“พวกเราบ้าไปแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่รู้ตัวนะ แต่ทำเป็นมองไม่เห็นกัน คิดแต่ว่าจนกว่าลูกจะสอบเข้าเสร็จ จะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องปลง แต่ว่าสุดท้ายมันเหมือนกำลังรัดคอตัวเอง”

— ความลับใต้ทะเลสาบ, ฮิงาชิโนะ เคโงะ (บัณฑิต ประดิษฐานุวงษ์ แปล)

เริ่มด้วยเล่มแรกของปีที่อ่านจบ (หลังจากที่ชาวบ้านน่าจะอ่านกันไปเป็นสิบเล่มแล้ว…) เปิดมาก็เป็นแนวสืบสวนเลย จริง ๆ ตอนแรกไม่ได้คิดว่าจะอ่านเล่มนี้จบเป็นเล่มแรกของปี แต่เพราะเล่มมันบางที่สุดในชั้น (240 หน้า) แล้วก็ดองไว้นานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกเหลือเกิน (จริง ๆ มี ก ไก่ อีก 400 ตัวก็น่าจะยังไม่พอ…) เลยคิดว่า หยิบมาอ่านสักหน่อยแล้ว สรุปว่าจบในวันเดียว สมกับเป็นงานของฮิงาชิโนะค่ะ แรงเวอร์ เหมือนกลัวคนอ่านวางกลางทางก็ว่าได้

เรื่องย่อ

ความใฝ่ฝันของครอบครัวชนชั้นกลางญี่ปุ่นคืออยากให้ลูกได้ดีทางด้านการศึกษา เพื่อจะได้ไต่ระดับชนชั้นสังคมขึ้นไปได้อย่างภาคภูมิ ครอบครัวของชุนสุเกะเองก็ไม่ต่างกัน แม้เขาจะไม่เห็นด้วยกับมินาโกะ ภรรยาของตนนัก เรื่องที่ต้องกดดันให้โชตะ ลูกติดของเธอพยายามสอบติดโรงเรียนมัธยมต้นเอกชนให้ได้ ชุนสุเกะคิดว่าเด็กประถมก็ควรจะมีสนุกและมีอิสระเสรี แต่เมื่อได้ตามมินาโกะมาที่ริมทะเลสาบแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่พักค้างแรมของเหล่าพ่อแม่และลูก ๆ ที่มาติวสอบอย่างเข้มข้น และได้พบกับเหล่าพ่อแม่ครอบครัวอื่นซึ่งสนิทสนมกับมินาโกะจากโรงเรียนกวดวิชาที่ส่งลูกไปเรียน ชุนสุเกะจึงต้องเออออตามอย่างช่วยไม่ได้

ทุกอย่างดูปกติกระทั่ง เอริโกะ หญิงสาวสวยซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานและชู้รักของเขาปรากฏตัวขึ้น และเธอถูกฆ่า โดยมินาโกะสารภาพกับชุนสุเกะว่า ตัวเองเป็นคนฆ่าเอง

แทนที่จะแจ้งตำรวจและดำเนินการตามกฎหมาย ครอบครัวทั้งหมดกลับพยายามหาทางซ่อนศพของเอริโกะ แม้ชุนสุเกะจะเต็มไปด้วยความสงสัยแต่ก็ยอมลงเรือลำเดียวกับคนเหล่านั้นเพราะไม่อยากให้ภรรยาตัวเองต้องเดือดร้อน ซึ่งจะทำให้ลูก ๆ ของพวกเขาซวยไปด้วย กระนั้นชุนสุเกะก็ไม่เข้าใจ… ทำไมคนพวกนี้ถึงได้ต้องพยายามช่วยปิดบังเพื่อมินาโกะขนาดนี้กันนะ

---

จริง ๆ ตอนอ่านไปได้ต้นเรื่องก็รู้สึกว่า เอ หรือมันจะคล้าย ๆ กับเล่มก่อนหน้านี้ที่เคยอ่าน (เล่มสุดท้ายที่เราอ่านจบไปเมื่อสิ้นปีคือ สมการเปื้อนเลือด ของฮิงาชิโนะ เคโงะ เหมือนกัน) แต่ก็ยังไม่แน่ใจ ระหว่างทางมีโมเมนต์ให้อุทานตลอด (ต-ล-อ-ด) พูดได้เลยว่า วางไม่ลงจริง ๆ ถึงช่วงแรก ๆ จะเกริ่นยาวไปหน่อย แต่พอถึงไคลแมกซ์ก็ลุ้นจนจะจิกปกหนังสือ จนถึงจุดที่เฉลยแล้วก็ถอนหายใจยาว ๆ แม้จะเดาได้ตั้งแต่กลาง ๆ เรื่อง (ในฐานะคนเคยอ่านงานมาก่อนแล้วเล่มหนึ่ง) แต่พอเฉลยออกมาว่าใช่จริง ๆ ก็ยังทำให้หัวชาวาบเช่นเดิม หรือนี่คือเสน่ห์ของงานฮิงาชิโนะก็ไม่รู้เหมือนกัน อ่านไปแค่สองเรื่อง 555

ช่วงเฉลยสุดแสนจะชวนหัวชา แต่ที่ชอบมากอีกก็คือการสอดแทรกประเด็นสังคมญี่ปุ่นไว้ได้อย่างชวนหดหู่ (ก็ต้องหดหู่อะเนาะ นิยายสืบสวนฆาตกรรม) Asian Parents ไม่เคยทำให้เราผิดหวังเรื่องกดดันลูกให้เรียนโรงเรียนดี ๆ เพื่อปูทางสู่อนาคต เจตนาดีแต่ execution น่าขนลุกทุกรูปแบบ อ่าน ๆ ไปก็นึกถึง SKY Castle ที่เป็นซีรีส์เกาหลี แต่อันนั้นอีลีตเต็มขั้น ไม่ใช่แค่แคมป์อ่านหนังสือข้ามวันแต่แทบจะฆ่ากันด้วยเกรด (หัวเราะแบบขื่น ๆ)

พอมาคิดดูแล้ว สิ่งที่น่าสะเทือนใจที่สุดของเล่มนี้ก็คือย่อหน้าสุดท้ายนั่นแหละ พอ ๆ กับตอนอ่านสมการเปื้อนเลือดถึงบรรทัดสุดท้ายแล้วขนลุกวาบ ฮิงาชิโนะเป็นพวกชอบฟาดเราด้วย last words หรือยังไง แต่ปังมากค่ะ อ่านจบแล้วก็คือ มองฟ้า มองเพดาน อ่า นี่ฉันอ่านอะไรไปนะ มันช่าง… (เคว้งคว้าง)

ต้องลองไปสัมผัสความรู้สึกนี้เองค่ะ! (เล่าอะไรไม่ได้เลยเพราะสปอยล์ ?)

---