ผมกำลังรู้สึกสับสนมากๆ
คำถามมากมายวนซ้ำๆอยู่ในหัว
ที่นี่ที่ไหน?
ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่?
เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้?
ผมพยายามนึก แต่ในหัวกลับว่างเปล่า
ผมมองไปรอบกาย ตัวผมกำลังนั่งอยู่กลางถนนลูกรังขรุขระ
ข้างทางเป้นป่ารกร้าง แสงจากโคมไฟช่วยให้มองเห็นเป็นระยะ
โคมไฟสีส้มอ่อนที่รอยอยู่กลางอากาศ...
หรือว่านี่จะเป็นความฝันกันนะ?
ผมครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดิน
สิบนาที ครึ่งชั่วโมง หรือเป็นวัน
ผมเดินอยู่อย่างนั้นไม่รู้สึกหิวหรือเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย
น่าแปลก
ราวกับทางเส้นนี้ไม่มีที่สิ้นสุด
“ นี่ มนุษย์ตรงนั้นน่ะ ”
“ ............. " ผมชะงัก ก่อนหันไปมองเสียงเรียก
“ ไง มาทำอะไรที่นี่กันล่ะ? ”
“.............” ตรงนั้นคือชายหนุ่มในชุดสูทที่ฉีกยิ้มกว้างจนดูน่ากลัวอีกฝ่ายสวมหมวกทรงสูงสีดำ ในมือถือนาฬิกาพกเอาไว้
“ นี่ ตอบสิ หรือว่าเธอพูดไม่ได้กัน ”
ผมผงะตกใจจนล้มลงไปกองกับพื้น
ทำไมน่ะหรือ
ก็เพราะว่าคนๆนี้พูดโดยไม่ได้ขยับปากแม้แต่น้อย
ริมฝีปากยังคงฉีกยิ้มอยู่อย่างนั้น
อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ ถึงได้เห็นนัยน์ตาสีแดงวาวโรจน์
“ โอ๊ะ ตกใจอะไรกันหืม ” ชายในชุดสูทยืนมือมาตรงหน้า ผมลังเลก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง
“ คุณ.......เป็นตัวอะไร ”
“ อ้าวพูดแล้วนี่ ก็ไม่ได้เป็นใบ้นี่นา ”
“ ทำไมถึง.....แล้วที่นี่..... ”
“ ดูเจ้ามีคำถามมากมายเสียเหลือเกินนะ ” นัยน์ตาสีแดงหรี่ลง“เอางี้นะ ถ้าเจ้าอยากรู้ล่ะก็ ตามข้ามาสิมนุษย์” คนคนนี้ไม่ใช่มนุษย์นั่นเป็นสิ่งที่ผมรู้ เขาอาศัยอยู่ในโลกนี้อย่างนั้นหรือ มีเรื่องที่อยากถามมากมายแต่ว่า....
“คุณจะไม่ฆ่าผมใช่มั้ย” ผมถามออกไปเสียงแผ่ว
“ รู้มั้ยที่นี่น่ะ.... ” เขาหยุดพูดทั้งอย่างนั้นผมกลับรู้สึกว่าปากของเขาฉีกยิ้มมากขึ้นไปอีก “ ไม่มีใครกลัวความตายกันหรอกนะ ”
“ นั่นไม่ใช่คำตอบสักหน่อย... ”
“ สบายใจได้ ตอนนี้ฉันยังไม่หิวเท่าไหร่ ”
“ ปะ..แปลว่าถ้าหิวก็จะกินผมอย่างนั้นเหรอ!? ”
“ ล้อเล่นน่า กลัวไปได้ มนุษย์นี่ขี้กลัวซะจริง ” ใครๆก็กลัวตายกันทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง!! ผมอยากจะเถียงแต่ก็ลืมไปว่าใครๆที่ว่านั่นไม่ใช่กับคนที่นี่..ล่ะนะ
“ จะไปรึเปล่า? ” อีกฝ่ายยื่นมือมาตรงหน้าอีกครั้งคราวนี้ผมเลือกที่จะจับมืออีกฝ่ายเอาไว้
ถ้าเกิดว่าอีกฝ่ายไม่ชักมือกลับไปซะก่อน
“ เอาคืนกันรึไง! ” ผมตวาด เพราะก่อนที่จะทันได้จับชายชุดสูทก็ชักมือกลับไปซะก่อนแถมยังหัวเราะคิกคักดูสนุกกับการที่ได้เอาคืนผม
“ ฮ่ะๆๆ เอาล่ะไปกันเถอะ ”
ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ อีกฝ่ายก็ปานาฬิกาพกลงพื้นมันแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อเป็นละอองสีฟ้าอ่อนฟุ้งไปทั่ว โอบล้อมร่างของเราสองคนเอาไว้
แล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in