ทุกวัน ผู้หญิงคนนั้น ไม่สิ ผู้หญิงของผม เธอจะนั่งที่หน้าเปียโนของผม ของเธอ ไม่สิ ของเรา เวลาสองทุ่มของทุกวัน ปลายนิ้วของเธอสัมผัสที่ลิ่มเปียโน หนักพอที่จะเกิดเป็นเสียงขึ้นมา เสียงประสานบนบันไดเสียงเมเจอร์ กำลังค่อย ๆ สอดประสานกันเป็นเพลงที่แสนเศร้าหมอง "เล่นเพลงรักสิ เล่นให้ผมหน่อย" "ไม่ ฉันชอบเพลงนี้ มันเศร้าดี" "รักผมมั้ย" "..... ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ" ผู้หญิงคนนั้น ไม่สิ ผู้หญิงของผมมักหลีกเลี่ยงที่จะบอกรักผมอยู่เรื่อยเลย แต่รู้อะไรมั้ย ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเธอรักผม แววตาของเธอ สิ่งต่าง ๆ ที่เธอทำเพื่อผม ผมรู้ดี เธอถึงได้ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นอีกต่อไป แต่เป็นผู้หญิงของผม ผมก็เป็นผู้ชายของเธอ ปลายนิ้วสัมผัสกับลิ่มเปียโน เธอกำลังเปลี่ยนไปเล่นเพลงที่เธอพยายามฝึกมาหลายเดือน ผมถามเธอ "ทำไมเพลงนี้ถึงยากนัก ทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้ซับซ้อนอะไร" "ซับซ้อนสิ" เธอกล่าว "ก็ดูไม่ซับซ้อนนะ เพลงที่แล้วที่เธอเล่นดูเล่นยากกว่า" "เรื่องบางเรื่องดูเรียบง่าย แต่มันพูดออกไปยากเหลือเกิน เหมือนกับเพลงนี้ถ้าฉันเล่นผ่าน ๆ ไปมันก็คงง่าย แต่พอฉันใส่ความรู้สึกแล้วบอกเล่ามันออกมาอย่างจริงจัง มันกลับยากเหลือเกิน" เพลงนี้สำหรับเธอ มันคือบางสิ่งบางอย่างที่เธอเอื้อมไม่ถึง ผู้หญิงของผมนั่งอยู่หน้าเปียโนของเรา เธอเปลี่ยนกลับไปเล่นเพลงเศร้าอย่างที่เธอชื่นชอบ ผมค่อย ๆ ยื่นมือออกไปลูบหัวเธออย่างช้า ๆ เธอนั่งนิ่งขณะที่เธอกำลังบรรเลงเพลงที่โศกเศร้าอย่างมีความสุข เธอบรรเลงในท่อนที่ยากที่สุดของเพลง "ได้ยินมั้ย" ผมยิ้มและตอบเธอกลับไปว่า "ได้ยินแล้วครับ" หลังอาหารมื้อเย็นสิ้นสุด ผู้หญิงของผมค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาใกล้ผม แล้วเธอก็ค่อย ๆ ปล่อยตัวเองจมลงสู่ห้วงนิทราที่แสนสงบและเปี่ยมสุข ผมจูบราตรีสวัสดิ์ก่อนที่จะสวมกอดเธอไว้ 7 โมงเช้าผมต้องปลุกเธอและเราต้องแยกย้ายกันไปทำงาน เวลาสองทุ่ม ผู้หญิงของผม นั่งอยู่ที่หน้าเปียโนของเรา ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับลิ่มเปียโนแต่เธอออกแรงไม่พอที่จะทำให้เปียโนเกิดเสียง ไม่มีเสียงประสานบนบันไดเสียงเมเจอร์หรือไมเนอร์ทั้งนั้ง มีเพียงความเงียบที่ปกคลุมไปทั่วบ้านของเรา "เล่นเพลงรักสิ เล่นให้ผมหน่อย" "....." "ผมขอร้อง" "....." "ผมขอโทษ" ผมค่อย ๆ ยื่นมือออกไปลูบหัวเธออย่างช้า ๆ แต่มือของผมไม่อาจเอื้อมถึงได้ หลังอาหารเย็น ผู้หญิงของผมค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาที่กลางเตียงของเรา เธอค่อย ๆ ปล่อยตัวเองให้จมลงสู่ห้วงนิทรา แต่คืนนี้เธอไม่อาจหลับลงได้ ผมค่อย ๆ ปลอบประโลมผู้หญิงของผมจนเธอหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตาบนใบหน้าที่แสนงดงามของเธอ เวลาสองทุ่ม ปลายนิ้วของเธอสัมผัสที่ลิ่มเปียโน หนักพอที่จะเกิดเป็นเสียงขึ้นมา เสียงประสานบนบันไดเสียงเมเจอร์ กำลังค่อย ๆ สอดประสานกัน แต่ครั้งนี้ต่างออกไปจากทุกวัน เมื่อเพลงนี้ไม่ใช่เพลงเศร้าอย่างที่เธอชื่นชอบ เพลงนี้มีเสียงประสานและเมโลดี้ที่เรียบง่าย แต่กลับให้ความรู้สึกลึกซึ้งอย่างบอกไม่ถูก เมื่อผมฟังถึงช่วงกลางของเพลง น้ำตาของผมก็ไหลออกมา ไหลออกมาพร้อมกับน้ำตาของเธอ การเรียบเรียงของเพลงที่เปี่ยมไปด้วยความสุขและความอบอุ่น ความทรงจำของผมกับเธอตั่งแต่วันแรกที่พบกัน ค่อย ๆ หลั่งไหลไปทั่วทั้งจิตใจของผม ขณะที่เธอเล่นเพลงที่เปี่ยมสุขแต่สิ่งที่เธอบรรเลงออกมากลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างน่าใจหาย ผมค่อย ๆ ยื่นมือออกไปลูบหัวเธออย่างช้า ๆ แต่มือของผมไม่อาจเอื้อมถึงได้ ที่จริงแล้วตั้งแต่ที่ผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ มือคู่นี้ของผมก็เอื้อมไปไม่ถึงเธออีกเลย เธอนั่งนิ่งขณะที่เธอกำลังบรรเลงเพลงที่เปี่ยมสุขด้วยความรู้สึกที่แสนโศกเศร้า เพลงนี้ที่เธอฝึกมาหลายเดือน ในที่สุดเธอก็เอื้อมถึงแล้ว ผู้หญิงของผม เธอนั่งอยู่ที่หน้าเปียโนของเรา เธอกล่าวขึ้นมาท่ามกลางเสียงเปียโนว่า "นี่ไง เพลงรักที่อยากฟัง" ผู้หญิงของผมมักหลีกเลี่ยงที่จะบอกรักผมอยู่เรื่อยเลย แต่รู้อะไรมั้ย ครั้งนี้ผู้หญิงของผมได้บอกความรู้สึกของเธอให้กับผู้ชายของเขาได้อย่างชัดเจนที่สุด ผมค่อย ๆ หลับตาลง ร่างกายของผมค่อย ๆ จางลงเรื่อย ๆ และเมื่อเพลงรักที่เธอบรรเลงจบลง ท่ามกลางความเงียบงัน ผู้หญิงของผม กล่าวว่า "ได้ยินมั้ย... ได้ยินรึยัง" วินาทีสุดท้ายก่อนที่ร่างกายของผมจะจางหายไปจนหมดสิ้น ผมยิ้มและกล่าวออกไปว่า "ได้ยินแล้วครับ"