มีคนบอกมาว่าใบไม้ผลิที่นี่สั้น

ช่วงเดือนสิงหาพี่ที่ทำงานเก่าเถียงคอเป็นเอ็นว่าเวลาของเราห่างกัน 7 ชั่วโมง

สิ่งที่ทำให้รู้สึกถึงฤดูใบไม้ผลิคือสีของใบไม้

บ้างแดง บ้างเหลือง เห็นมันจากหน้าต่างห้องนอน เห็นมันตอนที่ออกไปเดินในสวน 

พี่นางบอกว่า พอวันที่ 29 ตุลา ก็จะเข้า British winter time- เวลาของเราก็จะห่างกัน 7 ชั่วโมงจริงๆแล้ว

ฉันหนาวมือและหนาวเท้า แม้แต่ตอนนี้ที่อยู่ในห้องนอนที่ไม่ได้เปิดหน้าต่าง

แต่เหนือกว่านั้นคือฉันรู้สึกเศร้าลึก

เศร้าลึกคือไม่ได้เศร้ามาก มีคนบอกว่าฉันไม่ควรเศร้ามาก เพราะเขาเศร้ามากกว่า

ซึ่งเป็นเรื่องจริงที่เขาเศร้ามากกว่า- เขาเจ็บป่วย ต้องผ่าตัดใหญ่ เขาถามฉันว่า เศร้าแบบตัวเองกับเศร้าเพราะเจ็บป่วยจะเลือกอะไร

ฉันตอบในใจว่า ยอมเป็นแบบตัวเองดีกว่า

ฉันแค่เครียด เพราะความห่วยแตก

ฉันอ่านหนังสือมากมาย แต่หาความเชื่อมโยงไม่ได้- ฉันมาพักเขียนระบายมันลงไปในนี้ แล้วฉันต้องไปอ่านหนังสือต่ออีก

ฉันไม่เข้าใจวิธีการ

เพราะถ้ารู้เทคนิกแล้วจะไม่มีอะไรยาก- ฉันมองดููแล้วมันก็ไม่น่ายาก- แต่ตอนนี้ฉันแค่ยังไม่รู้

เลยลองปรึกษาหารือกับตัวเองดู ว่าต่อจากนี้จะลองมองภาพรวมกว้างๆมากกว่ารายละเอียดปลีกย่อย คือลองอ่านสักรอบ จดบันทึกสัักหน่อย ทำ mindmap เรื่องราว แล้วก็อธิบายให้ตัวเองฟังเหมือนกำลังสอนหนังสือคนอื่น

จะหัดใช้ทักษะการพูดให้เป็นประโยชน์ดู ถึงแม้ทักษะภาษาอังกฤษจะไม่เอาอ่าวเลยก็ตาม 

ฉันนอนพิมพ์คำพร่ำบ่น จากตรงที่นอนมองเห็นฟ้าครึ้มๆ

ท้องฟ้าวันนี้มีน้ำตาจำนวนมาก

แต่เพราะอายุมากแล้ว มันเลยอัดอั้นไว้ที่ตรงระบบคิด เหมือนก้อนเมฆที่เก็บกักน้ำฝน

ฉันรู้ว่ามันไม่ healthy เลย แต่สมองเอาแต่หา solution ต่อไป หาวิธีที่จะเข้าใจเทคนิคลัดแห่งความสำเร็จ

ซึ่งฉันพยายามหาสิ่งนั้นมาทั้งชีวิต 

แล้วก็เจอบ้าง ไม่เจอบ้าง 

แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปอยู่ดี