"มึงจะบ้าหรอคิน ไปงานแต่งในฐานะรักแรกเนี่ยนะ"

"แทนมึงฟังกูนะ กูไม่รู้ กูยังเถียงเจนอยู่เลยว่าจะให้ไปทำไม แต่เจนให้สาเหตุแค่นี้ แถมยังบอกอีกว่าจะให้กูขึ้นไปกล่าวอวยพรด้วย"

"กูจะบ้าตาย เจนคิดไรอยู่วะ แล้วนี่มึงจะไหวหรอ"

"คำตอบเดิม กู ไม่ รู้"

"มึงควรรู้ได้แล้วคิน งานแต่งอาทิตย์หน้าแล้วนะเว้ย"

".​ . ."

"แล้วมึงไม่ไปไม่ได้หรอวะ อ้างงาน อ้างป่วยก็ได้นิ"

"แล้วมึงคิดว่าเจนจะเชื่อกูมั้ยละไอควาย กูคบกับเจนตั้งแต่อายุ 16 มาเลิกกันตอนจบปี 3 มึงคิดว่า 6 ปีที่ผ่านมา เจนจะอ่านกูไม่ออกหรอ"

"แต่มึงก็ควรอ่านเจนออกป่ะวะ"

"ถ้ากูอ่านออกจริง กูคงรู้ตั้งแต่แรกว่าเจนคบซ้อน"

"เอ้า ดึงดราม่าเฉย"

"พอเหอะสัส ไปก็ไปวะ"

        บทสนทนาระหว่างผมและเพื่อนสนิท 'แทน' จบลงแบบงงๆ ผมกับแทนสนิทกันมาก เห็นกันมาตั้งแต่เข้าอนุบาล เรียนจบ จนเข้าทำงาน เบื่อหน้ามันเหลือเกินแต่ผมก็รู้สึกดีเหมือนกัน เพราะเวลาผมล้มหรือผิดพลาดจากเรื่องไหนมา มันก็จะมีแต่แทนนี่แหละที่คอยอยู่ข้างๆในวันที่ผมล้มแบบที่ไม่ต้องรอให้โชคช่วยเลยสักนิด

        หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก ผมไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะต้องมางานแต่งแฟนเก่า ไม่สิ ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าเราจะเลิกกัน ผมเคยคิดด้วยว่าถ้าเจนไม่นอกใจผม หรือถ้าผมดูแลเจนได้ดีกว่านี้ คนที่ต้องยืนอยู่ข้างซุ้มดอกไม้ตรงนั้นอาจจะเป็นผมก็ได้

"อ้าวคิน มาแล้วหรอ"

"อืม"

"พี่โจนี่แฟนเก่าเจนนะ ชื่อคิน"

"ผมภาคินครับ จริงๆเรียกคินก็ได้" ผมพูดแบบไม่อยากจะมองหน้าพี่จงพี่โจบ้าบออะไรนี่สักนิด แต่จะทำไงได้วะ มาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องไปให้สุดแหละ

"ครับ พี่ชื่ิอโจนะ ขอบคุณที่มางานแต่งพี่กับเจนนะ เจนบอกพี่แล้วว่าจะให้เราไปกล่าวอวยพรด้วย" ผมมองหน้าเจนกับพี่โจงงๆ อยากจะถามออกไปจริงๆว่าคิดอะไรอยู่ถึงให้แฟนเก่ามาร่วมงานด้วย มิหนำซ้ำยังจะให้กล่าวคำอวยพรได้อีก แล้วพี่โจจะรู้มั้ยเนี่ยว่าเจนนอกใจผมแล้วมาคบซ้อนกับตัวเอง แต่เอาเถอะ ถึงรู้ไปก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้วนิ คิดไปก็เสียเวลาเปล่า

"คิน"

". . ."

"คิน"

". . ."

"ภาคิน!"

"ห้ะ"

"ฟังเจนอยู่ป่ะเนี่ย พี่โจไปนู้นแล้ว มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ได้"

"ก็---"

"พอ เข้าไปในพิธีเลย เดี๋ยวงานกำลังจะเริ่มแล้ว คินก็เตรียมตัวไว้ด้วยนะ เดี๋ยวพี่จุ๋มที่เป็นพิธีกรจะเรียกคินไปกล่าวคำอวยพร"

"เค เจอกันในพิธีนะ"

        พิธีเริ่มต้นไปได้ด้วยดี ทุกคนดูสนุกสนานและมีความสุขมากที่ได้มาร่วมงานแต่งของพี่โจและเจนในวันนี้ คงมีแต่ผมที่ดูจะไม่เอ็นจอยอะไรทั้งสิ้น ยกเว้นรสชาติของกระเพาะปลาที่อยู่บนโต๊ะข้างหน้า และผมคิดว่าผมคงต้องรู้สึกแบบนี้ไปจนจบงานเลยแหละ

"ขอเชิญคุณภาคิน กล่าวคำอวยพรให้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวด้วยค่าาา" ผมลุกขึ้นหลังจากที่พิธีกรเรียกชื่อผมจบ ในช่วงขณะนั้นมีแต่เสียงปรบมือและสายตาของแขกทั้งงานมองมาที่ผมทุกย่างก้าว

"สวัสดีครับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ผมชื่ิอภาคินครับ เรียกสั้นๆว่าคินก็ได้ ผมรู้จักกับเจนมาตั้งแต่ 13 ตอนนี้ก็ 26 แล้ว ผมรู้สึกว่าเวลาผ่านไปไวมากเลยครับ ไม่คิดว่าจะได้ขึ้นมาอวยพรเจนกับพี่โจเร็วขนาดนี้ด้วย" ผมยิ้มอย่างกลบเกลื่อนและพยายามหัวเราะแบบกล้ำกลืนเพื่อปกปิดความเศร้าทั้งหมดที่มี

"ตลอดครึ่งชีวิตที่ผ่านมาผมเห็นเจนทั้งสุขและทุกข์ เราจะคอยอยู่ข้างๆกันเสมอ ทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหนสุดท้ายก็จะกลับมาคืนดีกันได้ ซึ่งในวันนี้ผมรู้สึกยินดีด้วยกับเจนและพี่โจจริงๆครับ ขอให้ทั้งคู่มีความสุขมากๆ มีอะไรก็ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี ที่สำคัญคือขอให้ทั้งคู่ผ่านไปด้วยกัน เป็นส่วนหนึ่งของกันและกันนับต่อจากนี้และตลอดไป ขอบคุณครับ" ผมพูดคำอวยพรจบพร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังขึ้น เจนที่กำลังมองมาที่ผมเหมือนสายตาในวันแรกที่เราคบกัน เธอค่อยๆเดินเข้ามาหาผมแล้วพูดว่า

"คิน พูดดีมากเลยอะ เราซึ้งมากเลย"

"เราขอบคุณและขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาเลยนะ"

"หลังจากนี้คงอาจจะไม่ได้เจอกันแล้ว คินอย่าลืมเราล่ะ เราสัญญาว่าเราก็จะไม่ลืมคินเหมือนกัน"