**โพสต์นี้ฝากถึงเด็กสาวที่ขี้อายและขี้กลัวมากๆคนหนึ่งค่ะ**

สวัสดี yangmeso เมื่อ 16 ปีที่แล้ว

                   ไม่รู้ว่าเธอจะลืมมันไปหรือยัง เด็กน้อยอายุ 5 ขวบคนนั้นที่จับไมค์ขึ้นร้องเพลงต่อหน้าเพื่อนที่ทำงานของคุณพ่อคุณแม่ เสียงหัวเราะ เสียงปรบมือ ทริปเล็กๆน้อยๆจากลุงๆป้าๆ  ในตอนนั้นเธอยิ้มต่อหน้าทุกคน เป็นยิ้มที่สดใสมากเลยนะ

                   ตอนเธออายุ 6 ขวบ พ่อพาเธอไปแข็งประกวดเล่านิทาน ต่อหน้าผู้คนเป็นร้อยๆ เธอต้องฝึกซ้อมกับพ่อนานหลายสัปดาห์เลยล่ะ จำได้ว่าเธอตั้งใจและคาดหวังกับรางวัลน่าดูเลยสิ เธอเอานิทานของพ่อไปฝันด้วยนะตอนนั้น ตื่นเต้นมากสิ แต่รู้อะไรมั้ย ตอนนั้นเธอทำมันได้ีมากๆ เธอได้รางวัลที่ 1 ด้วยล่ะ 

สวัสดี yangmeso เมื่อ 9 ปีที่แล้ว

                    เธอในตอนนั้นคงเป็นช่วงที่ชีวิตลำบากมากแน่ๆเลยใช่มั้ย ไม่มีใครเข้าใจเธอ แม้กระทั่งตัวเธอเอง เธอเฝ้าถามตัวเองเสมอว่าทำไมเธอถึงกลัวโลกทั้งใบได้ขนาดนี้ เธอไม่กล้าอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ไม่กล้าออกไปนำเสนอหน้าชั้นเรียน ไม่กล้าทำอะไรเลย เธอระบายให้ใครฟังไม่ได้ ฉันเองก็ไม่สามารถรับฟังและช่วยเธอแก้ปัญหาได้เช่นกัน ฉันขอโทษนะ แต่ฉันรู้ว่าทุกอย่างที่เธอทำในตอนนั้น เธอแค่ต้องการให้สังคมในตอนนั้นยอมรับในตัวเธอ เท่านั้นเอง 

สวัสดี yangmeso เมื่อ 4 ปีที่แล้ว

                     เธอจำครั้งแรกที่เธอตัดสินใจเต้นประกอบเพลงลูกทุ่งได้หรือเปล่า เธอลงประกวดโฟล์คซองด้วยนะ เธอตัดสินใจไปเกาหลีกับทัวร์ด้วยตัวคนเดียว เธอไปสอบเข้าสาขาที่เธอชอบครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ไม่มีใครเห็นด้วยกับเธอก็ตาม เธอคิดว่าเธอยังขี้อายและขี้กลัวอยู่หรือเปล่านะ

สวัสดี yangmeso ในวันนี้

สวัสดีค่ะ 
                   ในวันนี้ ตัวฉันที่เคยคิดว่า ชาตินี้ฉันคงเป็นเด็กขี้อายไปตลอดปีตลอดชาติ ถ้าว่ากันตามตรง วันนี้ก็ยังอายอยู่ค่ะ กลัวอยู่ดีแหละหน่า แต่ไม่ถึงกับเมื่อ 9 ปีนั้นหรอกนะคะ พอนึกย้อนไปจริงๆ วันหนึ่งเราก็ต้องเปลี่ยนค่ะ มันต้องเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแน่นอน วันนี้แค่อยากเขียนเตือนใจตัวเองในวันที่กลัวการไปยืนต่อหน้าผู้คนมากๆ ว่าครั้งหนึ่งเราเคยไปยืนตรงนั้นด้วยความมั่นใจมากๆ ไม่ได้มีอะไรน่ากลัวอย่างที่เธอคิดหรอกนะ ขอให้อดทนอีกนิด เธอจะผ่านมันไปได้