การจะทำหุ่นเล่านิทานให้ได้ดี ๆ สักตัวไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย กว่าจะเสร็จก็ผสมสีใหม่ ระบายใหม่ไปหลายต่อหลายรอบ แต่เอาเข้าจริงขั้นตอนการทำหุ่นเราก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมาก ส่วนใหญ่จะรับผิดชอบฉลุบ้าง ตัดบ้าง ติดกาว นั่งกดมากกว่า ส่วนเรื่องผสมสี วาดรูป ก็ให้คนที่ถนัดเขาทำไปงานจะได้ไม่พัง(ฮ่า)

วันพุธพี่ผึ้งพาพวกเราขึ้นไปดูห้องที่จะใช้จัดงานนิทานคุณหนู เป็นห้องที่อยู่ชั้นหก ฝั่งตรงข้ามกับออฟฟิศของหอศิลป์เลย ถ้าคนที่ไม่เคยเข้าไปมองจากหน้าห้องอาจจะคิดว่าเป็นห้องเล็ก ๆ แคบ ๆ แต่จริง ๆ พอเข้าไปข้างในแล้วจะรู้ว่าห้องนี้กว้างมาก วิวก็ดีด้วย แต่ออกจะสูงไปหน่อย一เรากับเพื่อนวางแผนว่าจะเล่านิทานตรงไหน หันหน้าด้านไหน ใช้อะไรทำเวที จะปิดตรงไหนเปิดตรงไหน คำนวนกันว่าจะให้อะไรอยู่ตรงไหนบ้าง แล้วจะใช้พื้นที่ตรงไหนทำกิจกรรม เลือกกันเสร็จแล้วค่อยกลับมาทำงานต่อข้างล่าง

วันที่ 27 เราค้นพบห้องลับในหอศิลป์! จริง ๆ มันก็ไม่ใช่ห้องลับอะไรแต่เป็นเหมือนห้องเก็บอุปกรณ์ แต่ถ้าเป็นพวกบ้าซื้อกระดาษ บ้าซื้อสีจะต้องกรีดร้องแน่ ๆ เพราะมันมีอุปกรณ์เยอะแยะไปหมด ทั้งสีไม้ สีน้ำ สีอคริลิค กระดาษปอนด์ กระดาษพรูฟ คือมีเกือบจะทุกอย่างที่เราต้องการเลย เห็นแล้วจะร้องไห้ รู้สึกเหมือนตัวเองเจอขุมทรัพย์ยังไงก็ไม่รู้一พอได้อุปกรณ์ครบแล้วก็ลงมือทำงานที่เหลือต่อ วันนี้เราเริ่มเขียนนิทานเรื่องการเดินทางของมนุษย์จิ๋ว มันเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่เตรียมเอาไว้สำหรับวันที่ 13 กรกฎาคม ซึ่งเราก็ลุ้นมาก ๆ ว่าเจ้าพวกมนุษย์ตัวเล็กจะชอบกันหรือเปล่า ซึ่งการเขียนเจ้านิทานการเดินทางของมนุษย์จิ๋วก็คือลากยาวไปจนถึงวันศุกร์เลย กลิ่นปากกาเคมีคือขมคอไปหมด เวียนหัวตาลายอาการคล้ายจะเป็นลม

วันเสาร์เวียนมาอีกครั้ง วันนี้เด็ก ๆ มาฟังนิทานไม่เยอะเท่าไหร่ คนที่รับหน้าที่เล่านิทานวันนี้เป็นเจ้าเนยกับเจ้ามิ้น ซึ่งคงเหนื่อยน่าดูเลยเพราะต้องเล่าเรื่องบ้านร้อยชั้น

นิทานเรื่องบ้านร้อยชั้นเป็นเรื่องที่เด็ก ๆ ชอบกันมากเลยนะ โดยเฉพาะเด็กอายุสักสามสี่ขวบ คือเขาอ่านหนังสือยังไม่ค่อยคล่องหรอกแต่เขาจะชอบดูรายละเอียดของภาพประกอบ ยิ่งมีอะไรให้เขาหาให้เขาจับผิดเขาจะยิ่งชอบเป็นพิเศษ แล้วบ้านร้อยชั้นก็คือจับความสนใจของเด็ก ๆ ไว้ได้อยู่หมัดเลย คุณพ่อคุณแม่บางท่านก็ยังบอกว่ามีนิทานเล่มนี้อยู่ที่บ้าน เล่าแล้วเล่าอีกเล่ายังไงก็ไม่เบื่อสักที ในใจได้แต่กรีดร้องว่าเจ้าพวกเด็กตัวเล็กพวกนี้จะน่ารักเกินไปแล้ววววววว!

- เบค่อน