ถึง เพื่อนรัก, โซเฟียร์

            นานมากแล้วที่เราไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่เราห่างกันไป คิดถึงวันเก่าๆ ที่เราได้เล่นด้วยกัน คุยกัน นอนใกล้ๆกันในเวลานอนกลางวัน คิดถึงยิ้มที่มีลักยิ้มของแกว่ะ แต่ที่คิดถึงมากที่สุดก็คือคิดถึงเวลาที่เราวาดรูปด้วยกันที่ห้องครูอารยา ทุกๆ ตอนเย็นหลังเลิกเรียน

            จุดเริ่มต้นของเราที่ได้รู้จักกันมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่เราจำมันไม่ได้ ขอโทษนะ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกแต่ที่จำได้ชัดที่สุดและรู้สึกผิดที่สุดคือตอนที่เราแกล้งแกเรื่องพระแม่โพสพทุกครั้งที่เรานั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกันที่โรงอาหารของโรงเรียน โซเฟียร์เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆผมหยักโศก ตากลมโตสีน้ำตาล เวลายิ้มก็มีลักยิ้มน่ารักแต่เด็กคนนี้มักจะกินข้าวไม่หมด และตอนกินข้าวก็ชอบอมข้าวไว้นานๆจนเพื่อนกินกันเสร็จ เธอก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกินเสร็จ วันนั้นเราก็เลยแกล้งพูดว่า “นี่ ถ้ากินข้าวไม่หมดแบบนี้อะนะแม่โพสพจะไปหาที่บ้านนะ เค้าจะลงโทษเด็กที่กินข้าวไม่หมดนะรู้มั้ย”พูดจบเราก็หันไปมองหน้าเด็กคนนั้น ระหว่างนั้นดวงตากลมโตก็มีน้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาเธอร้องไห้โฮใหญ่ เพราะกลัวพระแม่โพสพด้วยความที่ไม่อยากให้เพื่อนร้องไห้ไปมากกว่านี้และอีกอย่างคือรู้สึกผิดเลยปลอบเพื่อนยกใหญ่ เหตุการณ์หลังจากนั้นเกิดอะไรต่อเราจำไม่ได้แล้วล่ะแต่อยากจะบอกว่ายังรู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้ ไม่น่าแกล้งเพื่อนเลย...

            วันเวลาเก่าๆ นั้นโคตรน่าคิดถึงเราจำวันที่เรานั่งวาดรูปกันหลังเลิกเรียนที่ห้องศิลปะของครูอารยาได้อยู่เลยจำได้ว่าคุณครูให้เราวาดรูปตามภาพในหนังสือภาษาพาทีครั้งแรกของพวกเราที่คุณครูสอนใช้สีชอล์ค ตอนนั้นพวกเราเพิ่งจะ ป.1 เองมั้งเป็นเด็ก 2 คน ในห้องศิลปะที่มีพี่ๆ ป.5 ป.6 มานั่งติววาดภาพ พี่ๆ พากันร้องว้าวเพราะพวกเราวาดรูปเก่ง (เก่งในตอนนั้นน่ะนะ) หลังจากฝึกวาดรูปเสร็จพวกเราสองคนมักจะเดินมาที่ลานตะแบกเพื่อมารอพ่อแม่มารับ บางวันก็นั่งกินขนม บางวันก็ทำการบ้านบางวันก็วิ่งเล่นจนเหงื่อออกเต็มไปหมด

            เราชอบเวลาได้เล่นกับโซเฟียร์มากเพราะขี้เล่น ตลกง่าย อีกอย่างก็เป็นคนชิลๆ ง่ายๆ ไม่ขี้โมโห จิตใจดี ชอบแมวและชอบวาดรูปเหมือนกันกับเรา แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เราสองคนค่อยๆห่างกันเพราะตอนเราขึ้น ป.3 ที่บ้านเราไม่อยากให้เราไปเรียนวาดภาพหลังเลิกเรียนอีกต่อไปแล้วเราโดนส่งไปเรียนภาษาอังกฤษหลังเลิกเรียนแทนทำให้หลังเลิกเรียนเราไม่ได้ใช้เวลาร่วมกับโซเฟียร์เยอะเท่าเมื่อก่อนและห่างมากขึ้นไปอีกเมื่อเราสองคนเรียนมัธยมกันคนที่โรงเรียนนั่นทำให้เราแทบไม่ได้ติดต่อกันเลย

            ถ้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกผ่านจดหมายนี้ไปก็อยากจะบอกว่าคิดถึงเสมอ อยากคุย อยากเล่น อยากวาดรูปด้วยกันอีกแต่ไม่รู้ว่าจะเจอกันอีกเมื่อไหร่ หวังว่าเราจะได้เจอกันบ้างนะ ถ้าเจอกันอีกครั้งสัญญาว่าจะไม่แกล้งเรื่องแม่โพสพอีกแล้ว

รักและคิดถึงเสมอ