไปตีมอนนะ" แดเนียลตาแดง เขาขืนตัวออกมาจากอ้อมกอดของซองอู
ซองอูไม่ได้ทำอะไรมากกว่ากอดเขาไว้หลวมๆ ยิ้มมุมปากให้แดเนียล ดวงตาคู่คมไม่ได้ละสายตาไปจากเขา แดเนียลมองเห็นดวงดาวสว่างไสว จากประกายเล็กๆในตาของซองอู
"เธอไม่ต้องว่าเรากลบเกลื่อนหรอก เรารู้ทัน"
"แล้วอยู่กับเราเธอก็ไม่ต้องเก๊กด้วย เราไม่ได้อยากชนะเธอ
"เราอยากแค่รักเธอ"
สุดท้ายแดเนียลก็เป็นคนล้างจาน แน่สิ จานนั้นเขาเป็นคนกินก็ต้องเป็นคนล้าง ซองอูแค่ยืนอยู่ข้างๆ ช่วยบีบน้ำยาล้างจานให้แดเนียลเท่านั้นเอง
ปกติพวกเขาต่างคนต่างนอน หมายถึงใครจะนอนตอนไหนก็นอน แต่ทุกครั้งที่มีใครสักคนรู้สึกไม่ดีกับเรื่องบางเรื่อง พวกเขาจะเข้านอนพร้อมกัน
"ฝันดีซองอู"
"ฝันยังไงให้ดีกว่าตอนนี้" ซองอูขำ แต่แดเนียลไม่เข้าใจ
"ยังไง"
"หมายความว่าฝันยังไงก็ไม่ดีไปกว่าตอนนี้หรอก"
สัมผัสอุ่นชื้นเบาๆที่ริมฝีปาก ทำให้แดเนียลหลังตาลง เหมือนผีเสื้อหลายๆตัวกำลังเล่นซนอยู่ในหัวใจของเขา
แดเนียลก็กลับมารู้สึกร่าเริงอย่างไม่มีสาเหตุในเช้าวันถัดมา อันที่จริงก็มีอยู่ องซองอูนั่นแหละ เป็นเหตุผลหลักของเขา
มันไม่ใช่ว่าซองอูเป็นเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้เขาอารมณ์ดีหรอกนะ แต่ซองอูทำให้เขามีสติมากขึ้น รักตัวเองมากขึ้น คิดถึงตัวเองมากขึ้น
เพราะซองอูช่วยให้เขาเข้าใจอะไรๆมากขึ้น
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นโทษใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเขาเอง ดังนั้นเขาเลือกที่จะจัดการมันด้วยตัวเอง และยอมรับกับทุกๆเรื่องที่เกิดขึ้น
ต้องขอบคุณซองอูที่ทำให้เขาเข้าใจ
"เธอเล่นเกมแต่เช้าเลยอ๋อ" แดเนียลถามขณะที่ปากไม่ได้ว่างเลย เขายัดขนมปังปิ้งทานูเทลล่าเข้าไปถึงสองแผ่นพร้อมกัน
"เล่นตอนนี้แหละคร้าบ เมื่อคืนนัดโต้รุ่งกับเพื่อนไว้ มันยังไม่นอนเลยเนี่ย" ซองอูหัวเราะเสียงดัง ปลายนิ้วของเขายังรัวคีย์บอร์ดไปด้วยมันส่งเสียงแกร๊กๆ
แดเนียลชัั่งใจ -
จริงๆแล้วมันมีกฎเล็กๆอยู่ระหว่างพวกเขา เช่นเวลาที่ซองอูเล่นเกมอยู่ แดเนียลห้ามกวนเด็ดขาด เพราะวิดีโอที่อัดไว้จะเอาไปลงยูทูป ถ้าเกิดซองอูตายกากๆ ก็ต้องเล่นใหม่ เสียเวลาเพิ่มขึ้นอีก
แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ
แดเนียลกดริมฝีปากนิ่มที่เลอะนูเทลล่าลงไปบนแก้มตอบๆของซองอู
"ไปและ เดี๋ยวเที่ยงซื้อข้าวมาฝากนะ"
"ไอซองอู มึงตายได้ไง!!"
"ไอเหี้-"
"ไอ่ซองอู มึงโดนกระทะฟาดหัวหรอ "
ขณะที่เพื่อนๆโวยวาย เขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
ซองอูดึงหูฟังออก แดเนียลคงไม่รู้ เขาเองก็ไม่ได้แกร่งกล้าอะไรขนาดนั้นหรอก ซองอูยกมือขึ้นปิดหูแดงๆของเขาเอาไว้ แม่ง
นูเทลล่าอร่อยว่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in