เส้นไหมสีฟ้าทอประกายแข่งกับดวงจันทร์

รอยยิ้มกว้างคล้ายสี่เหลี่ยมนั่นทำให้เขายิ่งต้องหลุบตาหนี 

เขาแค่กำลังพิจารณา ว่าเสียงตึกตักในตัวเขามันเกิดจากอะไรกันแน่

และแน่นอน กลุ่มผมสีฟ้าตรงหน้าเขาชนะดวงจันทร์อย่างไม่ต้องสงสัย 

__________

เขาเพิ่งได้รับเลข 22 มาหมาดๆ 

ชีวิตนักศึกษาปีสี่ที่หอบตัวเองมาเรียนต่างแดนย่อมเหงาเป็นธรรมดา 

รวมถึงวันเกิดเขาที่เพิ่งเลิกคลาสตอนสองทุ่มนี่ก็ด้วย

จองกุกลากสังขารตัวเองออกมาจากคลาสอย่างหมดแรง ในหัวพลางนึกถึงสารพัดเมนูที่เขาจะซื้อกลับไปกินที่หอพัก 

ปกติเขาไม่ใช่คนขี้เหงาสักเท่าไหร่ แต่พอนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษหัวใจเขากลับวูบโหวงอย่างประหลาด ภาพบรรยากาศรอบตัวที่เหมือนจะซีดลง และหัวใจของเขาที่เหี่ยวฟีบ

__________

จองกุกตัดสินใจว่าจะแวะร้านอาหารญี่ปุ่นก่อนกลับหอ, ใช่ เขาควรให้เนื้อวากิวแสนแพงนั่นเป็นของขวัญวันเกิดตัวเอง และอาจจะแวะซื้อเค้กอีกสักชิ้น ไม่จำเป็นต้องมีเทียนสำหรับเป่า เขาคิดว่าเขาแค่อยากกิน 

แต่ขาเรียวที่ก้าวเดินอย่างมั่นคงกลับหยุดชะงัก เสียงเพลงอันคุ้นเคยที่เขานึกชื่อไม่ออกไหลผ่านเข้ามาในหัวทิ้งให้เขาคาใจ 

ก่อนที่ขาสองข้างของเขาจะพาเปลี่ยนเป้าหมายจากร้านขายอาหารญี่ปุ่นเป็นร้านขายแผ่นเสียงแทน

__________

เขายืนอยู่หน้าเชลฟ์ที่มีแผ่นเสียงนับร้อยเรียงราย นิ้วเรียวปัดตามแผ่นเสียงเปิดหาชื่อศิลปินที่อยู่ในหัว ฮัมเพลงในลำคอหวังให้ชื่อเพลงที่ติดอยู่ในหัวตอนนี้ปรากฏออกมาบ้าง 

"Stuck on the puzzle ครับ"

เขาสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันไปเห็นคนผมสีฟ้าที่มายืนอยู่ข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"ขอโทษที ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณตกใจน่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ คือ.."

"เพลงที่คุณฮัมอยู่เมื่อกี้น่ะ Stuck on the puzzle ของ Alex Turner ครับ"

"อ่อ เอ่อ..ขอบคุณมากครับ" เขาละลั่กละล่ำกล่าวคำขอบคุณออกไป ก่อนจะกลับมาก้มหน้าวุ่นวายกับการหาแผ่นเสียงต่อ ปลายนิ้วสั่นตามหัวใจที่เต้นแรงเกินจำเป็นจากการตกใจเมื่อครู่ สายตาที่จับโฟกัสไม่ได้แม้แต่ชื่ออัลบั้ม 

แผ่นเสียงแผ่นใหญ่ที่มีหน้าปกอัลบั้มสีฟ้าขาวถูกยื่นมาด้านข้าง เขาไล่สายตาไปตามแขนของคนที่ยื่นมันมาให้เขาจนเห็นกลุ่มผมสีฟ้าเข้ม กับรอยยิ้มกว้างที่ดูคล้ายกับรูปสี่เหลี่ยม 

"ถ้าคุณกำลังตามหาเพลงนั้นอยู่ล่ะก็ นี่ครับ"

__________

เขาเดินอุ้มแผ่นเสียงมาจ่ายตั้งที่เคาท์เตอร์ที่ไร้ซึ่งพนังงาน สายตากวาดมองไปทั่วร้านหาคนที่น่าจะเป็นพนักงาน เขาขมวดคิ้วคล้ายขัดใจกับเสียงท้องที่ร้องประท้วงโครกคราก

"ขอโทษที่ให้รอนานครับ" เสียงพนักงานติดหอบเล็กน้อยจากการวิ่ง จองกุกรู้สึกคุ้นกับเสียงนั้นอย่างประหลาดจึงละสายตาจากเงินในกระเป๋าเพื่อมองไปยังเจ้าของเสียง และสีฟ้าเป็นสิ่งแรกที่เขาเห็น 

"คุณลูกค้ามีเมมเบอร์การ์ดไหมครับ"

เขาหยิบเมมเบอร์การ์ดยื่นให้คุณพนักงานผมฟ้าตรงหน้าที่ดูจะพิจารณาบัตรสมาชิกของเขานานเกินไปหน่อย 

"อ๋า วันนี้วันเกิดคุณลูกค้าสินะครับ"

"เออ.. ใช่ครับ"

"ทางร้านเรามีส่วนลดและของขวัญให้ครับ คุณลูกค้าสะดวกรอไหมครับ"

เขามองคนผมสีฟ้าหลังเคาท์เตอร์ที่ยิ้มกว้างมาให้เขาไม่หยุดจนเขารู้สึกเมื่อยแทน ในหัวพลางพิจารณาข้อเสนอของพนังงานร้านขายแผ่นเสียง 

ยังไงซะวันนี้เขาก็ไม่มีแพลนอะไรอยู่แล้วล่ะนะ รอสักหน่อยจะเป็นไรกัน

__________

ทันทีที่เขาตอบตกลง พนักงานผมฟ้าก็วิ่งออกจากร้านไป ปล่อยให้เขายืนทำหน้างงอยู่หน้าเคาท์เตอร์จ่ายตังหลายนาทีจนเขาต้องเดินออกมายืนชะโงกหัวอยู่หน้าร้านขายแผ่นเสียงถึงเห็นคนผมฟ้าเดินยิ้มกลับมาพร้อมกล่องเค้กนั่นแหละ 

"ของขวัญจากทางร้านครับ"

และนั่นเป็นอีกครั้งที่เขายืนเอ๋ออยู่หน้าร้าน มองคนผมสีฟ้าจัดแจงปักเทียนลงบนเค้กและจุดไฟ 

"สุขสันต์วันเกิดครับคุณ อย่าลืมอธิษฐานก่อนเป่าเทียนล่ะ"

สีฟ้ายื่นเค้กมาตรงหน้าเขา แสงไฟจากหลอดไฟริมถนนสาดกระทบกลุ่มผมสีฟ้ายิ่งทำให้มันดูฟ้ากว่าเดิม เขาเห็นเปลวเทียนวูบไหวที่นัยน์ตาของอีกฝ่าย 

และจองกุกคิดว่ามันอาจจะมีอีกจักรวาลที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น