" หนูไม่เป็นไรค่ะป้า "       หญิงสาวตอบกลับ

" โถ่ ป้าตกใจหมดเลย "    

 คนเป็นป้าเอามือทาบอกด้วยความโล่งใจเมื่อเห็นแก้วเซรามิกตกบนพื้น

" ละนอนอีท่าถึงปัดโดนแก้วได้ละเนี่ย "

 หญิงวัยกลางคนพูดกลั้วหัวเราะพร้อมเดินไปเก็บเศษแล้วที่ตกแตกกระจายอยู่บนพื้น

" อะ เอ่อ "   ไอรีนอึกอักที่จะตอบ

" ฮ่าๆ ไม่เป็นไรจ้ะ งั้นนอนต่อเถอะตรงนี้ป้าจัดการเรียบร้อยแล้ว "   

หญิงวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางอ่อนโยน

" ค่ะ "

" พรุ่งนี้อย่าตื่นสายนะจ้ะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน "

" ฝันดีค่ะป้า "

" ฝันดีจ้ะ "   

   

          ไอรีนยิ้มให้ป้าผู้เป็นที่รักก่อนปิดประตู   ไอรีนสำนึกในบุญคุณของป้าไลลาทุกครั้งตามคำสั่งเสียสุดท้ายของพ่อกับแม่  ไอรีนกำพร้าพ่อกับแม่ตั้งแต่ 10 ขวบ ด้วยสาเหตุที่ไม่มีใครรู้และป้าไลลาบอกแค่พ่อกับแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุ ทำให้เธอต้องอยู่กับป้าไลลาผู้เป็นพี่สาวของแม่เธอ 

         และนับว่าเป็นความโชคดีที่เธอได้อาศัยกับป้าไลลา ป้าไลลาไม่มีครอบครัวเธอจึงดูแลไอรีนด้วยความรักทะนุถนอมมาตลอด 9 ปี   เธอนึกถึงบุญคุณเมื่อไหร่ก็รู้สึกยิ้มและอบอุ่นต่อความรักของป้าไลลาที่มีต่อเธอทุกครั้งแต่ในขณะเดียวกันเธอก็คิดถึงพ่อกับแม่ผู้เป็นที่รักของเธออีกด้วย

         

" ฮ้าวว ~ "  เสียงหาวดังขึ้น ไอรีนล้มตัวนอนบนเตียงนุ่มๆของเธอ พร้อมกับค่อยๆเคลิ้มหลับจนลืมเหตุการณ์เมื่อกี้ไปสนิท

   6 : 30  น.  ไอรีนตื่นด้วยความงัวเงีย เนื่องจากเมื่อคืนเธอต้องสะดุ้งตื่นกลางดึก เเละเมื่อเธออาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนม.ปลาย 

ฟุดฟิดๆ กลิ่นขนมปังปิ้งสูตรอร่อยของป้าไลลา โชยจนทำให้เธอท้องร้องจ้อกๆ   

" ว้าวว น่ากินเลยค่า " ไอรีนพูดพร้อมกับวิ่งลงบันไดมาเหมือนเด็กๆ เมื่อมาถึงบาร์ทำอาหารเธอก้มดูขนมปังปิ้งแสนอร่อย เธอก็ชมป้าไลลาไม่ขาดปาก

" รีบกินเร็ว จะได้รีบไปโรงเรียนเดี๋ยวก็สายหรอกจ้ะ "

ป้าไลลาพูดด้วยความเอ็นดู

" ค้าบผม "  เสียงยียวนกวนประสาทของหลานสาวทำให้ป้านึกหมั่นไส้จึงยีหัวไปทีนึง

" อ๊าา ป้าไลลาอ่า วันนี้หนูอุตส่าห์ถักเปียเชียวนะคะ "

" ก็ป้าหมั่นไส้นี่นา ฮ่าๆ "    

บรรยากาศในห้องครัวอบอุ่นด้วยสายใยป้าหลาน จนลืมสังเกตุว่ามีใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองบนชั้นสองด้วยแววตาที่ไม่อาจมีใครล่วงรู้ถึงความคิดได้