ในสวนสาธารณะตอนเย็น

ผู้คนต่างพากันกลับบ้าน

ใช้ที่นี่เป็นทางผ่าน

หรือแม้แต่นั่งพัก

.

.

ทำไมทุกอย่าง

มักจะไม่เป็นอย่างที่หวังไว้

.

.

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรอ"

"ทำไมมาร้องไห้ตรงนี้"

.

.

"อยู่เป็นเพื่อนมั๊ย"

เขาพูดขึ้นพร้อมนั่งลงข้างๆ

ก่อนจะอุ้มแมวมาไว้บนตัก

.

.

"อย่างน้อย.. ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้"

"แต่ก็ร้องไห้น้อยลงกว่าเดิมแล้วนะ"

.

.

「＿＿＿＿」

เขาพูดพลางลูบหัวแมวบนตักของฉัน

.

.

The EnD

ฮรุงงงงงงงงงงงงงงงง!! พี่คัทล่ะะะะะ แงงงงงง โมนากะก็มานะะะะะะะะะะะะ

ขอบคุณที่เขียนออกมานะคะะะ /กอดขาคนเขียน