---

(หลังจากนี้มีการเปิดเผยเนื้อหา และบทสรุปของภาพยนตร์)

ภาพยนตร์ดราม่า-คอมเมดี เรื่องนี้เล่าถึงเรื่องราวของ “ยงกู” ชายหนุ่มผู้พิการทางสมอง ซึ่งมีลูกสาวที่ชื่นชอบการ์ตูน Sailor Moon เป็นพิเศษ ชื่อว่า “เยซึง”

“ร้องไห้แน่ๆ” 
ข้อความแชทถูกส่งมาตั้งแต่หนังยังเริ่มได้ไม่ถึงสิบนาที

“เดี๋ยวร้องเป็นเพื่อน”
ผมตอบกลับไป

ระหว่างที่ยงกูกำลังหาซื้อกระเป๋าลาย Sailor Moon เป็นของขวัญให้เยซึง ก็มีผู้พบเห็นเขากำลังปลดเสื้อผ้าของเด็กสาวคนหนึ่งออก และประกบปากของตัวเองลงไปบนปากของเด็กสาวที่นอนอยู่บนกองเลือด

ยงกูถูกจับทันทีในข้อหาฆ่าข่มขืนเด็กสาว และถูกตัดสินโทษประหารชีวิตในศาลชั้นต้น 

เขาถูกนำตัวไปฝากขังไว้ที่ห้องขังหมายเลข 7 ซึ่งเป็นห้องของกลุ่มนักโทษที่เป็นหัวโจกอยู่ในเรือนจำ ด้วยคดีที่ติดตัวทำให้เขาถูกมองเป็นคนชั่วร้าย ทั้งจากผู้คุม และจากนักโทษด้วยกันเอง ทำให้เขาโดดเดี่ยว และมักถูกรังแกอยู่เสมอ

“น่าสงสาร” 
ข้อความแชทเด้งอีกครั้ง

แต่เมื่อเวลาผ่านไป มีเหตุการณ์ที่ยงกูได้ช่วยชีวิตคนไว้ถึงสองครั้ง ครั้งแรกคือหัวหน้าแก๊งของหัวโจกในเรือนจำ และอีกครั้งคือหัวหน้าผู้คุมเรือนจำ ทำให้ทุกคนเริ่มคิดได้ว่าคนดีที่พิการทางสมองแบบนี้จะเป็นนักโทษประหารได้อย่างไร

ระหว่างที่อยู่ในเรือนจำ ยงกูได้รับความช่วยเหลือในการลักลอบพาเยซึงเข้ามาอยู่กับเขาในเรือนจำ การแสดงความรักความผูกพันของพ่อลูกคู่นี้ทำให้ทุกคนในเรือนจำเริ่มคิดหาวิธีการช่วยเหลือยงกูให้พ้นจากความผิด

เมื่อทบทวนคดีความทั้งหมดแล้วทำให้พบช่องโหว่ของกระบวนการตัดสินในครั้งแรก ทุกคนช่วยกันเติมเต็มช่องโหว่ของเหตุการณ์ทั้งหมดเพื่อให้เรื่องราวสมบูรณ์ตามความเป็นจริงที่เกิดขึ้น 

วันเกิดเหตุเป็นวันที่อากาศหนาวมากพื้นที่เปียกจึงกลายเป็นน้ำแข็ง

เด็กสาวเสียชีวิตเพราะลื่นล้มหัวกระแทกพื้น

เขาถอดเสื้อผ้าเด็กสาว และประกบปากเพื่อช่วยชีวิต

เรื่องราวทั้งหมดผิดไปจากสิ่งที่ทุกคนเห็นและเข้าใจ กระบวนการสืบสวนผิดพลาดจากความรีบร้อน และด่วนตัดสินของเจ้าหน้าที่เพียงเพราะผู้เสียชีวิตคือลูกสาวของนายตำรวจใหญ่ ยงกูต้องรับโทษในคดีที่ตนไม่ได้ก่อ เพียงเพราะถูกใช้เป็นเครื่องมือในการทำผลงานของเจ้าหน้าที่ และความมีทิฐิของนายตำรวจที่ไม่ยอมรับว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นมันผิด

แนวคิดหนึ่งของนักจิตวิทยากลุ่มเกสท์ตัลท์ กล่าวไว้เกี่ยวกับการรับรู้ของมนุษย์ว่า คนเรามักจะรับรู้สิ่งต่างๆในภาพรวมมากกว่าที่จะแยกองค์ประกอบออกมา ในแนวคิดนี้มีกฏอีกข้อหนึ่งที่เรียกว่า “กฏแห่งการเติมเต็ม” หรือ “Law of Closure” ซึ่งอธิบายว่า มนุษย์เรามักจะเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปให้สมบูรณ์โดยอาศัยประสบการณ์เดิมที่เคยมี และในสถานการณ์นี้ก็เช่นกันที่ผู้คนอาศัยภาพจำมาต่อเติมภาพที่เห็นจนเป็นเรื่องราวที่ผิดเพี้ยน

แม้ความจริงจะถูกต่อเติมจนสมบูรณ์แล้ว แต่กระบวนการทางกฏหมายยังคงต้องดำเนินต่อไป การจะพ้นผิดได้ยังคงต้องไปต่อสู้กันในชั้นศาลอุธรณ์

นายตำรวจพ่อของเด็กสาวที่เสียชีวิตข่มขู่ยงกูให้ยอมรับผิดในการอุธรณ์แลกกับความปลอดภัยในชีวิตของเยซึงลูกสาวสุดที่รัก และด้วยความพิการทางสมอง ยงกูจึงไม่สามารถไตร่ตรองโดยใช้เหตุผลให้รอบคอบได้ ความรู้สึกรักที่มีต่อลูกสาวทำให้เขาจำต้องยอมรับผิด และถูกประหารชีวิตในเวลาต่อมา 

เยซึงเติบโตมาในครอบครัวของหัวหน้าผู้คุมที่รับเลี้ยงเธอไว้ และเธอกลายเป็นทนายความที่ขุดคดีของพ่อขึ้นมาให้ศาลไต่สวนใหม่อีกครั้งเพื่อล้างมลทินให้กับยงกู ด้วยความช่วยเหลือของอดีตนักโทษห้องขังหมายเลข7 ที่พ้นโทษออกมาและกลับใจเป็นคนดี คดีของยงกูจึงคลี่คลายลงได้ ถึงแม้จะสายเกินไป 

จากชื่อเรื่องแล้วถ้าเรื่องนี้จะมีปาฏิหาริย์ ก็อาจเป็นปาฏิหาริย์ที่มาช้าเกินกว่าเวลาที่ต้องการ

---

“ร้องไห้มั้ย” 
ผมพิมพ์ข้อความส่งไปทันทีที่หนังจบ

“ตาบวม ต้องประคบน้ำแข็งเลย”
เธอตอบกลับมาพร้อมภาพประกอบ

นอกจากมุมของการสะท้อนสังคมในเรื่องการใช้อำนาจ และปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ช่องโหว่ของกระบวนการยุติธรรม ความรักความผูกพันธ์ระหว่างพ่อลูกที่ผู้กำกับพยายามใส่บทพูดที่ชวนให้น้ำตาไหล และขยี้ความรู้สึกของคนดูซ้ำด้วยเพลงประกอบแบบตั้งใจอย่างออกนอกหน้า อีกสิ่งหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในเรื่องนี้คือสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมดซึ่งเกิดจากการตัดสินสิ่งที่เห็นในทันที 

มีประโยคหนึ่งในเรื่องที่ถูกใส่ไว้เป็นมุกตลก แต่ก็ชวนให้คิดคือ 
“เยซึงอยู่ที่นี่ไม่ได้ ที่นี่มีแต่คนเลวๆ”
 ที่น่าคิดคือบรรดาคนเลวทั้งหลายในคุกนี่เองที่เป็นกำลังหลักในการช่วยผดุงความยุติธรรมให้กับยงกู

หนังเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า 

“บางครั้งสิ่งที่เห็นก็ไม่ใช่สิ่งที่เป็น และสิ่งที่เป็นก็อาจไม่ได้เป็นเช่นนั้นตลอดไป” และ “บางครั้งปาฏิหาริย์ก็ไม่ได้มาในเวลาที่เราต้องการที่สุด”

“เศร้าเนอะ หนังพ่อตาย”
ข้อความสุดท้ายที่เธอส่งมาก่อนที่เราสองคนจะแยกย้ายกันเข้านอน