ณ ร้านกาแฟชานเมืองอันแสนเงียบสงบ.... ละมั้ง...
“แป๊ดดด ปี๊ดดดด” เสียงแสบแก้วหูที่ถ้าไม่มองก็ไม่รู้ว่าออกมาจากเครื่องดนตรีทองเหลืองอันแสนแพง
“ว้อยยยย เสียงอะไรเนี่ย หนวกหู!!!”
“ไม่รู้จักแซ็คโซโฟนหรอเพื่อน น่าสงสารจริงๆ โตมาจากไหนเนี่ย”
“นี่ร้านกาแฟ ต้องการเพลงเบาๆ สบายๆ ไม่ใช่เสียงแสบแก้วหูแบบนี้ปะเพื่อน”
“ก็กำลังหัดนี่ไง คิดดูดิ ถ้าเกิดร้านนี้มีเป่าแซ็คแบบสดๆอะ โคตรมีกิมมิกเลยรู้ปะ”
“ก็ถ้าเป่าเป็นเพลงมันก็จะใช่อยู่หรอกเพื่อน แต่นี่มันเสียงไล่ลูกค้าชัดๆ!”
“ปากแบบนี้ไงเลยมานั่งว่างๆอยู่ร้านเพื่อนไม่ไปทำการทำงาน”
“ฟรีแลนซ์ว้อยยย หอบงานมาทำที่ไหนก็ได้ ปากนี้ไงเลยไม่มีลูกค้าเข้าร้านน่ะ นี่อุตส่าห์มานั่งกินให้ทุกวันยังไม่สำนึกอีก”
“ก็ถ้ามากินละจ่ายตังค์แบบลูกค้าคนอื่นก็จะสำนึกนะ”
“เพื่อนกันไงเพื่อนกันนนน ก็ลดราคาให้ครึ่งนึงไงง จำที่บอกไม่ได้แล้วหรออ”
“ก็ตอนนั้นเรียกลูกค้าไง เพื่อนกันก็ลดให้เผื่อเรียกลูกค้าคนอื่นมาให้ ไม่คิดว่าจะมากินทุกวันมั้ยล่ะ แบบนี้ขาดทุนหมด เฮ้อออ”
“มีเงินซื้อแซ็คมาเป่าเล่นแบบนี้ก็แปลว่าไม่ได้ลำบากอะไรใช่ไม่ใช่?”
“ก็นะ เอาจริงๆให้แกกินฟรีๆก็ไม่ได้ขัดสนอะไร ไหนๆก็ถือเป็นค่าขนมที่แย่งกันกินมาตั้งแต่เด็กละกัน”
“นานขนาดนั้นจำไม่ได้แล้วว้อยย เออๆ เอาเป็นว่าเดี๋ยวสอนแทนค่ากาแฟอีกครึ่งละกัน”
“เล่นเป็นด้วย?”
“เอาเป็นว่า พอออกงานได้ เล่นตั้งแต่สมัยปี1ละ”
“หูยยย ไม่เห็นจะรู้”
“แล้วทำไมอยู่ๆซื้อแซ็คมาอะ”
“มีลูกค้าบ่นๆว่าร้านมันเงียบไปหน่อย อยากฟังเพลงเพราะๆ ก็เลยนึกถึงเพลงแจ๊สไง”
“มึงก็เลยนึกถึงแซ็ค?”
“เสียงมันเซ็กซี่ดี กุชอบ”
“ก็เปิดเทปเอาก็ได้ปะเพื่อน ใจเย็นๆนะ”
“เปิดเพลงก็เหมือนร้านกาแฟร้านอื่นสิวะะ”
“จนกว่าจะเป่าเป็น เปิดเทปเอาเถอะ กราบนะเพื่อน กุสอนเอง 7วันได้เป็นเพลงแน่นอน ตอนนี้หยุดเลย”
“ก็จะเป่าวันนี้ไง เอามา!!”
“กริ๊ง~”
“ลูกค้ามา ไปรับเดี๋ยวนี้!” สุดท้ายเจ้าของร้านกาแฟก็ต้องรีบปั้นหน้า วิ่งกลับไปรับลูกค้าที่เคาท์เตอร์
“สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ”
อย่างน้อยก็ยังไม่มีลูกค้าคนอื่นคนไหนที่ได้ฟังเสียงทำลายล้างหู.. ล่ะนะ...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in