เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Pastel world [YoonMin]19!
Pastel shade - 4
  •      07.
         มินยุนกิคิดว่าเขากำลังหายใจไม่ออก

         ไม่ใช่ในเชิงกายภาพ แต่เป็นในความคิด

         อึดอัดจนอยากจะบีบตัวให้เป็นแค่เชื้อราสีขาวแล้วสลายไป 

         ปาร์คจีมินอยู่ในลิฟท์กับเขาแค่สองต่อสอง

         สอง ต่อ สอง

         มันหมายความว่าไม่มีใครอยู่ในนี้เลย นอกจากเราสองคน

         ไม่ - มี - ใคร - เลย

         เสียงหายใจของเขาแรงมากหรือว่ามันเงียบจนไม่ได้ยินอะไรกันแน่ เขาเพ่งสมาธิทั้งหมดไปกับตัวเลขที่ส่งแสงเรืองรองบอกเลขที่หมาย

         เอาล่ะ.. อีกไม่กี่ชั้นเองมินยุนกิ และจากนั้นนายจะได้ย้อนกลับไปที่ห่างๆ ที่ห่างๆที่ใช้เฝ้ามองจีมินเหมือนเดิม

         เขาภาวนาในใจในขณะที่ใบหน้ายังเรียบเฉย 

         แต่ทุกอย่างมันมักไม่เป็นไปตามใจคิดเสมอ

         ลิฟท์ค้าง

         ปาร์คจีมินมองหน้าเขาเลิ่กลั่ก ก่อนจะเอ่ยปากพูด

         โอ...ได้โปรดอย่าส่งเสียงแบบนั้น ผมรู้สึกเหมือนจะบ้าตาย

         "ลิฟท์คงเสียมั้งครับ...ลองกดปุ่มดูหรือยัง..."

         มินยุนกิต้องใช้สมาธิสูงทีเดียวในการพุ่งสายตาไปที่แผงควบคุมตรงหน้า แล้วต้องตอบคำถามเสียงเรียบ

         "ปุ่มที่ลิฟท์มันเสียมานานแล้ว แต่ไม่มีใครมาซ่อม"

         เขารับรู้ถึงกระแสความกังวลจางๆจากอีกฝ่ายได้ แม้จะอยากทำเป็นเฉยเมยและเหินห่างให้มากที่สุด แต่สุดท้ายก็ต้องหันไปสบตาคนที่ยืนอยู่อีกมุมของลิฟท์

         "คุณไม่เป็นไรนะ?"

         เขาเห็นดวงตาของจีมินไหววูบ ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร แต่อีกฝ่ายละล่ำละลั่กตอบ

         "ม...ไม่เป็นไรครับ" ว่าไปก็วาดรอยยิ้มหวานของเจ้าตัวไป ดวงตาที่ยิบหยีเป็นเส้นโค้งคล้ายพระจันทร์เสี้ยวแทบจะทำให้เขาลงไปหัวใจวายตาย

         โอ...พระเจ้า นี่คือบททดสอบจากพระองค์ใช่หรือไม่

         จีมินยังคงใช้ริมฝีปากอิ่มนั่นพูดต่อ "บางที...โทรศัพท์ของเราน่าจะ..." ว่าไปก็ล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา โชคยังดีที่มันไม่ได้เป็นอะไรเหมือนในละคร

         มินยุนกิมองการกระทำนั้นเงียบๆพลางหยิบมือถือของตัวเองออกมาเหมือนกัน

         อา...ให้ตาย เพราะตึกที่นี่เก่าเกินไป แถมลิฟท์ก็ยังเป็นลิฟท์เก่าๆที่ทำด้วยเหล็กหนาหลายชั้น สัญญาณเข้าไม่ถึงเลย

          เขาเงยหน้าไปมองปาร์คจีมิน--- ซึ่งทำสีหน้าจืดเจื่อนไม่ต่างกัน 







    ==============TALK===============

    สวัสดีค่ะ กลับมาพบกันอีกแล้วนะคะ *ทำเสียงแบบพิธีกรโทรทัศน์*

    เวลาอัพฟิคของเราไม่ค่อยแน่นอนเลยค่ะ ออกแนว 'นึกได้เมื่อไหร่ก็อัพ' แล้วความยาวแต่ละตอนก็ไม่ค่อยเสถียรด้วย ต้องขอโทษในจุดนี้จริงๆ 

    แต่ตั้งใจเขียนมากนะคะ อยากจะลองแนวใหม่ๆที่ไม่เคยลอง ก็หวังว่าทุกคนจะชอบ

    กำลังพยายามไม่เรียกร้องอะไรจากคนอ่านมากอยู่ค่ะ แต่ว่าใช้เวลาเขียนตั้งนาน ทุ่มเทกับน้องขนาดนี้ ก็อยากทราบฟีดแบ็คจากทางบ้านบ้าง:) 

    เสียสละเวลาแค่หนึ่งถึงสามนาที คอมเมนท์ให้คนเขียนบ้างไม่ได้เหรอคะ หงุว *หัวเราะ*

    ล้อเล่นค่ะ แค่มีคนอ่านก็ดีใจแล้ว ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้
    แล้วเจิกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ:) 
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in