“แล้วคุณเป็นใคร” หลังตากโดนพาออกมาจากตรอกตรงนั้นอล้วเขาก็ถูกพามาขึ้นรถสุดหรูพร้อมกับอีกคน

ยงจุนฮยอง เจ้าของบ่อนขนาดใหญ่หนึ่งในบ่อนที่พ่อขกีกวังชอบไปเล่นบ่อยๆ และเหมือนละครทั่วไปที่พ่อมักจะขายลูกให้เจ้าของบ่อน

แล้วพอดีละครมันตรงกับชีวิตเขามากเกินไปสินะ

และเขาไม่ใช่นางเอกรวมไปถึงไม่ใช่คนแรกด้วย

จุนฮยองมองหน้าคนที่ดูโกรธเคืองคนเป็นพ่อของตัวเองแต่ถึงอย่างนั้นคำถามแรกที่ออกมาจากปากกลับไปการถามถึงว่าพ่อของเขารู้เรื่องที่เขาจะไปกับจุนฮยองแล้วใช่มั้ย

คนดีจริงๆเลยนะ

ความจริงๆแล้วเขาไม่ได้มีเหตุผลเพียงแค่นั้นที่เขาจะต้องเอากีกวังมา

ไม่งั้นเขาจะไปรับด้วยตัวเองรึไง

มังกร

ในฮิวแมนบีสท์แล้วแทบไม่มีใครเจอว่าใครเป็นมังกรเพราะพวกเขาไม่ใช่สายพันธุ์ที่สืบกันได้ง่ายๆ 100ปีเกิดหนึ่งคนเลยก็ว่าได้

มังกรทุกตัวมีคู่ชีวิตของตัวเอง

คู่ชีวิตของมังกรมีปานอยู่ที่ต้นคอ

ตาคมมองไปที่คนข้างๆที่เอาแต่ครุ่นคิดว่าเย็นนี้พ่อของตนจะกินอะไรดี

คอขาวระหงที่มีปานอยู่ใกล้หูเจ้าตัวมันคล้ายเหลือเกิน คล้ายเป็นสัญลักษณ์ที่เขาได้มาตั้งแต่เกิด

คงบอกได้อยู่แล้วว่าใครเป็นคู่ชีวิตของเขา

จุนฮยองให้คนจัดห้องให้กับกีกวังหนึ่งห้องและก่อนข้าวของจากบ้านกีกวังเองก็อยู่ในนั้น ตาใสดูตื่นเต้นกับสภาพแวดล้อมใหม่ บ้านหลังใหญ่ที่ใหญ่เกิดกว่ากีกวังจะซื้อในชาตินี้ได้แน่ๆปรากฏเกิดสายตามันทำให้เขาอยู่นิ่งไม่ได้เลย

“กีกวังอย่าจับมันจะ-”

เพล้ง

ไม่ทันขาดคำแจกันราคาแพงแต่ไม่ได้สำคัญอะไรก็ตกแตกต่อหน้าต่อตาเขา เจอกระต่ายได้แต่ตกใจจนทำอะไรไม่ได้ถูก ทำท่าจะเก็บเก็บเศษที่แตกดีที่เขาห้ามทัน

“อย่า ไม่ให้ เดี๋ยวเจ็บ” เขากระชากอีกคนให้เดินไปอีกทางก่อนจะสั่งให้สาวใช้มาเก็บกวาดแทน

“นี่ห้องของฉัน”

“อ้าวข้างผมเลยนี่หน่า”

“ใช่ มีประตูเชื่อมด้วย” จุนฮยองพากีกวังเดินไปเรื่อยๆจนไปหยุดที่ประตูอีกหนึ่งบาน

“และนี้” ประตูถูกเปิดก่อนจะพบกับหญิงชราที่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางสงบ ผมสีขาวราวกับหิมะของหญิงผู้นั้นยิ่งทำให้ดูราวกับเธอได้อยู่บนสวรรค์ไปแล้ว

“คุณย่าครับ” เสียงทุ้มเรียกเธอเบาๆ หญิงชราลืมตาขึ้นก่อนจะยิ้มมาให้ทั้งคู่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลมาก

“คุณจุนฮยองผม” จุนฮยองดึงกีกวังเข้ามาใกล้ๆก่อนจะส่งมือเล็กให้คนที่มีศัดิ์เป็นย่าของเขาจับ

คนตัวเล็กกว่าจ้องมองลึกลงไปในดวงตาของอีกคนมันทำให้เขารู้สึกได้ถึงความดีใจที่เขาเองก็ไม่รู้เพราะอะไร ความโศกเศร้า ราวกับเธอกำลังเล่าเรื่องราวให้เขาฟังทางสายตา

“ฮึก” เผลอสะอื้นออกมาจนจุนฮยองต้องก้มมองอีกคน ตาใสที่มีหน่วยน้ำคลออยู่พร้อมที่จะไหลลงไปอีกครั้งทำให้เขาตกใจเล็กน้อย

“ร้องไห้ทำไม”

“ผม ผมไม่รู้” กีกวังก็ไม่รู้ว่าเขาร้องไห้ทำไม จุนฮยองขอตัวลาจากคนเป็นย่าพลางจูงคนขี้แงออกมาด้วย

“หยุดร้องได้แล้ว”

“ผมไม่รู้ผมร้องทำไม ฮึก” สะอื้นหนักกว่าเดิมไปอีก เขาเลยคว้าอีกคนเข้าในอ้อมแขนก่อนจะลูบหัวเล็กเบาๆ

“ไม่ร้องแล้วนะ ชู่ววว” เสียงทุ้มกังวานปลอบโยนอีกคนอย่างไม่รีบร้อน ตาคมมองลึกเข้าไปที่ประตูบานที่เพิ่งปิดไป

คุณย่าอย่าเพิ่งแกล้งกีกวังสิครับ

“ต่อไปนี้เธอต้องเป็นคนดูแลคนย่านะ”