ความต้องการของคิมโดยองในช่วงปิดเทอมเล็กของชั้นมัธยมต้นนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการได้นอนขลุกอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ เปิดหนังดูสักเรื่อง และปล่อยให้เวลาเดินหน้าไปเรื่อย ๆ ตามที่มันควรจะเป็น
เขาต้องการเพียงแค่นั้น แค่ได้ซุกตัวบนที่นอนอุ่น ๆ ทั้งวันทั้งคืน หลับแล้วก็ตื่นมานอนกลิ้ง แล้วก็หลับไปอีกรอบ วนไปจนกว่าจะรู้สึกหิวจึงค่อยลุกขึ้นมาหาอะไรกิน จากนั้นก็กลับมานอนกลิ้งต่อ
เขาต้องการเพียงแค่นั้น...แต่ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงได้ยากเย็นนัก!
"พี่โดยอง ๆ แจยอนอยากเจอคุณดาว"
ศีรษะทุยของเด็กชายวัยห้าขวบผุดออกมาจากผ้านวมผืนหนา ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยเสียงเล็ก ๆ ขึ้นประท้วง หลังจากที่โดนคนอายุมากกว่าจับตนม้วนเข้ากับผ้านวมผืนหนาเสียเป็นก้อนจนกระดิกกระเดี้ยแทบไม่ได้
"ตอนนี้มีดาวที่ไหนล่ะ" คิมโดยองส่งเสียงฮึ่มฮั่มในลำคออย่างนึกรำคาญ "นี่เพิ่งจะบ่าย และนายต้องนอนกลางวัน"
จองแจฮยอนเบะปาก ตั้งท่าจะงอแงอยู่รอมร่อ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมาเมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่าย
เขารู้ดีว่าพี่โดยองจะยิ่งไม่ชอบหากเขาทำตัวน่ารำคาญ
และใช่...คิมโดยองไม่ชอบเด็กชายจองแจฮยอนที่แสนจะน่ารำคาญคนนี้เอาเสียเลย
เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมเพื่อนของพ่อได้ถึงชอบเอาไอ้เด็กตัวกลมนี่มาฝากไว้ที่บ้านเขานัก พอฝากเสร็จก็ลากพ่อของเขาไปออกรอบ แม่ของเขาเองก็ออกไปพบปะกับสมาคมแม่บ้านตั้งแต่เช้า ส่วนพี่ชายที่อยู่หอพักมหาวิทยาลัยนั้นก็ยังไม่กลับ
สุดท้ายแล้วบ้านหลังใหญ่ทั้งหลังเลยเหลือเพียงแค่เขา และเพราะอย่างนั้น เขาถึงต้องตื่นขึ้นมามานั่งดูแลไอ้เด็กนี่ตั้งแต่เช้าตรู่ แทนที่จะได้นอนตื่นสายอย่างที่ต้องการ
เด็กหนุ่มใช้แขนของตนโอบรอบก้อนหนานุ่มนั้น ก่อนจะใช้มือตบลงไปเบา ๆ เป็นการกล่อมนอน
"แต่แจยอนยังไม่ง่วง" เด็กตัวกลมปุ้กลุ้กเถียงเสียงใส ไร้วี่แววของความเซื่องซึม "แจยอนอยากเจอคุณดาว นะพี่โดยอง นะ"
"เจออะไรล่ะ โน่น เห็นพระอาทิตย์โน่นไหม" ปลายนิ้วเรียวชี้ออกไปยังท้องฟ้าด้านนอก "แดดจ้ากลางหัวขนาดนั้น คุณดาวคุณเดิวอะไรน่ะพากันหนีไปหมดแล้ว"
แจฮยอนนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยิน สีหน้าของเด็กชายดูหงอยลงไปถนัดตาจนทำให้คนมองถึงกับใจเสีย
เวรล่ะ...ไม่ใช่ว่าอีกเดี๋ยวไอ้เด็กนี่จะร้องไห้แง ๆ ออกมานะ ตัวเขาเองก็ปลอบเด็กไม่เป็นเสียด้วยสิ
อย่าเชียวนะ...อย่าร้องออกมาเชียว ไม่งั้นเขาจะทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้องจนกว่าจะร้องเสร็จจริง ๆ ด้วย!
แต่แจฮยอนไม่ได้ร้องไห้ และเด็กชายก็ไม่ได้มีท่าทีงอแงใด ๆ เลยสักนิด แม้ว่าน้ำเสียงนั้นจะฟังดูจืดเจื่อนแค่ไหนก็ตาม
"แล้วต้องทำยังไงคุณดาวถึงจะกลับมาเหรอพี่โดยอง"
"มันเป็นขี้สงสัยจริงวุ้ยไอ้เด็กคนนี้" โดยองแสร้งบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก "ก็ต้องรอตอนค่ำโน่นแหละ ดาวมันชอบออกมาตอนมืด ๆ อยากดูก็ต้องรอ"
"แต่ตอนมืด ๆ แจยอนต้องกลับบ้าน"
"ใช่ไง เพราะงั้นอดทนไว้แล้วค่อยกลับไปดูที่บ้านนะ" คนอายุมากว่าเอ่ย ก่อนจะค่อย ๆ คลายผ้านวมที่ม้วนตัวเด็กชายในอ้อมแขนออกเล็กน้อยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องอึดอัดจนเกินไป "แต่ตอนนี้นายต้องนอนกลางวันก่อน เอ้า นอนได้แล้ว!"
แจฮยอนซุกศีรษะของตนเข้ากับแผ่นอกบางของอีกฝ่าย เขาชอบเวลาที่พี่โดยองใจดีกับเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็อดที่จะเสียดายไม่ได้
"แต่ตอนมืด ๆ ไม่มีพี่โดยอง" เด็กชายส่งเสียงงึมงำในลำคอ โดยองที่ได้ยินไม่ได้เอ่ยตอบอะไร เขาใช้มือลูบหลังของเด็กชายเบา ๆ จนกระทั่งดวงตากลมโตที่ไร้วี่แววง่วงงุนเมื่อครู่เริ่มหรี่ปรือ "แจยอนอยากเจอคุณดาวกับพี่โดยองนี่นา..."
แจฮยอนหลับไปแล้ว โดยองลอบถอนหายใจก่อนจะลุกจากเตียงแล้วจัดท่านอนให้กับเด็กชาย รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ทำให้อีกฝ่ายต้องผิดหวัง
แจฮยอนตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เด็กชายผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความงุนงงและสับสนเมื่อไม่เห็นใครอยู่รอบกาย
ดวงตากลมพยายามสอดส่ายหาพี่โดยองของตน ทว่าก็ไม่พบ
แจฮยอนกอดผ้านวมแนบอกก่อนจะกระโดดลงจากเตียง เท้าเล็ก ๆ ทั้งสองนั้นก้าวตรงไปยังประตูห้อง หมายมาดที่จะออกไปหาพี่โดยองโดยไม่รู้ว่าตนได้ลากผ้านวมที่อยู่ในอ้อมแขนติดมือมาด้วย
พี่โดยองของเขากำลังนั่งทำอะไรสักอย่างด้วยความขมักเขม้นอยู่ที่พื้นห้องนั่งเล่น คนอายุมากกว่าดูจะไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังถูกเด็กชายวัยห้าขวบจ้องมองด้วยความสนอกสนใจ จนกระทั่งเงยหน้าขึ้นมาเพราะจะหยิบอะไรสักอย่างแล้วดันสบสายตาเข้ากับดวงตากลมแป๋ว ๆ นั่นแหละ เขาถึงได้สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
"เฮ้ย!" น้ำเสียงและใบหน้าเหวอ ๆ นั้นทำเอาแจฮยอนเผลอสะดุ้งตาม "ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"แจยอนตื่นแล้ว" เด็กชายตอบ ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปหาอีกฝ่ายให้มากขึ้น "พี่โดยองทำอะไร?"
"นี่อะเหรอ" มือเรียวชูของที่กำลังถืออยู่ขึ้น ก่อนจะยกยิ้มและยักคิ้วแกล้งเบา ๆ เมื่อเห็นเด็กชายพยักหน้าตอบ "เดี๋ยวเสร็จแล้วก็รู้เองน่า"
สิ่งที่อยู่ในมือของโดยองนั้นดูคล้ายกับกล่องกระดาษแข็งที่มีรูเล็ก ๆ เจาะอยู่โดยทั่ว ทว่ามันกลับไม่มีส่วนของฝาปิดอยู่เลย
แจฮยอนอยากรู้ว่าพี่โดยองของเขากำลังทำอะไร เขาจึงล้มตัวนั่งลงกับพื้น กอดผ้านวมผืนหนาไว้ แล้วเอาแต่มองตามมือเรียวที่ขยับไปมาไม่หยุดของพี่โดยอง
เด็กหนุ่มง่วนกับกล่องดังกล่าวอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยุดมือลงในที่สุดเมื่อรู้สึกพึงพอใจแล้ว
เขาถือกล่องหน้าตาประหลาดนั่นไว้ในมือแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะยื่นมืออีกข้างที่ว่างอยู่ไปยังเด็กชายที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากตัวเขานัก
"มาเร็วแจฮยอน เดี๋ยวพี่จะพาไปดูอะไร"
เด็กชายเอื้อมมือไปคว้ามือนั้นเอาไว้ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างว่าง่าย
พี่โดยองพาเขากลับไปยังห้องนอน ผ้าม่านกันแสงผืนใหญ่ถูกเมื่อนปิดจนในห้องนั้นดูมืดทึบขึ้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะเอาโคมไฟที่อยู่บนหัวเตียงมาวางไว้กลางห้องแล้วครอบมันกล่องกระดาษหน้าตาประหลาดที่ถูกทำขึ้นเมื่อครู่
"พร้อมนะ"
โดยองหันมาเอ่ยกับเขา ก่อนจะกดเปิดโคมไฟ
ทันใดนั้น แสงสว่างก็กระจายออกมาตามรูเล็ก ๆ ที่ถูกเจาะ มันสาดส่องเข้ากับผนังและเพดานของห้องจนดูคล้ายหมู่ดาว
"โห..." แจฮยอนเงยหน้ามองดาวเหล่านั้น "สวยจังพี่โดยอง"
เด็กชายส่งยิ้มให้กับคนอายุมากกว่าจนมองเห็นลักยิ้มข้างแก้มที่บุ๋มลง
โดยองอมยิ้มตอบก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเด็กชายเบา ๆ เมื่อเห็นว่าดวงตาของอีกฝ่ายเป็นประกายระยับราวกับดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
บางทีเด็กนี่ก็น่ารักดีเหมือนกัน
บางทีน่ะนะ...
[end.]
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in