หมายเหตุ: รูปภาพบนปกไม่มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับเรื่องราวทั้งหมดนี้

ในฤดูฝนสักเดือนหนึ่งของปี 2020 จู่ๆ ผมก็กลับมาตระหนักถึงเรื่องของคุณอีกครั้ง 

    ตอนเวลาประมาณหกโมงครึ่ง ผมสัมผัสได้ว่าวันนี้คงต้องมีเรื่องให้คิดเยอะเป็นพิเศษ มันเป็นวันที่ฝนตกหนักกว่าวันไหนๆ ในรอบอาทิตย์ เพราะฉะนั้นผ้าที่ผมตากไว้เมื่อคืนคงไม่แห้งและอาจส่งกลิ่นอับชื้น รถเข็นขายปาท่องโก๋น้ำเต้าหู้ข้างๆ ห้องพักคงไม่ออกทำการและผมคงพลาดอาหารมื้อสำคัญไป ส่วนการจราจรในเช้าวันจันทร์ต้นเดือนของวันที่ฝนตกน่าจะเละไม่เป็นท่าและคงเป็นต้นเหตุให้ผมไปทำงานสายหากผมไม่รีบออกจากบ้านก่อน 7 โมง

    เน็คไทที่ซักและตากไว้ริมระเบียงเมื่อคืนไม่แห้งจริงๆ แต่ผมไม่มีทางเลือกนอกจากพกมันติดไปด้วยและเอาไปตากต่อบนรถ ได้แต่หวังว่ากลิ่นชื้นๆ จะจางหายไปบ้างตามเวลาการเดินทางจากบ้านไปถึงบริษัท ระหว่างที่ผมกำลังนั่งดมเน็คไทตัวเองด้วยความลุกลี้ลุกลนขัดกับสภาพการจราจรที่แน่นขนัดตั้งแต่ขับรถออกจากบ้านไม่ถึงสิบนาที กลับรู้สึกว่าควรทำอะไรสักอย่างเพื่อคลายความกดดันในเช้าวันนี้ โดยที่ผมเองไม่รู้เลยว่ากำลังนำพาเรื่องชวนปวดหัวใส่ตัวเพิ่มอีกหนึ่ง

    เอื้อมมือไปกดเปิดวิทยุประจำรถ ก่อนจะเลื่อนหาคลื่นจส.100 เหมือนทุกครั้งที่ตกเป็นเหยื่อของการจราจรห่วยแตกในประเทศกรุงเทพ ผมนั่งฟังผู้ดำเนินรายการสาวพูดคุยกับเหยื่ออธรรมคนอื่นๆ ผ่านการโทรเข้ามากลางรายการ เริ่มต้นด้วยการแจ้งข่าวจากคนขับแท็กซี่สีเหลืองเขียวที่พบว่าผู้โดยสารของเขาลืมโน้ตบุ๊คเอาไว้บนรถระหว่างทางจากหัวลำโพงไปยังจุฬา หลังจากนั้นถึงคิวของหญิงสาววัยกลางคนโทรมาเพื่อประกาศตามหานกแก้วที่หายไปแถวรามอินทรากม.7 ต่อด้วยชายคนหนึ่งที่มาเตือนให้หลีกเลี่ยงเส้นทางช่วงถนนรามคำแหงเนื่องจากการขุดเจาะถนนในเช้าวันฝนตกทำให้เกิดการจราจรติดขัดอย่างพังพินาศและไม่น่าให้อภัย นั่นคือทั้งหมดที่ผมได้ยินหลังจากนั่งฟังวิทยุมาเกือบๆ สิบนาที  

หลังจบโฆษณา ผู้ดำเนินรายการเริ่มเปลี่ยนวิธีรายงานข่าวจากการพูดคุยทางโทรศัพท์เป็นการอ่านข้อความที่ถูกส่งมาทางโซเชียลมีเดียของช่องแทน ผมได้ยินเธอกระแอมเล็กน้อยก่อนเริ่มอ่านข้อความมากมายด้วยความรวดเร็ว “มีผู้ฟังส่งข่าวมาจากทางทวิตเตอร์จศ.100 ของเรานะคะว่าถนนสวนพลูฝนตกหนัก รอการระบายน้ำ รายงานจากสวนพลูซอยแปด โอ้ มีการแนบภาพเข้ามาด้วยค่ะ ช่วงถนนน้ำท่วมขังประมาณครึ่งแข้งได้อิงจากภาพถ่ายมุมบนน่าจะถ่ายจากคอนโด น้องหมาในรูปน่ารักมากเลยนะคะเนี่ย” เจ้าของเสียงขำเล็กน้อย ผมคิดว่าเธอคงเอ็นดูจากการเห็นรูปสุนัขเป็นเหมือนของรางวัลสำหรับการทำงานหนักในเช้าวันนี้ ผมไม่เห็นรูป แต่ก็แอบมีความเชื่อเล็กๆ ว่านั่นอาจเป็นชิโร่ สุนัขพันธุ์ชิสุสีขาวของคุณ เพราะนั่นเป็นสุนัขตัวเดียวบนโลกใบนี้ที่ผมมองว่าน่ารัก

เพราะฝนที่ตกหนัก เพราะรถที่ติดไม่ขยับ หรืออาจเป็นเพราะชื่อถนนที่คุ้นหู ทำให้ผมกดโทรศัพท์และเข้าไปดูทวิตเตอร์จส.100 ฆ่าเวลาและความสงสัยในหัว แล้วผมก็เห็นชิโร่ทำหน้าจ๋อยๆ เกาะอยู่ขอบระเบียงที่ข้างหน้าของมันคือภาพถนนขนาดเล็กแต่คับคั่งไปด้วยผู้คน รถยนต์และมอเตอร์ไซค์รับจ้าง รวมถึงน้ำท่วมขังที่รอการระบาย

ผมรู้แน่นอนว่านั่นคือระเบียงห้องของคุณ ไม่ใช่เพราะเจ้าชิโร่เสียทีเดียว แต่เป็นเพราะผมก็เคยอาศัยอยู่ที่นั่นมานานพอสมควรจนจำได้ว่าคุณมักจะเก็บที่เขี่ยบุหรี่ไว้บนคอมเพรสเซอร์แอร์ และวางต้นกระบองเพชรสองสามต้นอยู่บนราวระเบียงที่กั้นระหว่างห้องคุณกับสภาวะว่างเปล่าด้วยความสูง16ชั้นก่อนจะถึงพื้นถนน

การจราจรที่ไม่ขยับสักทีมันทำให้ผมเริ่มปวดท้องเพราะหิวข้าว แต่การได้รับรู้ข่าวจากคุณมันทำให้ผมปวดหัวใจโดยไม่สามารถทราบสาเหตุได้ ทั้งๆ ที่รู้แน่ชัดว่านั่นคือรูปที่คุณถ่าย แต่ผมกลับไม่มีความกล้ามากพอที่จะเข้าไปสำรวจในสิ่งที่ผมไม่รู้ นั่นก็คือแอคเค้าท์ทวิตเตอร์ของคุณ ผมรู้ดีว่าไม่ควรทำแต่ในใจผมก็คิดว่ามันอาจไม่ผิดอะไรนักหากผมจะเข้าไปส่องดู ในเมื่อคุณก็ไม่ได้ตั้งเป็นส่วนตัวไว้ นั่นหมายความว่าคุณเต็มใจที่จะให้ใครก็ได้เข้ามารับรู้ความเป็นไปของคุณผ่านแอคเค้าท์นี้ และอาจเป็นโชคไม่ดีที่ในวันนี้มันเป็นผม

ผมใช้ความกล้าล่วงหน้าทั้งชีวิตเพื่อเข้าไปดูทวิตเตอร์ของคุณด้วยท้องที่แสบขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังดีที่รถเริ่มขยับไปได้บ้าง มันเลยทำให้ผมไม่ได้ตั้งใจอ่านข้อความของคุณในนั้นมากนัก เห็นแค่ว่าคุณแชร์เพลงเยอะเป็นพิเศษ ส่วนมากก็เป็นแนวเดิมๆ ที่คุณเคยบอกว่าชอบฟังและมักเปิดบ่อยๆ คุณจะรู้ไหมว่าแผ่นอัลบั้มmood ของวงscrubb ยังอยู่ในเครื่องเล่นซีดีหน้ารถผมอยู่เลย ส่วนใหญ่ข้อความของคุณก็จะเป็นการบ่นเรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวัน เช่นการไปทำงานสายและโดนรุ่นพี่ที่ทำงานตำหนิเข้าให้ หรือการต้องกินข้าวที่ไม่อร่อยในพักกลางวันซ้ำๆ แบบไม่มีทางเลือก แต่ผมก็เห็นว่ามันยังมีเรื่องดีๆ อย่างตอนคุณเล่าว่าได้เจอเพื่อนสมัยมัธยมที่ไม่ได้คุยกันมาเกือบสิบปี หรือการได้ไปเรียนทำขนมคนเดียวที่สตูดิโอแถวลาดพร้าว หลักฐานคือภาพเค้กช็อกโกแลตที่ตกแต่งด้วยสตอเบอรี่ชิ้นโตห้าหกลูกที่คุณอัพโหลดเมื่อสองสัปดาห์ก่อน

ถึงแม้จะมีเรื่องให้ต้องเสียใจบ้างแต่โดยรวมผมกลับมองเห็นว่าคุณมีความสุขดี ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ลงรูปท้องฟ้าตอนเย็นบ่อยๆ คุณเคยพูดกับผมว่า ถ้าวันไหนที่ไม่ได้มีโอกาสมองท้องฟ้า วันนั้นคงเป็นวันที่หนักหนาสาหัสน่าดูเพราะคงทำได้เพียงก้มหน้ามองต่ำรับชะตากรรมแย่ๆ ของชีวิตเรื่อยไป ซึ่งผมไม่เคยอยากให้คุณต้องรู้สึกเช่นนั้น เสมอ 

ในตอนที่ผมขับรถจนเกือบจะถึงที่ทำงานในใจผมมีความคิดขัดแย้งกันอยู่สองเรื่องในหัว หนึ่งคือผมค่อนข้างดีใจที่วันนี้ผมไม่ได้ไปทำงานสายและยังมีเวลาอีกพอสมควรที่จะแวะไปซื้ออะไรบางอย่างมาเป็นอาหารเช้าเพื่อแก้อาการแสบท้องที่เกิดขึ้น 

ส่วนอีกความคิดนึงคือผมแอบรู้สึกว่างเปล่าขึ้นมาตอนที่ตระหนักได้ว่าการสำรวจเรื่องราวของคุณผ่านทวิตเตอร์คงจะต้องจบลงตอนที่ผมก้าวเท้าลงจากรถคันนี้

มันคงไม่ดี ทั้งต่อตัวคุณและผมที่จะเข้าไปดูทวิตเตอร์ของคุณอีกครั้งและอีกครั้งหลังจากวันนี้ หากคุณรู้คุณคงอึดอัดน่าดู ผมก็เช่นกัน มันไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องผูกติดตัวเองไว้กับคุณอีก ทั้งๆ ที่ก้าวออกมาจากตรงนั้นมานาน

ผมค่อยๆ กดย้อนกลับไปหน้าแรกของทวิตเตอร์ แต่ก่อนจะถึงตรงนั้นมันเป็นหน้าทวิตของคุณที่ลงรูปชิโร่พร้อมแคปชั่นสวนพลูรอการระบายน้ำที่ถูกรีทวิตโดยบัญชีของรายการจศ.100 ผมถึงได้สังเกตดีๆ ว่าร่องรอยที่ผมขีดเขียนเอาไว้ด้วยปากกามาร์คเกอร์ตรงราวระเบียงมันยังคงอยู่และถูกทิ้งไว้แบบนั้น

หัวใจผมเต้นระรัวในตอนนั้น มันเป็นจังหวะที่ผมกำลังถอยรถเข้าจอดบริเวณหน้าออฟฟิศพอดี ผมคิดซ้ำไปซ้ำมาในหัวว่าทำไมคุณถึงยังปล่อยมันทิ้งไว้ เหตุผลแรกอาจเป็นเพราะคุณไม่ได้มีเยื่อใยที่จะสนใจผมและหลักฐานการเคยมีตัวตนของผมอีกต่อไป หรือเหตุผลที่ดูโง่เง่ากว่านั้นอาจเป็นเพราะว่าคุณยังรักผมอยู่ ผมบอกตรงๆ ว่าผมคิดไม่ออก และภาวนาให้มันไม่ใช่ข้อที่สอง ผมเลยเปลี่ยนคำถามเสียใหม่ 

นี่, คุณว่าข้อความที่ผมเขียนไว้ตรงระเบียงมันทิ้งรอยไว้ที่นั่น หรือในหัวใจผมกันแน่ 

ถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่ปล่อยให้เท้าตัวเองเตะฝุ่นความทรงจำลอยวนกลับขึ้นมาในอากาศอีกครั้ง

ผมดับเครื่องยนต์ แต่ยังไม่ลงจากรถ สิ่งที่ทำคือการย้อนกลับไปอ่านทวิตเตอร์คุณอีกครั้ง และสัญญาว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย ผมยอมสละเวลาทานข้าวเช้าให้เหลือน้อยลงกว่าเดิม เพื่อที่คราวนี้ผมจะได้ตั้งใจอ่านทุกข้อความ ทุกตัวอักษร เพราะผมแค่อยากแน่ใจว่าคุณนั้นมีความสุขแล้วจริงๆ

ในตอนนั้นชีวิตของคุณมีอยู่เพื่อสูบบุหรี่และกินเบียร์ ซึ่งมันไม่มีน้ำหนักมากพอที่จะสามารถนำมาแลกกับความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจของตัวเองในทุกวันและทุกวัน เพราะที่ระเบียงนั่นเป็นโอกาสเดียวที่คุณจะได้เงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างใกล้ชิดถึงแม้จะต้องปนไปด้วยน้ำตา แต่ถ้าวันไหนไม่มีแรงมากพอ คุณก็ทำเหมือนเดิม ก้มหน้ามองลงพื้นดิน ระเบียงเป็นที่เดียวที่ให้คุณได้ทั้งสองอย่าง ทั้งการแบกรับความทุกข์และควานหาเศษเสี้ยวความสุขมาหล่อเลี้ยงหัวใจ แต่เพราะในตอนนั้นมันยากเหลือเกินที่คุณจะมีความสุข ที่คุณจะรักผม หรือรักตัวเองได้ ระเบียงจึงไม่ใช่พื้นที่สำหรับนักสำรวจความสุขอีกต่อไป และคุณไม่ได้เพียงเจ็บปวดจนแค่อยากจะก้มหน้าลงพื้น แต่คุณตัดสินใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่อยากจะลงไปเป็นส่วนหนึ่งของมัน และผมไม่อาจยอมรับได้ 

ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไง สิ่งนั้นมันสูบกินคุณไปเสียหมด และผมก็โดนผลกระทบไปด้วย คุณไม่หลงเหลือความทรงจำในการรักตัวเองอยู่เลย ตอนนั้นผมก็แทบไม่รู้ว่าควรจะรักคุณยังไง ผมรู้แค่ว่าผมรักคุณ และผมอาจจะมีดีแค่นั้น 

ในตอนที่ผมหักห้ามคุณไม่ให้โดดระเบียงสำเร็จในครั้งที่สาม ผมรู้ตัวว่าผมเหนื่อยมาก คุณก็เช่นกัน แล้วคุณก็กลับมานั่งสูบบุหรี่ทั้งน้ำตาด้วยสภาพเหนื่อยอ่อนและผอมแห้ง ส่วนผมเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วหยิบปากกามาร์กเกอร์สีดำออกมาจากห้องนอน ตัดสินใจเขียนคำว่า ผมรักคุณ ไว้ที่ราวระเบียงฟากหนึ่ง หลังจากนั้นผมจึงคว้าบุหรี่จากมือคุณมาสูบไว้เสียเอง นั่นเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมสูบบุหรี่ เรานั่งร้องไห้ด้วยกันจนเช้า ผมทำได้ดีที่สุดแค่นั้น

เพราะไม่ว่าใครจะทำอะไรคุณ หรือคุณจะใจร้ายกับตัวเองมากแค่ไหน ผมแค่อยากให้คุณรู้เอาไว้ว่ายังไงผมก็รักคุณ ทั้งตอนที่คุณหลับสนิทหรือไม่ได้นอน ทั้งตอนที่คุณยิ้มหรือร้องไห้ ทั้งตอนที่คุณสงบนิ่งเหมือนแม่น้ำหรือบ้าคลั่งเหมือนทะเล ผมก็จะยังรักคุณ

ผมมันโง่เกินไป ในทุกๆ เรื่อง คุณเคยบอกเป็นประจำไม่รู้กี่ครั้งเรื่องอย่าซักผ้าตอนกลางคืนเพราะมันอาจไม่แห้ง เรื่องการเตรียมข้าวเช้าไว้ล่วงหน้าจะได้ไม่ต้องทนหิวหากร้านประจำไม่มาขาย หรือเรื่องการย้ายไปอยู่ที่ใกล้ๆ ที่ทำงาน จะได้ไม่ต้องฝ่ารถติดและมาหงุดหงิดทุกวัน ผมมันดื้อรั้นและทำผิดซ้ำๆ ซากๆ จนนับไม่ถ้วน ผมจำไม่ได้และผมรู้ว่าคุณก็ไม่อยากจำ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เคยลืมว่าตัวเองเคยตัดสินใจอะไรถูกต้องเสียบ้างอยู่เรื่องหนึ่ง คือตอนที่ผมอนุญาตให้คุณรับชิโร่มาเลี้ยง 

ผมคิดว่าสุนัขตัวนั้นทำหน้าที่อยู่ข้างกายคุณได้ดีกว่าผมมาก อย่างน้อยมันก็ไม่เคยทิ้งคุณไปสักครั้ง และดูเหมือนว่ามันจะสามารถเยียวยาคุณได้มากกว่าที่บุหรี่ หรือเบียร์ หรือแม้แต่ผมให้คุณได้ เวลาใครบอกว่าผมสภาพเหมือนหมา ผมมักปฏิเสธเสมอ ไม่ใช่ว่าอาย แต่เป็นละอายใจ ที่เขาพูดแบบนั้นเพราะพวกเขาคงไม่เคยเจอชิโร่ พอผมคิดถึงวิธีที่สุนัขตัวนั้นปฏิบัติกับคุณ ผมก็รู้สึกว่าส่วนสูง 176 เซนติเมตรของผมยังทำให้ตัวเองดูตัวเล็กกว่าชิสุเสียอีก

สุดท้ายแล้วผมก็ไม่รู้ว่าคุณมีความสุขแล้วจริงๆ หรือไม่ และทำไมคุณถึงยังไม่ทำลายข้อความนั่นที่ระเบียง แต่การที่ได้เจอคุณผ่านข้อความนั่นมันก็ทำให้ผมรู้ว่าอย่างน้อยคุณก็กำลังเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน ทั้งความสุข ความไม่สุข ความรักและการจากลา ผมมองเห็นการเติบโตของคุณผ่านเรื่องราวพวกนั้น และการที่คุณยังมีชีวิตอยู่มันก็ทำให้ผมอุ่นใจ ชิโร่ก็คงคิดเหมือนผม คุณน่าจะรู้แล้วมั้งว่าชีวิตตัวเองก็มีความหมายกับใครสักคนหรือหมาสักตัว แต่เท่านั้นก็น่าจะเพียงพอแล้ว

หวังว่าสวนพลูจะระบายน้ำได้โดยเร็ว 

และผมจำเป็นต้องออกไปใช้ชีวิตสุขๆ ทุกข์ๆ ของผมเช่นกัน 

กับเน็คไทอับชื้นที่ยังไม่เคยแห้งเสียที