ช่วงนี้ยังโยซอบรู้สึกได้ว่าเพื่อนของเขามีอะไรแปลกๆไป เรียกว่าตั้งแต่เปิดเทอมมหาวิทยาลัยมาเลยดีกว่า ทั้งยิ้มคนเดียวทั้งวัน แกล้งอะไรก็ไม่โกรธ มีความสุขกับการเรียนผิดปกติ เป็นมาก็เกือบเดือนแล้ว
"อีกีกวัง" เรียกคนที่เอาแต่ขีดๆเขียนๆงานอยู่ไม่สนใจสองหัวที่กำลังอยากรู้เรื่องชาวบ้านแม้แต่นิด ซนดงอุนยื่นมือไปสะกิดไหล่เล็กให้รู้ตัว
"ห้ะๆ"
"ช่วงนี้แกเป็นอะไร" กีกวังไม่เข้าใจในสิ่งที่โยซอบกำลังถาม และแน่นอนว่าโยซอบรู้ว่ากีกวังไม่เข้าใจถึงได้อธิบายต่อถึงอาการต่างๆที่เจ้าตัวเป็นให้ฟัง
"ไม่มีไรหรอกหน่า"
"แอบชอบใครหรอกีกวัง" ซนดงอุนยังไงก็คนซนดงอุน แฟนที่แสนฉลาดของยังโยซอบเหมือนจะโดนจี้จุดเข้าให้เพราะแก้มใสของอีกคนเริ่มขึ้นสีนิดหน่อยแต่ยังไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟังจนโยซอบต้องลากอีกคนไปหาอะไรกินด้วย กว่าที่กีกวังจะเล่าเสร็จเขาคงหิวข้าวแน่ๆ
"ยังโยซอบออกมารึยัง" น้ำเสียงที่น่าสงสารไม่ได้ส่งลให้ปลายสายที่ยังไม่ออกบ้านกระทบกระเทือนเลย คงเพราะความตื่นเต้นปนกับกลัวจะไปค่ายรับน้องสาย พี่ๆที่คณะนัดเขาไว้ที่หกโมงเช้า กลัวว่าจะสายก็เลยปรับนาฬิกาไว้ที่ตีสี่ครึ่งเอง แต่งตัวเร็วไปนิดตอนนี้เพิ่งจะตีห้าสิบนาทีเขาก็มานั่งอยู่แถวๆร้านสะดวกซื้อใกล้คอนโดแล้ว
"มาคนเดียวหรอเรา" เสียงทุ้มที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้น กีกวังเลอสะดุ้งจนตัวโยนทำให้อีกคนอดขำไม่ได้
เหมือนกระต่าย
"อ่ะ ใช่ครับ"
"ให้พี่นั่งเป็นเพื่อนมั้ย" นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาต้องรีบวิ่งออกจากบ้านตั้งแต่ตีห้าเพื่อมารอเจอใครบางคนที่ร้านสะดวกซื้อ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in