"..หมา ? "

ผมทวนคำพูดของอัลเลนที่ว่าจะรับสุนัชเข้ามาเลี้ยง เห้ย ทำไมอะ มีผมนี้น่าเบื่อถึงขนาดต้องรับเลี้ยงลูกสุนัขเลยเหรอ หรือว่า ผมคาบไม้ไม่ได้ เลยต้องหาหมามาช่วยสร้างความบันเทิง ยังไงก็ตามแต่ ผมไม่ชอบเลยที่จะถูกแย่งความรักไป อย่างที่ทุกคนรู้ เจ้าหมาหน้าซื่อ มันจะทำตัวอ้อนคุณเพื่อให้คุณกอดมัน ให้อาหารมัน หรือแม้กระทั่งอาบน้ำ และพาไปเดินเล่น แต่กับผม ผมทำแบบนั้นไม่ได้ไง จะให้ผมไปทำหน้าตาหงิงใส่คนรักเพื่อขอมีอะไรด้วยงี้เหรอ แย่ๆๆๆ เจ้าหน้าขนกำลังมาทำให้ความรักที่ราบรื่นของผมไม่ปกติอีกต่อไป

วันต่อมา

ครับ ผมไม่ได้ปฎิเสษเขา ทำไมผมไม่ปฎิเสษวะเนี่ยย ( ทะเลาะกับตัวเอง) ตอนนี้เจ้าหน้าขน ชื่อเหมือนขนมสีดำรสชาติขมๆหวานๆ กำลังจ้องตาแป๋วใส่ผม ผมแอบกระซิบได้ไหมว่าผมเป็นคนตั้งชื่อนี้ด้วย ทั้งๆที่ผมบอกไม่ชอบมัน เจ้าหน้าขนเริงร่าโครตๆ และเจ้านายมันก็ติดมันโครตๆเช่นเดียวกัน ครับ สิ่งที่ผมบอกกำลังเป็นจริง ล่าสุดเราไปทานข้าวนอกบ้านกัน 

"..ขอเอา...ไปด้วยได้ไหม"

คนรักของผมทำตาใส่แป๋วอ้อนวอนให้ผมพาเจ้าหน้าขนไปกินข้าวด้วย หมดแล้วมื้อดินเดอร์สองเราท่ามกลางแสนเทียน ให้ทายครับว่าผมปฎิเสษไหม.

.

.

.

.

.

.

.

 ตอนนี้เจ้าหน้าขน นั่งอยู่บนรถ ใช่ครับ นั่งอยู่บนรถ และผมก็ต้องพาคนรักตัวเองไปหาซื้อปลอบคอมาให้กับเจ้าหน้าขนที่ทำอะไรไม่เป็นนอกจากหน้าตาหน้ารักไปวันๆ หลังจากผมซื้อของเสร็จ เราก็ไปร้านอาหาร ในช่วงนี้อีกคนซื้อของผมก็แอบ serch หาข้อมูลว่าร้านไหนสุนัขสามารถเข้าได้ ถึงปากผมจะบอกว่าไม่ชอบแต่ก็ไม่อยากทำให้ขายหน้า ก่อนจะพาทั้งสอง หรือ 1คน 1ตัว ? ไปร้านอาหารที่ผมหาไว้ ในขณะที่อีกคนไปล้างมือ เจ้าหน้าขนก็มองและส่งออร่า ความแบ็วมาทางผม

หึ ไม่ได้ผลหรอก อย่าพยายามซะให้ยาก

.

.

.

"..ขอโทษนะครับ มีอาหารสำหรับสุนัขไหม"

Damn shit ไหนแกบอกว่าไม่สนใจไง ทำไมจู่ๆไปยกมือเรียกพนักมากแบบนั้นเฉยเลย และสั่งอาหารไปแล้วด้วย แบบนี้เรียกว่าดูแลได้เต็มปากละสิ 

หลังจากวันนั้น ผมก็เคืองเจ้าหน้าขนมาโดยตลอดไม่ว่าจะทำอะไร ผมก็มองแง่ลบกับมันไปหมด มันจะมาแย่งความรักของคนรักไปจากผม ผมไม่ยอมหรอกนะ ถึงจะเป็นสุนัขก็ช่าง กับคนรักผมหวง หวงหวงหวง หวงโครตๆ