ผมอยู่บนน้ำ

รอยเท้าบนผืนทรายถูกกลบด้วยคลื่น ฟองสีขาวกระทบชายฝั่ง ปูวิ่งเข้ารูหนีผู้บุกรุก ผมแหงนหน้ามองเหล่าเมฆเดินทาง นกสีขาวบินเฉียดผิวน้ำเกิดเป็นวงกว้าง

ผมอยู่บนน้ำ

ร่างกายสั่งให้ผมหลับตา แต่เพราะความกังวลกลัวโดนคลื่นลูกใหญ่ซัดจึงลืมตาเหมือนเดิม ผมสูดอากาศเข้าปอดแล้วม้วนตัวไปตามคลื่นทะเล

ผมอยู่ในน้ำ

กอดตัวเองที่ขุดคู้เหมือนดักแด้ หลับตาปี๋ ภาพของเธอไหลเวียนสู่สมอง ภาพเธอกับเขา แม้พวกเขาจะไม่ได้ลงเอยเป็นคนรักแต่สายตาที่เธอมองผู้ชายอีกคนมันกระจ่างชัดว่าเขาคือคนที่เธอยอมเสียสละทุกสิ่งอย่างในชีวิต ในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมักมีประกายความรักเสมอเมื่อมองเขา หลากความรู้สึก หลายความหมาย ส่วนตัวผมน่ะเหรอ? ไม่สำคัญหรอก เป็นแค่คนที่เข้ามาทีหลัง หากไม่นับเรื่องเวลา ผมตีความได้ว่าพบเธอช้ามากๆ ช้าเกินไป ผมกับเธอไม่ได้ผ่านอะไรด้วยกันเยอะเท่าเขาอีกคน

ผมโผล่พ้นผิวน้ำ

เส้นผมสีดำเหมือนดวงตาสยายกลางหลัง ผมเชยชมก่อนจากกัน วันต่อมามันกลับสั้นเหนือบ่าเพียงเพราะคนที่เธอแอบรักแนะนำให้ไปตัด บอกตามตรงว่าใจมันเจ็บจึ้ก

ผมดำน้ำอีกครั้ง

ผมกวาดเศษใจที่เคยกองไว้ใต้ทะเลขึ้นบนผิวน้ำ ค่อยๆ ซ่อมแซมมันกลับเข้าที่เดิม แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ยังคงเหลือรอยร้าวทิ้งไว้เป็นแผลใจอยู่ดี มันจะค่อยๆ กลายเป็นแผลเป็นเข้าสักวัน ผมคิดงั้นนะ