แสงแดดเจิดจ้าในเช้าวันจันทร์เป็นสัญญาณที่ทำให้ใครหลายๆคนเริ่มต้นชีวิตในวันใหม่แสงแดดแบบนี้อาจจะดีสำหรับใครหลายๆคนแต่ไม่ใช่สำหรับสมพงษ์เลยแสงแดดที่สาดส่องมากระทบกับพื้นของลานจอดรถที่ทำมาจากปูนสีขาวนั้นสะท้อนกับแสงอาทิตทำให้รู้สึกเหมือนมดที่อยู่บนแผงโซล่าเซลล์มันร้อนจนทำให้เสื้อนักศึกษาสีขาวของสมพงษ์ปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจนทำให้เขาต้องเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปาดเหงื่อหลายครั้ง “เหมียว” เสียงของแมวตัวหนึ่งดังผ่านหูของเขาไปพร้อมกันกับหางตาของเขาเหลือบไปเห็นแมวสีขาวใบหูจมูกและขาของมันทั้ง4ข้างเป็นสีดำปลอกคอสีฟ้าห้อยด้วยป้ายชื่อสีเงินสะท้อนกับแสงอาทิตจนทำให้ต้องหลี่ตามองแต่ก็เห็นได้เพียงแค่ตัวอักษรแรกของชื่อ “M” ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายแมวน้อยเอียงคอมองสมพงษ์ทำหน้าสงสัยพร้อมร้องออกมา “เหมียว…….เหมียว....”สมพงษ์ยืนจ้องภาพที่เกิดตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นแมวตัวนี้ที่ไหนเขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาแมวตัวนั้นทีละก้าวๆเขายืนอยู่ห่างจากแมวตัวนั้นในระยะ1เมตรยกมือข้างขวาขึ้นกำลังจะไปลืบหัวแมวน้อยตัวนั้นเมื่อมือของสมพงษ์สัมผัสโดนกับขนอันอ่อนนุ่มของแมวน้อยทำให้โลกของเขาหยุดหมุนก่อนที่ทุก ๆอย่างจะเริ่มเดินถอยหลังนกที่บินอยู่บนท้องฟ้ารถที่วิ่งอยู่บนถนนแม่ลูกที่กำลังก้าวขึ้นรถเมย์แม้กระทั้งนาฬิกาข้อมือของเขาก็กำลังหมุนเข็มย้อนกลับทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างช้า ๆ และเร็วขึ้นเรื่อย ๆเป็นจังหวะเหมือนการเต้นของหัวใจ
มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่ขยับถอยหลังก็คือแมวตัวนั้นกับสมพงษ์ที่มือของเขายังค้างอยู่ที่แมวตัวนั้นทันใดนั้นเองทุก ๆก็เกิดขึ้นเร็วขึ้นจนมองไม่ทันทุกอย่างรอบตัวของเขาค่อยๆเปลี่ยนไปสถาณที่ผู้คนแม้กระทั้งอากาศ และที่สำคัญตัวของเขาได้หดเล็กลงเรื่อย ๆแม้กระทั้งเสื้อของเขาก็เปลี่ยนไปด้วย “นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น” คือสิ่งที่อยู่ในหัวของเขาตอนนี้สมพงษ์เขาจึงหลับตาลงรวมรวมสติเขาหวังว่าให้มันเป็นแค่อาการของโรคลมแดดทำให้เขาเห็นภาพหลอน เขาลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆภาพที่เห็นตรงหน้าคือมือของเขาที่กำลังลูบหัวแมวตัวเดิมที่เพิ่มเติมก็คือขนาดตัวของเขาที่เล็กลงรองเท้าแตะสีขาวหูหนีบสีฟ้าเสื้อยืดสีขาวกางเกงฮาวายลายสับปะรดที่คุ้นตาเป็นชุดที่เขาใส่ประจำให้สมัยเด็กที่ยังอาศัยอยู่กับ....... “ต้นกล้ามากินข้าวเช้าได้แล้วลูก” เสียงที่คุ้นหูดังแว่วมาจากในบ้านไม้หลังใหญ่สองชั้นทาด้วยสีฟ้าสลับกับขาวสดุดตาบนจั่วบ้านมีธงชาติไทยโบกพลิ้วปลิวไสวไปมาตามแรงลม