ว่าจะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป

ทางเดียวที่จะหลีกหนีความเจ็บปวดได้อาจจะเป็นการหลับไปตลอดกาล

ฉันเคยมั่นใจอย่างแรงกล้าในความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวในตัวฉัน

ยืนและวิ่งอย่างไม่ลังเลหรือขอความช่วยเหลือจากใคร

แต่ในส่วนลึกในนั้น ฉันไม่เคยยืนได้ด้วยขาของตัวเอง

ฉันเรียกร้องให้ใครมาเจอฉันและช่วยให้ฉันยืนขึ้นอยู่เสมอ

แต่วัย25นั้น ยังคงสับสนวุ่นวายและสะเปะสะปะ

ภาระทางกาย ความสับสนในระบบประสาท ความเจ็บปวดในจิตใจ 

ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่ฉันเคยชินมาทั้งชีวิต ค่อยๆกัดกะเทาะเอาเปลือกนอกออกจนหมด

เกราะป้องกันแตกสลายไปหมดแล้ว

แตกสลายไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยววิญญาณของความศรัทธา

ศรัทธาต่อโลก ต่อมนุษย์ น่ะหรือ 

ฉันไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว

หากปราศจากเค้าแล้วฉันคงสูญสลายไป

มีเพียงรักที่ทำให้ฉันมีชีวิต 

เด็กน้อยเอ๋ย โลกมนุษย์ช่างยากเย็นยิ่งนักกับการมีชีวิต

ต่อสู้กับตัวเองเพื่อไปต่อสู้กับผู้อื่นต่อไป

แล้วสุดท้าย คำว่าชีวิตที่ใครต่างสงสัย 

ใครกันเล่าจะนิยามถึงแก่นแท้ของมันได้