/into the sky/
ควันบุหรี่จากระเบียงห้องข้างๆลอยละล่องขึ้นสู่ท้องฟ้า และจางหายไปอย่างรวดเร็ว ไร้ซึ่งร่องรอยหันไปมองหน้าผู้ปล่อยควันก็พบว่าเขาผู้นั้นกำลังมองมาทางนี้อย่างครุ่นคิดเช่นกัน
“พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ถามเขาออกไป
“เปล่านี่ มองไม่ได้หรือไง”
เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ
“ก็ได้ครับแค่ไม่รู้ว่าพี่จะมองไปทำไม”
“หึ”
เรายืนมองพระอาทิตย์ตกด้วยกันโดยปราศจากการสนทนาใดๆตลอดระยะเวลาที่จ้องมองการตกของดวงอาทิตย์เหลือเพียงความสว่างอย่างเย็นยะเยือกในช่วงฤดูหนาว
“พี่หนาวไหม”
“ถามอยู่ทุกวันแล้วได้คำตอบว่ายังไงล่ะ”
หัวเราะให้กันเบาๆเพราะทุกครั้งเขาก็จะตอบมาว่า หนาวจนชินแล้ว แบบนี้ทุกครั้ง
/amusement park/
เรานัดกันมาที่สวนสนุกแห่งหนึ่งเขาบอกว่าชอบมาเที่ยวตอนช่วงเย็นๆ ของฤดูหนาว โดยเฉพาะสวนสนุกเพราะตอนปกติสวนสนุกจะปิดตอนสองทุ่ม แต่ทุ่มครึ่งก็ต้องออกแล้วเพราะเขาจะเริ่มเก็บของกัน
“แต่สวนสนุกในฤดูหนาวมันจะมืดเร็วเราก็จะได้เห็นไฟจากสวนสนุกเร็วขึ้น แล้วก็นานขึ้น”
เขาพูดขึ้นในตอนที่ลดกล้องฟิล์มในมือลงแล้วหันหน้ามาทางนี้ ยกกล้องขึ้นมาแล้วกดถ่ายภาพอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
เราแทบจะไม่ได้เล่นเครื่องเล่นใดๆเลย เท่าที่นึกได้ก็เล่นแค่ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์และยิงปืน
เขาเก็บภาพทุกๆ ท่วงทีไว้
รอยยิ้มของผมถูกบันทึกไว้ในฟิล์มม้วนนั้นของเขา
ไอศกรีมโคนยังคงอร่อยเสมอสำหรับเราสองคน
“ดีว่ะทุกอย่างตอนนี้แม่งโคตรดี นั่งบนเก้าอี้ มองดูแม่น้ำที่เลยไปอีกจะเป็นตึกสูงๆเรามีฉากหลังเป็นสวนสนุก ชิงช้าสวรรค์สูงๆ นั่งกินไอติมกับลมเย็นๆ ที่อาจจะหนาวดีชิบหาย”
ราวกับว่าเขากำลังพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัวดวงตาจับจ้องไปยังสะพาน และมองตามเรือสำราญที่กำลังล่องไปตามแม่น้ำ
“พี่ครับ ตอนนี้...”
“..........”
“เราเป็นอะไรกันเหรอครับ”
/relationship/
“คิดว่ายังไงล่ะ”
“.....ไม่กล้าคิดครับ”
ก้มหน้าลงมองเท้าของตัวเอง
“อะไรก็ได้ที่เราสบายใจกันทั้งคู่อาจจะแย่ที่มันไม่มีชื่อเรียกที่ตายตัว แต่เราก็รู้กันอยู่ไม่ใช่หรือไงว่าเรารู้สึกยังไงกัน”
“..........”
“หรือว่านายไม่รู้”
/smoke on the rooftop/
หายไปแล้ว...
เขาหายไปโดยที่ไม่มีใครทราบสาเหตุ
หายไปเมื่อไหร่ไม่รู้รู้อีกทีเขาก็หายไปแล้ว
...หายไปเฉยๆ
หายไปราวกับควันบุหรี่ที่เคยจ้องมองมันลอยออกมาจากปากของเขา
/I hate tomorrow/
ผมรอเขาจากคำว่าวันพรุ่งนี้มาหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังคงรอต่อไป ไม่คิดที่จะหาเหตุผลว่าทำไม เพราะอะไร หรือว่าได้ยังไงเพราะสุดท้าย ไม่ว่าจะยังไง เขาก็คงจะหายไปอยู่ดี
หายไปแบบที่ผมเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวเขามีรูปถ่ายของผมและรูปคู่ของเราอยู่ในฟิล์มม้วนนั้น
ในขณะเดียวกัน
ผมกลับไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับเขาเลยสักอย่าง
นอกจากชื่อ.. และความทรงจำ
สิ่งที่ฉันรอ ไม่มีวันกลับมาเหมือนเก่า
ส่วนลึกในใจยังมีเรื่องราว ทุกอย่างนั้น
เปรียบดังฉันเองเหมือนกำลังนั่งรอรุ้งบนฟ้า
ทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีทีท่า ที่ฝนจะโปรย
เธออาจเดินหลงทางไป เกินกว่าจะกลับมาใช่ไหม
หนทางดูว่าเปล่า
ปฏิทินกับนาฬิกา บ่งบอกแค่เพียงวันเวลา
ที่ไม่มีค่าใดๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in