..

ฉันเล่น (จนเข้าขั้นเสพติด) ทวิตเตอร์

และไทม์ไลน์วันนี้เงียบมาก

ทุกคนไปซอย ไปรัชดา ไปเฟค ไปรูท ไปเที่ยว ตจว กันหมดเลย

สิ่งที่ฉันทำในวันเสาร์สุขสันต์ของทุกคน มีแค่เลิกงานตอน 4 โมงเย็น ไปลั้นลาที่โรบินสัน กินชาบูชิ เดินไปด่าไปกับแกงค์ศีลเสมอ (ชื่อแกงค์ที่ตั้งเมื่อกี้ด้วยตัวฉันเอง ประกอบไปด้วย ฉัน เพื่อนสนิทฉัน และเพื่อนที่มาเจอกันที่ทำงาน) เสร็จก็กลับหอมา เล่นโซเชียลปกติ เงียบ ทุกคนไปดริ้งค์แดรงค์ดรั้งค์กันหมด

หึงมั้ย ไม่นะ ห่วงมากกว่า ดึกๆ อันตราย

หลายๆ คนมองว่า แฟนต้องเป็นของเราเท่านั้น เป็นแฟนฉันต้องห้ามมองใคร เป็นแฟนฉันต้องห้ามคุยกับใครเลย เป็นแฟนฉันต้อง ต้อง ต้อง ต้อง 

แต่สามวันจากนารี เป็นอื่น นี่เคยได้ยินกันใช่มั้ย

ตราบใดที่เค้าก้าวออกจากประตูห้องที่มีเตียงที่นอนกอดกันทุกวันไป เขาก็กลายเป็นคนอื่นไปแล้วแหละ

ฉันมีมุมมองแบบนี้

ฉันไม่ชอบการถูกจองจำในกฏเกณฑ์ ฉันก็ไม่ทำกับแฟนฉันแบบนั้น

ฉันไม่ชอบให้ใครบังคับ ฉันก็ไม่ทำแบบนั้นกับแฟนฉัน

โดยหวังว่าแฟนฉันก็จะไม่ทำในสิ่งที่ฉันไม่ชอบเช่นกัน

ฉันเชื่อเสมอว่าคนเราจะคบกันได้นาน ศีลต้องเสมอกัน

ในที่นี้ ศีลในคำจำกัดความของฉัน ประกอบไปด้วย ปัญญา สติ นิสัย ฐานะ และครอบครัว

ฉันคิดว่ามันควรจะใกล้กัน ไม่ห่างกันมากจนเกิดความอึดอัดซึ่งกันและกัน และฉันก็คิดว่าฉันกับบิว ก็ศีลเสมอกัน

แค่เรายังรักกันมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?

.

.

.

.

แต่หลายคนมีแฟนเหมือนมีแม่ อาจจะยิ่งกว่าแม่ เป็นจนกระทั่งเจ้านายและตำรวจ

ค้นทุกอย่างที่เป็นของส่วนตัว ทุกอย่างจะต้องรู้ผ่านหู (คือมันก็ไม่จำเป็นต้องทุกอย่างไหมวะ?) อะไรแบบนั้น

คือไม่ใช่เราไม่เคยเป็นนะ เคย ไอ้อารมณ์หึงทุกกระเบียด คือแบบโมเมนต์ก็หึงง่ะ งี่เง่าเลยแหละ แต่พอเวลาผ่านมา เราพบว่าการจะคบกันให้ยืดมันไม่ใช่การบังคับให้อยู่ในกรอบ

นึกภาพออกใช่มั้ย?

สำหรับเราการมีแฟนและอยู่กับแฟนให้นาน เราจะทำแบบนี้