ผมนั่งอยู่บนรถของคุณ
ผมกำลังกลับบ้านโดยมีคุณเป็นคนขับ ผมจ้องมองคุณที่ขับรถอย่างตั้งใจ มาคิดๆดูแล้วการมีเขาในทุกๆวันแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน ผมยกยิ้มน้อยๆ เหมือนคุณรู้ตัวว่าตัวเองถูกจ้อง คุณจึงคุยกับผมโดยไม่ละสายตาจากท้องถนน
“มีไร?”
“นี่ ไปขับรถเล่นกันไหม?”
“เที่ยงคืนแล้วนะ พรุ่งนี้จะตื่นไหวเหรอ อีกอย่างจะถึงบ้านแล้วด้วย”
“ไม่รู้สิ ค่อยแอบนอนก็ได้มั้ง เห็นเพื่อนทำบ่อย”
“อยากไปไหนล่ะ”
“ที่ถามนี่จะพาไปจริงดิ?”
“ถามไปงั้นอ่ะ ก็อยากรู้ว่าดึกป่านนี้แล้วอยากไปไหนอีก เห็นปกติจะตรงกลับบ้านอย่างเดียว”
ผมหันออกไปมองไฟสีส้มข้างทาง
“ไปที่ไหนก็ได้ที่คุณอยากไป”
“ผมไม่อยากไปไหน”
“บอกตรงๆเลยนะ ผมไม่อยากกลับบ้าน”
“ทำไม?”
“ผมอยากอยู่กับคุณ”
“ถึงบ้านคุณแล้วนะ”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องดิ”
เขาหันมาจ้องตา
“ผมก็อยากอยู่กับคุณเหมือนกัน”
“ค้างบ้านผมไหม?”
“เชิญชวนเหรอ?”
“คิดว่าไง?”
“ลงไปได้แล้ว พรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้า”
“โอเคๆ ยอมแล้วครับ”
ผมก้าวขาลงจากรถเตรียมจะเดินเข้าบ้านแต่คุณดันเปิดกระจกรถฝั่งที่ผมเพิ่งลงมาและทักผมด้วยประโยคบ้าๆนั่นเสียก่อน
“แต่ผมคิดไว้แล้วนะบ้านของพวกเรา น่ะ”
ไม่คิดว่าจะพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย
“รู้ไหม ตอนนี้ผมยิ่งไม่อยากเข้าบ้านมากกว่าเดิมทั้งๆที่ผมเดินไปไม่เกินสี่ก้าวก็ถึงแล้ว”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“เฮ้! เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวก่อนสิ! อย่าเพิ่งไป!”
เป็นอีกครั้งที่ผมโดนคนบางคนป่วนจิตใจ
ผมไม่เคยอ่านทางคุณออกเลยสักครั้ง
ครั้งนี้ก็เช่นกัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in