ไม่รู้ว่าจะมีใครเคยเกิดความคิดในเรื่อง 'การมีตัวตน' ของตัวเองบ้างหรือเปล่า?

ว่า ณ เวลานั้น ตัวของเรากำลังทำอะไร? มีสถานะแบบไหน?
ความสำคัญของเราต่อผู้คนเหล่านั้นมีมากน้อยเพียงใด?

ความคิดเหล่านี้ที่ได้กล่าวมามักไม่มีตัวตนอยู่จริง
หากเราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ตกเป็นรองอยู่

ถ้าเปรียบเทียบได้กับละครฉากใหญ่สิ่งที่เราเรียกมันว่า การตกเป็นรอง นี้
น่าจะคล้ายกับบทบาทของ 'ตัวประกอบ' ละครตัวหนึ่งที่ช่วยสร้างสีสันในเรื่อง
หรือเป็นบทที่ถูกเสริมเข้ามาให้เรื่องดูมีอะไร แต่ตัวประกอบนั้นไม่ได้ถูกให้ความสำคัญแต่อย่างใด

เช่นเดียวกันกับบางคน ที่เกิดความคิดที่ว่า "นี่กูมาทำอะไรตรงนี้วะ?" กับสถานการณ์ตรงหน้าของเขา
ทั้งๆที่ เขาก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วในส่วนที่ตัวเองสามารถจะทำได้ เพื่อให้คนรอบข้างพึงพอใจ
แต่กลับถูกปล่อยผ่าน ถูกเมินเฉย เหมือนการมีอยู่ของเขาไร้ซึ่งตัวตน

จึงไม่แปลกที่จะเกิดความคิดของการมีตัวตนของตัวเอง
และไม่สามารถปฏิเสธได้เช่นกันว่า ความคิดนี้จะไม่มีผลต่อสภาพจิตใจและความคิด


ตัวประกอบที่ถูกเรียกในยามคับขัน
ตัวประกอบที่จะเป็นตัวเอกได้ก็ต่อเมื่อตัวละครหลักไม่อยู่
ตัวประกอบที่มีตัวตนเพื่อสนับสนุนตัวละครหลักให้เฉิดฉายมากยิ่งขึ้น

แล้ว ตัวประกอบที่สามารถเป็นทั้งตัวประกอบและตัวละครหลักได้ ล่ะ?

จะเป็นไปได้หรือไม่?
หรือไม่มีทางเป็นไปได้เลย...

การหาคำตอบต่อคำถามนี้ยังคงต้องใช้เวลา


ไม่มีใครอยากเป็นตัวประกอบตลอดไปหรอก
จริงไหม?

แต่ในชีวิตจริงตรงนี้ กับสถานการณ์ตรงหน้า
จะมีช่องว่างตรงไหนให้เราได้เข้าไปมีบทบาทหลักได้บ้าง?
เพียงแค่ได้มีตัวตนสักนิดสำหรับใครสักคนหรือสำหรับสถานการณ์บางอย่าง

ก็คงจะดีไม่น้อยเลย

และจนกว่าจะได้คำตอบ

การเป็นตัวประกอบที่มีบทบาทอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ก็อาจจะพอเยียวยาได้บ้าง

สักนิดก็ยังดี.



แด่การมีตัวตนที่แท้จริงในบางสถานการณ์ (:
14 March 2018