คำนำสำนักพิมพ์
หลายต่อหลายครั้ง ความทรงจำชอบเล่นกับเราประหนึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่มีกาลเทศะ จู่ๆ ก็โพล่งโผล่ออกมาตบหัวกระแทกบ่าอย่างไม่มีปี่ขลุ่ย เวลาที่ทิ้งตัวลงนอนมองท้องฟ้า เพลงสักเพลงแว่วมา เห็นป้ายโฆษณาย้อนยุค หรือกระทั่งเดินผ่านร้านอาหารที่คุ้นเคย ร้านที่เราจำได้ไม่ลืมว่าเคยมากับใคร
บนโต๊ะอาหาร รสชาติหรือเหตุการณ์ในบางมื้อถูกลืมไปตามกาลเวลา แต่บางมื้อก็ถูกกลั่นเก็บเอาไว้ รอวันถูกกระตุ้นด้วยอะไรบางอย่าง ข้าวผัดปูทำให้คิดถึงคนคนนั้น นึกถึงเหตุการณ์ชวนยิ้มตอนที่เห็นน้ำแข็งไส ติ่มซำควันฉุยน่าอร่อยทำให้รู้สึกเศร้า กระทั่งน้ำเปล่าก็อาจทำให้เกิดอิ่มขึ้นมาทั้งที่ยังไม่ทันจะกินอะไร
คนพิเศษในชีวิตเท่านั้นแหละ ที่จะได้ร่วมโต๊ะอาหารกับเราทุกครั้งที่ได้เจออาหารสักเมนู ต่อให้เรานั่งอยู่เพียงลำพังหรือกับผู้คนมากมาย เขาหรือใครคนนั้นจะมาร่วมวงอยู่ด้วยเสมอ
ความทรงจำระหว่างมื้ออาหาร เป็นช่วงเวลาที่น้อยคนนักจะชวนให้เราได้ลองนึกดูว่า เรานึกถึงใครเวลาที่อยู่ในครัว บนโต๊ะร้านสุกี้ หรือกำลังรอซื้อลูกชิ้นทอด
อย่างที่ อรุณวตรี รัตนธารี กำลังตบเบาะเก้าอี้ชวนให้เราลองคิดตาม
นอกจากความสนใจในการทำอาหาร ภาพเมนูสารพัดที่เธอลงมือทำในนามแม่ครัวกึ่งสมัครเล่นบนเฟซบุ๊คและอินสตาแกรมของนักเขียนหญิงคนนี้ที่ยืนยันถึงความสนใจในเรื่องรอบครัวของเธอ ก็ยังมีเรื่องการเขียนที่สามารถบรรยายรสกลิ่นเสียงได้ครบถ้วนน่ากินที่เราเห็นได้ชัดจากงานอักษรของเธอในฐานะกองบรรณาธิการนิตยสาร ที่อร่อยจนต้องกวักมือชวนมาเขียนหนังสือเสียให้เป็นเรื่องเป็นราว
เธอพยักหน้ารับประหนึ่งแม่ครัวผู้ไม่ยี่หระต่อเมนูใด หายหน้าเข้าครัวไปต้ม ผัด แกง ทอด เธอก็ยกต้นฉบับร้อนๆ ออกมาให้เราได้ลิ้มลอง ซึ่งหากเป็นรายการโทรทัศน์แนวชวนชิม คุณจะได้เห็นสีหน้าและแววตาของเรา ที่เมื่อปากถูกละออกมาจากช้อน มองหน้ากันเม้มปากซ่อนยิ้ม พยักหน้าตื่นเต้นชื่นชม ก่อนเอ่ยปากขอเติมอีกจาน ก่อนจบรายการก็ไม่ลืมมอบเกียรติคุณอะไรสักอย่างเอาไว้ให้ร้านของเธอ
และเมื่อจะต้องวิจารณ์ เราก็พูดได้เต็มคำว่านี่เป็นงานเขียนที่มีรสชาติพิเศษส่วนตัว ไม่เหมือนใคร ขยายให้คนดูได้ฟังว่ารสของอาหารและความสัมพันธ์นั้นคล้ายกันตรงที่มีรสชาติแตกต่าง บ้างขม บ้างหวาน บางเมนูหากินได้ง่าย ในขณะที่บางเมนูนั้นต่อให้มีเงินแค่ไหนก็ไม่อาจหาทางกินได้อีกแล้ว บิลด์ส่งท้ายไปอีกว่า เป็นต้นฉบับที่ทำให้เราเสียเวลาอย่างหนัก เพราะในแต่ละบทเมื่ออ่านจบเป็นต้องวนเวียนอยู่กับความทรงจำเฉพาะตัวที่หลงมาระหว่างรับประทานให้ต้องจุกอยู่อย่างนั้นเป็นวัน
แน่นอน ลิ้นของคนเราไม่เหมือนกัน อาหารก็ใช่ หนังสือก็ไม่ต่าง มันจึงเป็นหน้าที่ของคุณที่จะลงมืออ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยตัวเอง เราหวังว่าคุณจะเอร็ดอร่อย
และด้วยความหวังดี เราคงต้องบอกว่าค่อยๆ กิน
ระวังจะจุกจนเดินลำบาก แล้วจะหาว่าไม่เตือน
สำนักพิมพ์แซลมอน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in