ฝนฟ้าที่คะนองทำให้เขานึกหวั่นใจถึงใครที่ออกไปซื้อของตั้งแต่บ่ายแล้วยังไม่กลับมาซักที

เป็นห่วง

“คุณจุนฮยองครับ”

มืด

มืดไปหมด เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนแต่รู้สึกได้ว่ามันอับชื้นเกินกว่าจะบอกว่าเขายังอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อ

ไม่น่าดื้อออกมาซื้อคนเดียวเลยตาย

“คนนี้แหละครับคนของจุนฮยองมัน” เสียงโหวกเหวกโวยวายของคนหลายคนดังเข้ามาใกล้ๆ กีกวังพยายามขยับตัวแต่น่าเสียดายที่เชือกที่มัดเขากับเก้าอี้มันแน่นเกินไป

“ไหนขอดูหน้าสิ” กีกวังหลับตาแน่นเมื่อจู่ๆถูกเปิดผ้าเงปิดตาทำให้แสงไฟลอดเข้ามาอย่างกระทันหัน

“อืม รสนิยมดีนี่” มือหนาของคนที่เขาเดาว่าน่าจะเป็นบอสจับคางเขาไว้ก่อนจะหันหน้าเขาทั้งซ้ายทั้งขวา

“ดูซิว่าถ้าฉันทำลายของของมันจะเป็นยังไง” มีดสั้นถูกหยิบขึ้นมาก่อนจะลากผ่านแก้มขาวไปลงข้างล่างมือหนากดน้ำหนักลงให้ด้านคมสัมผัสผิวตรงคอจนเลือดเริ่มซึมออกมา

“ไม่เจ็บหรอครับ” แววตาที่ดูท้าทายยิ่งทำให้ปากอิ่มเม้มแน่นกว่าเดิม ชายหนุ่มเห็นดังนั้นยิ่งกดมีดที่ลากลงไปเรืิ่ิยๆให้ลึกขึ้น

ปัง

“เสร็จไปหนึ่ง” ร่างของลูกน้องชายตรงหน้าร่วงลงไปกับตาตามมาด้วยเสียงทุ้มที่คุ้นทำให้เขาเผลอดีใจ

คุณจุนฮยอง

“ไอจุนฮยอง” ชายหนุ่มฟิวขาดทันทีที่ลูกน้องตัวเองโดนจัดการง่ายๆ ทั้งที่เขาจำได้ว่าไม่ควรจะมีใครรู้ในที่แห่งนี้

โง่หรืิอไงถึงไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้มีเครื่องคิดตามแล้ว

“ปล่อยกีกวังเดี๋ยวนี้ฮงกิ” จุนฮยองพูดก่อนจะเข้ามาประชิดตัวอีกคนโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เขากำลังโกรธ ยิ่งเห็นเลือดตรงลำคออีกคนแล้วเขาแทบอยากจะฆ่าคนที่ทำให้ตายคามือ

“โว้วๆ เดี๋ยวนี้ทำกับเพื่อนแบบนี้หรอครับ” ลมหายใจร้อนที่ชายหนุ่มสัมผัสได้เขาเริ่มรู้แล้วว่าเขาเล่นกับผิดคนจริงๆ ดวงตาสีน้ำตาเข้มเริ่มเปลี่ยนสีทอง

มังกรกำลังจะเผาทุกอย่าง

“ออกไปซะก่อนฉันจะเผาแก”

“ฮึ” ชายหนุ่มเดินกระแทกไหล่จุนฮยองแต่ก็ยังทำตามคำพูดของอีกคน จุนฮยองสั่งให้ลูกน้องจับตามองฮงกิต่อทันทีเขาไม่ไว้ใจอีฮงกิ

ความไว้ใจเขาถูกทำลายไปแล้วหลายครั้ง

ทั้งที่เขาอุตส่าห์ให้อภัยไปหลายต่อหลายครั้ง

“คุณจุนฮยอง” เสียงแหบพร่าดังขึ้นทำให้เขาได้สติรีบถลาตัวเองเข้าไปหาคนที่ยังถูกมัดอยู่

“เจ็บมั้ย” เสียงทุ้มอ่อนลงทันทีเมื่อพูดกับกีกวัง คนตัวเล็กส่ายหัวให้ก่อนจะขอร้องให้พาตัวเองออกไปจากตรงนี้

“เลือดออกอยู่เลยรู้มั้ย” มือใหญ่ซับเลือดตามรอยกรีดที่อีกคนโดน กีกวังที่นอนพิงอยู่อกอีกคนทำเพียงแค่ยิ้มบางๆให้ เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วแม้จะไม่ได้เสียเลือดมากแต่การที่ถูกมัดไว้นานๆมันก็่ทำให้เขาเมืิยพอสมควร

“อ่ะคุณจุนฮยองทำอะไร” สัมผัสอุ่นๆและเปียกชื้นบริเวณลำคอทำให้เขาเผลอสะดุ้งตกใจ ลิ้นของอีกคนยังคงวนเวียนอยู่ตรงลำคออีกคน ใกล้กับบาดแผลตรงรอยเลือด

ฮึก

มือเล็กเผลอขยำเสื้อเชิ้ตของอีกคนไว้ในเมื่อ ทั้งเจ็บทั้งเสียวจนเขาไม่รู้ว่าควรจะออกเสียงแบบไหนออกมาจากลำคอ หน้าซุกเข้ากับอกอีกคนยิ่งเป็นการเปิดทางให้จุนฮยองมากขึ้น

ริมฝีปากทาบลงใกล้ๆกับแผล เสียงหวานแหบเผลอหลุดออกมาจนได้ จุนฮยองยิ้มอย่างพอใจ มือที่ว่างจัดการจับให้อีกคนนั่งหันเข้ามาหาตัวเองทั้งหมด

“เป็นแวมไพร์รึไงครับ” ตาใสค้อนเมื่ออีกคนดูจะชอบใจเหลือเกิน แม้เลือดจะหยุดไหลไปแล้วแต่อาการปวดตุบๆยังมีอยู่กีกวังอยากจะนอนพักซักหน่อยก่อนจะได้ทำแผลแต่เมื่ออีกคนยังก่อกวนเขาไม่เลิก

“ก็เห็นชัดๆว่าเป็นมังกร”