การช่วยตัวเอง ตด และขี้ที่ทำให้คุณซาบซึ้ง

เป็นหนังที่ทำให้เรารู้สึกประหลาดมาก ในขณะที่ฟังคนสองคนคุยกันเรื่องการช่วยตัวเอง แต่ดันน้ำตารื้นขึ้นมาเสียอย่างนั้น มันเป็น guilty pleasure ที่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้จริง ๆ อย่างเรื่องการช่วยตัวเองที่แฮงค์บอกไว้ว่าแม่เคยจับได้ตอนเด็กแล้วขู่ว่าช่วยตัวเองครั้งหนึ่งจะทำให้อายุสั้นลง แต่หลังจากนั้นแม่แฮงค์ก็เสียชีวิตไป แล้วเวลาที่แฮงค์ช่วยตัวเองมันทำให้นึกถึงแม่ทุกครั้ง นั่นทำให้เขาไม่ช่วยตัวเองอีก เพราะเขารู้สึกเศร้ามาก ตอนหลังแมนนี่พูดกับแฮงค์ว่า “ฉันไม่รู้หรอกว่าการช่วยตัวเองมันเป็นยังไงและทำยังไง แต่มันคงเหมือนลมที่พัดให้เส้นผมปลิวสยาย หรือขับรถด้วยความเร็วสูง หรือลิ้มรสอาหารที่ตัวเองชอบ หรือเต้นรำกับเพื่อน หรือร้องเพลงโปรดของตัวเอง หรือนั่งรถโดยสาร หรือมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วทำไมถึงปฏิเสธที่จะทำมันล่ะ ฉันแค่คิดว่าแม่อยากให้นายมีความสุขไม่ใช่เหรอ” แล้วผู้กำกับทั้งสองก็ใช้ภาพ montage ของเหตุการณ์ที่ทั้งคู่ทำร่วมกันก่อนหน้านี้ด้วยสีหน้ามีความสุขฉายไปพร้อมกับไดอะล็อกที่แมนนี่พูด ดูแล้วทำให้รู้สึกตื้นตันขึ้นมาได้

ชื่นชมที่ทั้งสองผู้กำกับยกเรื่องที่น่าอายในสังคมมาทำให้มันเป็นเรื่องที่สามารถพูดคุยออกมาได้ปกติ…ก็แหงล่ะ เพราะมันเป็นเรื่องปกตินี่!

ภาพสะท้อนของตัวเรา

แฮงค์กับแมนนี่เป็นเหมือนภาพสะท้อนของกันและกัน แมนนี่เป็นเหมือนแฮงค์ในอีกเวอร์ชั่นที่อยากจะเป็น แต่เป็นไม่ได้ หรือยังไม่ได้เป็น

ในขณะที่แฮงค์ไม่กล้าทำอะไร ถูกลิมิตด้วยสายตาของสังคม เช่นว่า การตดต่อหน้าผู้คนเป็นเรื่องน่าอายและไม่ควรทำ แต่แมนนี่ที่ไม่มีภูมิหลังให้รับรู้ ไม่เข้าใจสังคมมนุษย์ ทำให้แมนนี่สามารถทำอะไรที่จริงใจกับความรู้สึกตัวเองได้ จะพูด จะคิดอะไรก็ไม่รู้สึกกลัว เป็นความรู้สึกเหมือนเด็กที่เพิ่งเกิดแล้วยังไม่ถูกป้ายด้วยความโสมมของโลกใบนี้ นั่นเป็นสิ่งที่แฮงค์ทำไม่ได้และรู้สึกอิจฉาอยู่ลึก ๆ จนกระทั่งได้ใช้ชีวิตกับแมนนี่ แฮงค์เลยรู้ว่าความสุขที่แท้จริงไม่ใช่การได้รับความยอมรับจากทุกคนในสังคม แต่เป็นความสุขที่เกิดจากการจริงใจกับตัวเองและการอยู่กับคนที่สามารถยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นได้ เลยทำให้แฮงค์ยอมรับและตดต่อหน้าคนอื่นในซีนสุดท้าย ที่ทำให้เขาได้เป็นอิสระจากอะไรก็ตามที่ครอบงำจิตใจตัวเองอยู่และแสดงให้เห็นพัฒนาการของตัวละครตัวนี้





เราว่ามันเป็นหนังที่เนื้อแท้เป็นประเด็นที่ไม่เบาเลย เรื่องราวดีลกับความขัดแย้งในตัวเอง ความขัดแย้งกับคนอื่น ความขัดแย้งกับสังคม แต่หนังสื่อออกมาผ่านเรื่องอารมณ์ขันและเข้าถึงง่าย ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ทำให้หนังเรื่องนี้น่าสนใจ อีกทั้งการกำกับภาพยนตร์ที่ดี โลเคชั่นสวย cinematography งาม เพลงประกอบที่กระตุ้นอารมณ์ในแต่ละซีนได้ดีมาก อีกทั้งการมองโลกผ่านสายตาของตัวละครที่น่าสนใจอย่างแมนนี่ทำให้เรายิ้มให้กับความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตประจำวันได้ ก่อนดูเคยหวังไว้แค่ไหน พอดูจบกลับได้ไปมากกว่านั้น เป็นหนังที่สร้างความประทับใจให้เรามาก อยากให้ทุกคนได้ดูกัน

ปล. อีกอย่างถ้าใครยังดูแล้วยังพูดว่า "แดเนียลเล่นบทอะไรก็ยังเป็นแฮร์รี่อยู่" งั้นเราว่าแฮร์รี่ที่เรารู้จักคงเป็นคนละคนกันแล้วล่ะ :



ใครคิดเห็นยังไงก็พูดคุยกันได้ที่ → @PuRoii