เขาไม่ทันเห็นคุณนายที่เดินแทรกเข้าไป ใบไม้จากกุหลาบสีซีดที่กำลังร่วงจากแจกัน เสียงนกหรือก็แสนจะเบา แสงสีทองอบอุ่นที่เล็ดลอดแอบซ่อนแทรกตัวผ่านบานหน้าต่างก็หรี่ไปเสียหมด ตอนนี้เสมือนหนึ่งว่าเสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงชายหนุ่มตรงหน้าหายใจ เขารู้ดีว่ามันเบากว่าเสียงนกหรือเสียงคุณนายพูด อาจจะเบากว่าเสียงลมโหยด้วยซ้ำ เพียงแต่มันดังเหลือเกินในโสตประสาทเขา ที่ดังยิ่งกว่าคือเสียงหัวใจของเขานั่นเอง