เมื่อวานเลื่อนนิวฟีด facebook ไปเรื่อย ๆ เจอกระทู้ "ปริศนาเฉลยแล้ว! ใครคือ "ชายในฝัน" (This man) ที่คนนับพันพบเจอยามหลับใหล!" (https://www.dek-d.com/studyabroad/49039/) เห็นว่าน่าสนใจดีเลยกดเข้าไปอ่าน พออ่านแล้วเลยนึกถึงความฝันของตัวเอง

ปกติเราจำรายละเอียดความฝันไม่ค่อยได้หรอก ตื่นมาก็ไม่รู้แล้วว่าฝันว่าอะไร เหลืออยู่แค่ความรู้สึก แต่มีความฝันนึง ที่ตอนนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ยังจำได้แม่น เพราะว่ามันคือฝันที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต แต่อย่าคาดหวังเยอะนะ มันอาจไม่ได้สนุกระทึกขวัญอะไรมากเท่าฝันของคนอื่น แค่อยากเล่าเฉย ๆ 555

...

เท้าความก่อนว่าบ้านเราอยู่ใกล้โรงพยาบาล เลยทำให้เราและคนในครอบครัวไปโรงพยาบาลกันบ่อย ๆ ไปเยี่ยมคนรู้จักที่มานอนโรงพยาบาลบ้าง ไปซื้อข้าวในโรงอาหารบ้าง ไปเดินตลาดนัดบ้าง

คืนนั้นเราฝันว่า เราไปโรงพยาบาลกับแม่

ด้วยความที่แม่เป็นคนคุยเก่งและรู้จักคนเยอะ เดิน ๆ กันไปแม่ก็เจอเจ้าหน้าที่รพ.ที่รู้จักกัน แม่เลยหยุดเม้าธ์ ส่วนเรานั้นไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา ก็เลยเฟดตัวออกมาจากวงสนทนาเงียบ ๆ มายืนรอแม่อยู่ชิดริมทางเดิน หันหลังในระเบียงและหน้าต่าง มองดูผู้คนไปเรื่อย ๆ ทุกคนในโรงพยาบาลเคลื่อนไหว เดินขวักไขว่ไปมา เหมือนจะมีแค่เราที่ยืนอยู่นิ่ง ๆ 

ทันใดนั้นก็มียายแก่ ๆ คนนึงเปิดประตูเข้ามาจากระเบียง ดูจากท่าทางของแก และชุดที่ใส่แล้ว น่าจะเป็นแม่บ้านของโรงพยาบาล แต่แกดูแก่มาก แก่เกินจะทำงานไหว ยายแก่หลังค่อม หน้าตาเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ผมสีเทารวบเป็นมวยหลวม ๆ อยู่ที่ท้ายทอย และที่น่ากลัวที่สุดคือ ใบหน้าของแกเหมือนแม่มดในนิทานเป๊ะ ๆ สายตาหรี่อย่างเจ้าเล่ห์ จมูกยาวแหลม และรอยยิ้มแสยะ ถึงจะโตจนฟังนิทานแล้วไม่กลัวแม่มดใจร้ายแล้ว แต่ก็ต้องยอมรับว่าเมื่อได้เห็นแม่มดในร่างคนจริง ๆ มายืนอยู่ตรงหน้า มันรู้สึกน่ากลัวมาก ๆ

ยายคนนั้นเปิดประตูเข้ามาจากระเบียง สายตาแกจ้องมาที่เรา เหมือนตั้งใจจะเปิดเข้ามาหาเรา

"หนู มาช่วยยายหน่อย"

แกพูดทั้ง ๆ ที่มือข้างนึงยังจับลูกบิดประตูอยู่

เราลังเล หันไปมองทางแม่ที่กำลังคุยอยู่กับกลุ่มเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล สลับกับมองยาย จะเอายังไงดี ถึงยายจะน่ากลัว แต่ก็อดอยากช่วยไม่ได้ เราเองก็อยู่เฉย ๆ ไม่ได้ขัดข้องอะไร เอ๊ะ แต่ถ้าไปช่วยยาย แล้วถ้าแม่จะกลับแล้วหาเราไม่เจอล่ะ จะทำไงดี ไปบอกแม่ก่อนดีมั้ย 

พอหันกลับไปมองทางยาย เห็นยายทำเหมือนจะกลับออกไประเบียง แต่หน้ายังคงหันมามองเรา เหมือนกำลังรอให้ตามออกไป และยกมือขึ้นมากวักเรียกเรา

อ้ะ ไม่เป็นไร ยายรอความช่วยเหลืออยู่ ช่วยยายก่อนก็ได้ 

จังหวะที่เราก้าวเท้าข้างหนึ่งไปทางยายนั้น แม่ก็หันมาพอดี พร้อมกับพูดว่า

"ธิ ไม่ต้องไปช่วยหรอก"

...

แล้วเราก็ตื่นขึ้น

เรารู้สึกกลัวมาก ภาพยายคนนั้นติดตา จำได้แม่น อยู่ดี ๆ ก็นึกถึงเรื่องที่ครูสมัยประถมเคยเล่าให้ฟังว่า ถ้าฝันแล้วใครชวนไปไหนอย่าไป เพราะเขาจะเอาเราไปอยู่ด้วย ครูเล่าว่าพ่อของครูเป็นคนจีนที่มาอยู่ไทยตั้งแต่ยังหนุ่ม ไม่ได้กลับจีนเลยจนแก่ แกอยากกลับไปสักครั้งแต่ไม่มีโอกาส คืนหนึ่งแกฝันว่า มีคนมาถามว่า "จะพาไปจีน เอามั้ย" แกรีบตอบอย่างดีใจ "เอา ๆ" ตื่นมาแกเล่าให้ลูกฟัง แล้ว 2-3 วันต่อมาแกก็ตาย

เราเลยคิดว่า ถ้าเราเดินตามยายออกไประเบียง ยายจะเอาเราไปอยู่ด้วยมั้ย ดีนะที่แม่เรียกไว้ก่อน ถ้าแม่ไม่เรียกคงตามไปช่วยแกจริง ๆ คืนนั้นอาจไม่ได้ตื่นอีกแล้ว