"เมื่อไหร่จะถึงบ้านหรอครับ”

/งานใกล้เสร็จแล้วครับ/ ประโยคที่เขาเบื่อมันมาก แม้เขาจะอยากเจ้าคนพูดขนาดไหนแต่เขาก็เบื่อประโยคนี้เหลือเกิน คนตัวเล็กที่มือถือโทรศัพท์แต่ก็เอาแต่เดินไปเดินมาไม่หยุด ปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไปดี

/งั้นผมนอนก่อนแล้วนะครับ/ เสียงปลายสายอ่อนลงทันทีจนจุนฮยองอยากจะหายไปจากโต๊ะทำงานตั้งแต่ตอนนี้แต่เพราะงานตรงหน้าก็ด่วนมากเช่นกัน

อีกสองหน้าท่องไว้อีกสองหน้า

“กีกวังอ่า” เขาเรียกปลายสายไว้ก่อนที่อีกคนจะวาง ช่วงนี้งานรุมเร้าจนจุนฮยองเองก็แทบไม่ได้เจอหน้า ถึงต้องโทรคุยกันอยู่แบบนี้

อีกคนตอบรับในลำคอก่อนจะรอฟังว่าเขามีอะไรจะพูดต่อ

“คิดถึงนะ”

/เหมือนกันครับ/

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่วันอาทิตย์ของจุนฮยองดูสำคัญมากขนาดนี้ เขาเคลียร์ทุกอย่างไม่ให้มารบกวนวันสุดสัปดาห์ของเขาอย่างน้อยก็ขอหนึ่งวันก็ยังดี

“กีกวัง~”

“คุณจุนฮยองเลิกตามผมได้แล้วว” วันนี้ทั้งวันดูเหมือนพ่อมังกรอยากจะทำตัวแต่กับเจ้ากระต่ายซะเหลือเกิน ไม่ว่าอีกคนจะย้ายตัวไปทั้งไหนจุนฮยองก็พร้อมจะไปอยู่ข้างๆทันที

กีกวังซักเบื่อชื่อตัวเองซะแล้วสิ

“ผมจะไปเข้าห้องน้ำจะตามมาทำไมอ่ะ”

“มาให้กำลังใจ”

“คนบ้า!” ก่อนจะโดนปิดประตูใส่อีกหนึ่งที

“ทำไมอยู่ๆทำตัวติดผมจังเลยหล่ะครับ” บ่ายคล้อยแล้วคุณย่ากำลังพักผ่อนในเวลาส่วนตัว เช่นเดียวกับพวกเขาที่กำลังนั่งดูอะไรเรื่อยเปื่อย เจ้ากระต่ายในอ้อมแขนของเขาถามขึ้นด้วยความสงสัย ตาใสที่ช้อนมองเขาอยู่ดูราวกับกระต่ายจริงๆที่มันทำให้เขา

อยากจะฟัดอีกคน

“โอย ฮ่าๆ คุณจุนฮยองทำอะไรมันจั๊กจี้ ฮ่าๆ” แขนแกร่งรวบกีกวังเข้ามาชิดมากกว่าเดิมก่อนจะไช่หอมอีกคนตั้งแต่แก้มใส คาง ลำคอจนถึงไหปลาร้า

ต่อให้ประโยคที่เขาพูดต่อไปมันจะน่าเบื่อสำหรับคนฟังมากแค่ไหนแต่เขาก็ชอบที่พูดอยู่ดี

“ก็คิดถึงไง”