ใน Instagram ของผมที่มีรูปภาพกว่าพันรูป ตั้งแต่ผมเริ่มเล่นมันและลงรูปในชีวิตประจำวันครั้งแรกเมื่อ 6 ปีก่อน ผมเป็นคนที่ไม่เคยลบรูปเลยสักครั้ง ผมตั้งเอาไว้เป็น Private คนที่ติดตามผมมีเพียง 124 คน คนเหล่านั้นก็ไม่ใช่ใคร เพื่อนของผมตั้งแต่มัธยมที่อุตส่าห์หา Instagram กันเจอ, เพื่อนมหา'ลัยเฉพาะกลุ่มของผม, เพื่อนที่ทำงานในบริษัทสถาปนิกเล็กๆที่มีอยู่แค่ 7 คน ที่ผมทำอยู่ตอนนี้ และ ลูกพี่ลูกน้องของผม

ผมคิดว่า ถ้ามีใครสักคนที่ไม่รู้จักผมมาก่อน เข้ามาดูรูปภาพใน Instagram ของผมตั้งแต่รูปแรก จนถึงรูปล่าสุดที่ผมเพิ่งโพสต์ลงไปเมื่อ 10 นาทีก่อนหน้านี้ ผมรับรองว่า เขาจะรู้จักผู้ชายธรรมดาๆที่ทำอะไรนอกจากวาดรูปไม่ได้เลย ถึงได้มาเรียนคณะสถาปัตย์ เพิ่มอีกหนึ่งคนในชีวิต - ครับ 6 ปีของผมในทุกแง่มุมชีวิต ถูกบันทึกเอาไว้ใน Instagram ของผม

.

ไม่นานมานี้ ผมได้ทำความรู้จักกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอเป็นช่างภาพที่มาทำงานในโปรเจคเดียวกันกับผม ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอ - สวยชิบหาย - ไม่ใช่แค่หน้าตา แต่เป็นท่าทางในการเป็นช่างภาพมืออาชีพของเธอก็เป็นหนึ่งในความสวยชิบหายสำหรับผม เราพูดคุยกันได้ไม่นาน ก็เกิดเป็นความสัมพันธ์แบบคนรักขึ้นระหว่างผมกับเธอ

และ Follower ใน Instagram ของผมก็เพิ่มเป็น 125 คน

.

เธอขอให้ผมลบรูปมนุษย์ทุกคนที่ผมใช้คำว่า "คนรักเก่า" กับพวกเธอ เอาจริงๆจะใช้คำว่าพวกเธอก็ไม่ได้ เพราะก็มีอยู่คนเดียวเมื่อสมัยมหาวิทยาลัย - บอกแล้วครับ ผมเป็นมนุษย์ธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรดีเลยนอกจากการวาดภาพ ไม่มีอะไรดีที่ว่า รวมถึง การดูแลรักษาความสัมพันธ์ด้วยครับ

เรามีปากเสียงกันเล็กน้อย เพราะเธอกำลังบังคับให้ผมทำให้ชีวิตสุดแสนธรรมดาของผม ต้องธรรมดามากขึ้นไปอีก ถ้า Instagram ที่บันทึกเหตุการณ์ในช่วง 6 ปีของผมต้องถูกดัดแปลง ด้วยการ - ลบ - ชีวิตผมก็จะมีแค่ รูปที่วาด รูปแมว รูปตึก รูปอะไรก็ตามที่อยู่ในหมวดรูปธรรมดาๆ แต่สุดท้าย ผมตัดสินใจทำตามที่เธอบอก เพราะผมอยากมีเรื่องที่ทำได้ดีขึ้นมาอีกหนึ่งเรื่องในชีวิตนอกจากวาดรูป นั่นก็คือ รักษาความสัมพันธ์

.

เป็นเวลาว่า 2 ปีหลังจากการลบรูปใน Instagram ครั้งแรกของผมเกิดขึ้น ผมเล่น Instagram น้อยลง ไม่ค่อยโพสต์รูปภาพเหมือนเมื่อก่อน ทั้งยังเข้าไปดูนับครั้งได้ เพราะความพิเศษและความสม่ำเสมอหนึ่งเดียวในชีวิตผมมันไม่มีแล้ว 

.

"เอาไปฟิล์มที่เอ็งฝากพี่ล้าง ฟิล์มนานแล้วนี่หว่า พี่ดูจากทรงผมเอ็งในรูปจากม้วนฟิล์ม ฮ่าๆ ทำไมเพิ่งเอามาล้างวะ"

"ขอบคุณครับพี่ พอดีผมบังเอิญไปเจอมันตอนเก็บของในห้อง"

"เออๆ เอ็งถ่ายรูปสวยดี สมกับที่มีแฟนเป็นช่างภาพ แซวๆ พี่ไปละ ฝากงานด้วย คืนนี้ค้างออฟฟิศก็เอาให้สบายๆนะเว้ย"

หัวหน้าของผมยื่นถุงจากร้านล้างฟิล์มให้ผม ผมหยิบแผ่นซีดีใส่เข้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ้ค เพื่อดูรูป ผมพบว่าฟิล์มม้วนนี้ผมเคยล้างมาแล้วเพราะผมเคยเห็นรูปเหล่านี้  ในฟิล์มม้วนนี้เป็นรูปสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของผม ช่วงที่เข้าปี 1 ใหม่ๆ  และที่สำคัญมันอยู่ใน Instagram ของผมด้วย 

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเข้าไปใน Instagram เลื่อนไปจนเจอรูปแรก ผมไล่ดูขึ้นมาเรื่อยๆ ผมมองความธรรมดาของตัวเองด้วยรอยยิ้ม และต้องยอมรับว่าคิดถึงมันไม่น้อยเลย

.

นาฬิกาในออฟฟิศดังขึ้นบอกเวลาเที่ยงคืน ผมเองก็เคยนึกในใจ เวลาเที่ยงคืนในออฟฟิศไม่มีใครสักหน่อย ทำไมต้องตั้งให้นาฬิกาส่งเสียงตอนเที่ยงคืนด้วย และผมก็เข้าใจ วันนี้ออฟฟิศมีผม และก่อนหน้านี้ก็คงมีสถาปนิกคนอื่นๆอยู่สะสางงานจนข้ามคืน ตอนนี้ลมหนาวพัดมาแล้ว ใน Website ต่างๆขององค์กร หรือ ห้างร้านต่างๆเริ่มปรับเปลี่ยนเป็นธีมคริสต์มาสที่กำลังจะมาถึง ผมก้มหน้ามองโทรศัพท์เพื่อดูรูปต่อ

24 AUGUST BE 2010

ภาพตัวผมในชุดนักศึกษาชายยืนถ่ายกับป้ายมหาวิทยาลัย

"จบแล้วจ้างให้สร้างบ้านได้นะครับ"

- เมื่อก่อนนี่เสร่อใช้ได้เลยนะมึง ผมคิดกับตัวเองในใจ -

8 SEPTEMBER BE 2010

ภาพงานที่ผมทำ

"เงินที่ผมเคยเสียไปเพื่อแลกเกรดครับ"

- มองแล้วก็ขำตัวเอง ถ้าจะให้ลบอะไรสักอย่าง ขอลบแคปชั่นนี้ทิ้งก็แล้วกัน ฮ่าๆ -

ผมไล่ดูรูปมาเรื่อยๆ ความรู้สึกของเมื่อวานที่เคยเกิดขึ้นในตอนนั้นกลับเข้ามาหาผม ทำให้ผมรู้สึกผิดกับบันทึกตลอด 6 ปีของผม ที่ผมทำให้มันกลายเป็น ความทรงจำตัดแปะ

18 SEPTEMBER BE 2010

ภาพดำๆมืดๆเห็นป้ายไฟของร้านค้าเป็นสีสัน มันเป็นรูปจากฟิล์มม้วนที่ผมเพิ่งไปล้างมาซ้ำ

"She changes the weather"

ผมใช้นิ้วมือพยายามแหวกซูมรูปนี้ดูแล้วผมก็พบกับ ผู้หญิงสวมเสื้อแขนยาวสีขาวเป็นภาพย้อนแสงกับป้ายไฟของร้านรวงด้านหลัง

Instagram วันนี้ปลุกเธอคนเมื่อวานขึ้นมาในความทรงจำของผม ฉับพลันผมเข้าใจ - การลบภาพใน Instagram ไม่ได้มีผลอะไรเลยกับความทรงจำที่มีต่อเรื่องราวและความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้น

.

ผมนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ในออฟฟิศตอนนี้เงียบจนได้ยินเสียงแอร์และเสียงเข็มนาฬิกาที่กำลังเดินไปข้างหน้าเป็นสัญญาณของอนาคต แต่ไม่มีผลต่อผมที่จมอยู่กับอดีตเลยสักนิดเดียว 

ผมนึกไปถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น ช่วงเวลาที่ทำให้ผมพิเศษขึ้นมาจากความธรรมดาที่ผมเป็น - ผมแค่นึกถึง ไม่ใช่คิดถึง - ผมบอกตัวเองแบบนั้น

ผมมองภาพย้อนแสงภาพนี้ พลางคิดในใจ รูปนี้ยังไม่ถูกลบคงเพราะมันย้อนแสงละมั้ง ลืมไปแล้วว่าเคยถ่ายรูปนี้เอาไว้ จริงๆแล้วต้องยอมรับว่า ลืมไปแล้วว่าเคยมีเหตุการณ์ในภาพนี้เกิดขึ้น ผมรู้สึกขอบคุณเธอคนในภาพที่ยังอุตส่าห์เอาตัวรอดจากปุ่ม Delete และแฝงตัวอยู่ในความทรงจำ 6 ปีของผมที่เรียกว่า Instagram เพื่อรอเวลาที่ผมกลับมามองชีวิตตัวเองในวันเมื่อวานอีกครั้ง

.

"พรุ่งของคุณสวยงามเสมอต่อให้คุณไม่มีฉัน"

ช่วงเวลาที่เป็นของเราจบลง และเธอพูดประโยคนี้กับผม

"ผมไม่รู้ว่าต้องเอ่ยคำว่าขอโทษกับคุณไหม แต่มันเกิดขึ้นแล้ว และผมคงโกหกคุณต่อไปไม่ได้"

"ชีวิตคุณเพิ่งออกเดินทาง ไม่ผิดหรอก ที่คุณจะไม่หยุดอยู่ที่ตรงนี้"

"แต่อยากให้คุณรู้เอาไว้ ผมไม่เคยทำผิดอะไรต่อคุณตลอดเวลาที่เราเป็นคนรักกัน แต่ในวันนี้ความรู้สึกมันเปลี่ยนซึ่งผมจะไม่โทษท้องฟ้า ไม่โทษกาลเวลา ไม่โทษคุณ ไม่โทษอะไรทั้งนั้น"

"พระจันทร์โคจรรอบโลกตามธรรมชาติ ไม่มีอะไรไปหยุดมันได้จนว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะดับสูญ และฉันเข้าใจความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติเช่นเดียวกับที่ฉันเข้าใจธรรมชาติของวงโคจร อย่ากังวลเลย ขอให้คุณโชคดีกับการเดินทาง และพบในสิ่งที่คุณตามหา"

ในคืนนั้นเธอหยิบปากกาจากโต๊ะดราฟในห้องผมเขียนอะไรบางอย่างก่อนจะหันหน้ามายื่นภาพถ่ายให้ผมหนึ่งใบ เป็นภาพถ่ายที่ไม่มีอยู่ใน Instagram แต่อยู่ในความทรงจำของผม ภาพที่เธอยื่นให้เป็นภาพผมและเธอในชุดนักศึกษา ที่ถ่ายโดยกล้องของทีมงานในงานของคณะ

"ฉันไปขอกับเพื่อนที่เป็นทีมงานมาเมื่อตอนกลางวัน ไม่รู้ว่ามันจำเป็นต้องให้คุณไหม ฉันเตรียมมันมาโดยที่ไม่รู้ว่าคุณจะไป ถ้าคุณไม่ต้องการ เอาไปใช้เป็นกระดาษ Reused, ทิ้ง หรืออะไรก็แล้วแต่คุณค่ะ"

ผมรับรูปใบนั้นจากมือถือเธอ 

ไม่มีน้ำตาหรือสีหน้าแววตาเศร้าจากเธอเลยสักนิด ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับการจากลาจนกระทั่งผมพลิกรูปใบนั้นและพบกับสิ่งที่เธอเขียนเอาไว้

- Don't delete that kiss. -

.

ผมมองเวลาที่ด้านบนของจอมือถือ เกือบตี 1 แล้ว ขอบคุณเธอคนนั้นที่เข้ามาพูดคุยกับผมในคืนนี้ แม้จะเป็นเพียงบทสนทนาในความทรงจำที่เคยผ่านมา ผมบอกกับเธอคนนั้นว่า ซ่อนตัวต่อไปในภาพย้อนแสงนี้นะ ผมไม่ได้รักคุณเหมือนคนรักแบบเมื่อก่อน แต่คุณคือความรักที่ผมได้เรียนรู้เป็นครั้งแรก ทำให้ในวันนี้ผมรู้จักรักได้ดีขึ้น ขอบคุณที่สวยงามเสมอในความทรงจำของผม

ตอนนี้เข้าวันที่ 18 กันยายน ของปีนี้แล้ว ผมโพสต์รูปภาพหนึ่งลงใน Instagram เป็นภาพจากม้วนฟิล์มที่หัวหน้าไปล้างมาให้

2 SECONDS AGO

ภาพย้อนแสงของคนๆหนึ่งที่ฉากหลังเป็นทะเลที่ผมคุ้นเคย

"ขอบคุณบอสมากครับที่ล้างฟิล์มมาให้"

.

ปีนี้ถ้าเรายังคบกัน 18 กันยายน เราจะครบครอบปีที่เท่าไหร่แล้วนะ แต่ช่างมันเถอะ ผมไม่จำเป็นต้องหาคำตอบกับเรื่องที่มันจบไปแล้ว แต่เอาไปว่า เธอช่วยซ่อนตัวในรูปนี้อีกสักรูปนะ แล้วพบกันใหม่ในสักคืน ที่คล้ายกับคืนนี้ คืนที่ผมอยู่คนเดียวแล้วนึกถึงเรื่องของเมื่อวาน

.

ในชีวิตคนเราจะมีรูปที่นอกจากตัวเองและคนในภาพแล้ว ก็ไม่มีใครอีกในโลกที่รู้ว่าภาพนั้นเป็นภาพอะไร ไม่ว่าจะเป็นภาพสั่นๆ ภาพสีเพี้ยน ภาพที่ถ่ายแบบขาดๆ หรือภาพย้อนแสง แบบของผม

.

แล้วรูปที่ 154 ใน Instagram ของคุณหล่ะ เป็นรูปอะไร?