วิชัยถึงกับเดินไปถามหนุงหนิง (บ.ก. สำนักพิมพ์บัน –และก็เป็นเพื่อนสนิทแสตมป์ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม) ว่าทำไมแสตมป์ถึงแต่งเพลงนี้ขึ้นมาก

ธนช ถามแสตมป์อีกทีว่า อยากได้ MV แนวไหน พี่เขาก็บอกแค่ว่า ตามใจเลยครับ…
โห! พี่โอเพ่นจนพวกเราโหวงๆ

โอเค ทีนี้…พอไม่มีโจทย์อะไรมากำกับ ไอเดียพวกเราเลยไหลฟุ้งไปเรื่อย (คือปกติทำงาน Commercial ที่มีโจทย์มาแน่นๆ จนชิน การไม่มีโจทย์จึงเหมือน Sandra Bullock ใน Gravity นิดหน่อย)

ในครั้งแรก พวกเราตื่นเต้นกับการที่ได้ทำ MV กันจริงๆ ยิ่งเป็น MV ของแสตมป์ก็ยิ่งน่าสนุก ตอนนั้นพวกเรามีงานอื่นพันตัวอยู่หลายจ๊อบ เราก็รีบเคลียร์งานอื่นๆ ให้เร็วที่สุด เพราะอยากจะทำงานนี้เร็วๆ

นัยน์ว่า เป็นการพักผ่อนทางสมองคิดอะไรหนุกๆ กัน

ตัดภาพมา…ไอ้สัด! คิดไม่ออกเลยโว้ย!!!

นั่งน้ำลายบูดกันอยู่สองสัปดาห์ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเบ่งอะไรออกมาได้เป็นชิ้นเป็นอัน
(ปกติประชุมกันนัดเดียว ก็จะได้หัวเชื้ออะไรบางอย่างแล้ว)

หนุงหนิงเอาเรื่องความตึ๊บของ วช และ ธนช ไปเล่าให้แสตมป์ฟัง
แสตมป์ก็เลยแก้ไขปัญหาด้วยการเอาเพลงอื่นมาให้เลือก และดูเหมือนว่าหนึ่งในเพลงเหล่านั้นจะเป็นเพลงที่เพิ่งแต่งใหม่ เพื่อให้เข้ากับทาง Salmon House ให้มากขึ้น!
เดี๋ยวก่อนนะ…คนเรามันไม่ควรแต่งเพลงได้ง่ายขนาดนั้นปะวะ

หรือว่าเราสองคนแม่งจิตใจหยาบช้าเกินไปวะ?

ไอเดียช่วงแรกๆ ที่คิดกัน เน้นไปในทาง ‘อาการลืม’ ซะมากกว่า เช่น
– เอาโพสต์อิทมาเล่น (เพราะมันเป็นเรื่องเตือนใจไม่ให้ลืม)
อีกระดาษโพสต์อิทเนี่ย ปลุกปล้ำกันนานมากกกก สุดท้ายก็ไปต่อไม่ไหว
– ทำ MV คาราโอเกะที่ขึ้นคำร้องเพลง ‘ความคิด’ (ก็คนทำมันลืม)
– แสตมป์ไปสักที่แขน แต่ช่างสักจามระหว่างสัก ทำให้สักพลาด แสตมป์ร้องไห้อยากลืมรอยสักนี้เหลือเกิน (ฮา)
– เรื่องกองถ่าย MV ขี้ลืม ลืมย้ายไฟ นักแสดงลืมบท ลืมจัดพรอพ ไปจนถึงพี่แสตมป์ลืมเนื้อร้อง (ฮา)
– ฟุ้งไปถึงไอเดียว่า วันที่ปล่อย MV ก็ให้บอกอะไรสักอย่างไป แล้วไม่ปล่อยตามวันที่ประกาศ และอ้างว่า ลืม

…เนี่ย เนื้อเรื่องยังไม่ได้อะไรสักอย่าง มันคิดไปมั่วละ

ฟุ้งไอเดียขึ้นมาเพียบ แต่เรายังไม่คลิ๊กกับมันสักที เหมือนเป็นนักมวยต่อยแย็บๆ รัวๆ แต่ยังไม่มีหมัดฮุคตรงใจ จนมาวันท้ายๆ ที่จะต้องเข้าไปเสนอ LOVEiS

เราเลยทิ้งแนวทางเดิมที่พูดถึง ‘อาการลืม’ แล้วลองย้ายมาแนวทาง ‘ไม่ลืม’ หรือ ‘สิ่งที่ตกค้างในหัว’ ดู

คือเริ่มจากการคิดเล่นๆ ว่า ให้พระเอกเปิดฮาร์ดดิสก์ แล้วภาพในโฟลเดอร์ ‘แฟนเก่า’ มีคลิปวีดีโอเก่าๆ ฯลฯ
ติดอยู่ที่เนื้อเรื่องมันจะอยู่ในหน้าจอคอม หน้าจอมือถือ ซึ่งมันก็ดี แต่มัน Digital เกินไป แลดูจับต้องไม่ได้
(อีกอย่าง…มันดูไปซ้ำกับหนัง 36 ของเต๋อ นวพลอีกด้วย)

เราเลยได้ไอเดีย ‘ย้อนอดีต’ (จากการเปิดฮาร์ดดิสก์ย้อนดูเรื่องที่ผ่านมาแล้ว)
ทีนี้ก็เลยเติม ‘สิ่งที่จับต้องได้’

‘ย้อนอดีต’ + ‘สิ่งที่จับต้องได้’ ก็คือ การจัดวางสิ่งของที่ดูแล้วระลึกถึงอดีต
และสถานที่เดียวที่มีสิ่งของที่เล่าถึงอดีตที่ผ่านมา –นิทรรศการ

‘นิทรรศการ’ อาจจะดูไม่ค่อยเท่ งั้นเป็น ให้เป็น Gallery งานศิลปะดีกว่า
ทุกผลงานในงานนี้ สร้างจากความทรงจำของพระเอกหมดเลย

ซึ่งพอมาสำรวจตัวเองกันจริงจังเกี่ยวกับความทรงจำของคนรักเก่า
สิ่งของต่างๆ ในความทรงจำเหล่านั้น มักจะมีเธออยู่ด้วยเสมอ
หนังที่ดูด้วยกัน, ทะเลที่ไปด้วยกัน, เพลงที่เคยฟังด้วยกัน

และยิ่งบังเอิญที่คำว่า ‘Exhibition’ มีคำว่า ‘EX’ ที่แปลว่า ‘แฟนเก่า’ อยู่ด้วย

นี่มันคลิ๊กยิ่งกว่าถูกหวย!

แต่เดี๋ยวนะ…มันมีคนใช้ไอเดียนี้ไปหรือยังวะ?

ลองเสิร์ชดูโปรเจคต่างๆ จากทั่วโลก ปรากฏว่า ยังว่างเว้ย มีคล้ายสุดคือ Museum of Broken Relationship ที่ยุโรป เป็นมิวเซียมที่ให้คนส่งข้าวของจากแฟนเก่าที่ไม่ใช้แล้วเข้ามาเก็บไว้ให้คนเดินดู

โอเค คอนเซ็ปต์เริ่มมาจากเหตุการณ์เดียวกัน แต่ปลายทางคนละแบบ รอดอยู่ๆ

ธนช กับ วช ฟุ้งไอเดียงานศิลปะนู่นนี่ออกมา คุยกันอยู่สองคน ชอบกันอยู่สองคน พอเอาไปถาม หนอย เดอะ โปรดิวเซอร์ เธอถึงกับปวดกบาล เพราะด้วยความที่เนื้อเรื่องนี้ใช้ Setting เยอะพอสมควร
เพราะเราสองคนต้องการถ่ายใน Art Gallery จริงๆ (เพราะ Setting ไฟสวยอยู่แล้ว)

ไหนจะผลงานที่นำมาจัดแสดง (อยากให้มิวเซียมนี้ มีผลงานในทุกแบบ ทั้งภาพถ่าย, ภาพสีน้ำมัน, Sculpter, VDO Art, หรือ Installation Art)

แต่พอไอเดียนี้ดีที่สุด เราจึงต้องกลับมาเหลาไอเดียกันใหม่ ไม่ให้งานศิลปะมันเยอะเกินไป หรือเว่อร์จนเกินไป

พวกเรานัดเจอแสตมป์ที่ร้านกาแฟ ‘Tom N Toms’ ตรง Gateway เอกมัย เพื่อขายไอเดีย EXhibition

ที่ร้านกาแฟ…ทุกคนเดินไปสั่งกาแฟ กลับมานั่งที่โต๊ะ

แสตมป์ขึ้นบันไดเลื่อนมาที่ร้าน ทักทายกันตามประสา
“คืองี้ครับ พวกเราลองเอาไอเดียเพลงมาคิดพัฒนาต่อ เราเลยได้ไอเดียว่า เราจะทำ MV นี้ให้เป็นงานนิทรรศการ ชื่อว่า ‘The EXhibition นิทรรศการแฟนเก่า’ โดยในงา…”
“ซื้อ! ดี! เอา! โคตรเจ๋ง!” แสตมป์พูดสวน

…

เวลาที่เหลือ นั่งรอกาแฟกัน
“โอ้โห…ไอเดียดีแบบนี้ ส่งไลน์มาเล่าก็ได้แล้ว” แสตมป์กล่าว
“เออ ไม่ต้องทำสตอรี่บอร์ดอะไรเลยนะครับ เจอกันตอนงานเสร็จเลย…งบน้อย”