ในขณะที่รถพุ่งไปข้างหน้า แต่ภาพที่มองเห็นกลับถอยหลังไป...ห่างออกไปเรื่อยๆ

ปกติที่สายตาของเรามักจะมองตรงไปยังทางที่จะมุ่งไป แต่คราวนี้กลับมองย้อนกลับไปยังทางที่เพิ่งผ่านเลยมา มองมันค่อยๆ หายจากระยะการมองเห็นไปเรื่อยๆ

เวลาที่นั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างเข้าซอยบ้าน เราชอบทำแบบนั้นเป็นประจำเลยล่ะค่ะ แต่ถ้าถามเหตุผลว่าทำไม เราเองก็บอกไม่ได้เหมือนกัน (หัวเราะ)

แต่ว่ามันก็เป็นอะไรที่เพลินมากๆ แม้ว่าจะชวนให้มึนหัวนิดหน่อย เราก็ยังชอบทำแบบนั้นอยู่ดี

พาตัวเองขึ้นไปนั่งบนเบาะ มือขวากระชับกระเป๋าสะพายไหล่ไม่ให้เลื่อนหลุด ส่วนมือซ้ายจับที่จับตรงท้ายรถเอาไว้แน่น

ที่เหลือก็ปล่อยให้คุณคนขับพาตัวเราไปส่งที่หมาย

ส่วนตัวเราเองก็หันมองไปทางซ้าย ก็จะเห็นภาพของทางที่เพิ่งผ่านมา

ถนนเส้นเดิมๆ สภาพพอถูไถ 

ทุ่งหญ้ารกๆ ข้างทาง 

ร้านขายกับข้าวที่ไม่เคยอุดหนุนเลยสักครั้ง 

หมู่บ้านจัดสรรที่ไม่เคยเข้าไปเยี่ยมชม

ปล่อยความคิดใดๆ ให้ไหลไป มองทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ เล็กลงไปตามเส้นทาง และจางหายไปจากระยะการมองเห็น

ทว่า ทำแบบนั้นกลับทำให้มึนหัวขึ้นมาไม่น้อย

รู้สึกคล้ายว่าเสียสมดุล

รู้สึกเหมือนว่ารถสองล้อยนต์นี้โคลงเคลงผิดปกติ

คล้ายว่าจะเอนหลังตกลงไปได้เลยล่ะ

หากหันกลับมามองตรงๆ มองภาพจากด้านข้าง ก็จะเห็นสิ่งต่างๆที่ผ่านมาแล้วผ่านเลยไปอย่างฉับพลัน

ก็ไม่ได้มึนหัวตรงไหน

เมื่อลองหันไปทางขวา ก็จะเห็นทิศทางที่รถกำลังมุ่งไป ตรงไปข้างหน้าสู่จุดหมายที่ต้องการ

แน่นอนว่าการทรงตัวก็เป็นปกติ ไม่ได้รู้สึกว่าจะเอนหลังตกลงไปเลยสักนิด

ทำไมกันนะ?

บางที การมองย้อนไปในอดีตที่ผ่านมาแล้ว อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก?

มองก็มองได้อยู่หรอก มันก็เป็นภาพที่แปลกตาดีไม่น้อย

แต่ก็อย่างที่ว่าไป มองไปนานๆ ก็ชวนให้ร่างกายเสียสมดุลอยู่นะ

"จะหงายหลังเอาได้นะ" เราเองก็บอกตัวเองอยู่อย่างนั้นตลอดเลยล่ะ

แบบนั้นแล้ว แทนที่จะจ้องมองไปทางซ้าย...เส้นทางที่ผ่านเลยมา

ลองมองตรงไปข้างหน้า ปล่อยให้สิ่งที่ผ่านตาไป หายลับไปทันควันเช่นนั้น

หรือมองไปทางขวา เพื่อมองไปยังจุดหมาย โดยไม่หันย้อนกลับไปมองเบื้องหลัง

ถ้าทำแบบนั้น ก็รู้สึกว่าตัวตนนี้มั่นคงขึ้นมานิดหน่อย...

อ๊ะ ถึงบ้านซะแล้ว...

จ่ายสิบห้าบาทพอดีไม่ขาดไม่เกิน แล้วเข้าไปนอนพักผ่อนดีกว่า...